زندگی من و همسر و فرزندانم به برکت و یاد شهید محمدرضا رمضانی پویاست

یازده ساله بودم . دهه 1350 رسم بر این بود که صبح زود تعدادی دانش آموز از نراق به مزرعه محمدآباد می رفتند و در چیدن گل در ازای دریافت پول کار می کردند تا ممری برای تحصیل و مخارج روزمره باشد .

انتهای کار بود و داشتم آماده می شدم که مرحوم علیرضا خسروی فرزند قنبرعلی یکی از دست اندرکاران آمد و گفت احمدجان زودتر برو تا مدرسه ات دیر نشود .

من تعجب کردم که چی شده امروز آقای خسروی با من صمیمی تر برخورد کرد . همه سوار ماشین وانت بار شدیم و مابین محمدآباد به نراق شعر می خواندیم و قهقهه سر می دادیم و خوش بودیم و می رفتیم تا ساعت هشت صبح وارد مدرسه شویم .

ماشین وارد نراق شد و جلوتر آمد و از دور دیدیم که بسیجیان مقابل ستاد مقاومت دارند حجله درست می کنند و نظم می گیرند . همه به هم نگاه

کردیم و گفتیم بچه ها امروز دوباره شهید می آورند ، ببینیم این بار نوبت کدام رزمنده است ؟

ماشین که مقابل بسیج نراق قرار گرفت در کمال بهت و حیرت دیدم عکس برادرم محمدرضا رمضانی در حجله است . بدنم بی حس شد ، حتی نمی

توانستم فریاد بزنم ، گلویم خشک شد و دوستان نیز همه به من نگاه می کردند .

ماشین در میدان ایستاد و همه پیاده شدیم و من زود به سمت منزلمان رفتم دیدم ای داد بیداد سر کوچه پلاکارد تبریک و تسلیت زده اند و طرف دیگر پرچم سه رنگ جمهوری اسلامی ایران گذاشته اند . وارد منزل شدم مادرم شیون کنان فریاد زد احمد جان شهادت برادرت محمد مبارک . تو بی برادر شدی . احمد دیدی آخر محمد به آرزویش رسید . حالا تو بگو من چه کنم در غم فراغ دردانه ام .

آخه مادرم پنج سال قبلش برادرم حسن رمضانی را در عنفوان جوانی بر اثر بیماری ریوی از دست داده بود و برایش داغ دومین جوان سخت بود .  برادرانم حسین و علی نیز در گوشه ای فغان سر داده بودند .مجتبی هم که کوچک بود و گریه می کرد . خواهر که نداریم ولی زن های فامیل و همسایه زیر بغل مادرم را گرفته بودند و به او روحیه می دادند و می گفتند فرزند تو راهش را انتخاب کرده و قبلا نیز به شما گفته بود . ببین چه زیبا در وصیت نامه اش نوشته است:

" سوگند به خون و پیام شهدا و مقاومت و محرومیت که خط رهبری و امامت حضرت آیت الله خمینی را تا حصول پیروزی نهایی دنبال خواهیم کرد و سوگند به نیروبخش جهان و آفریدگار نیروها که اجازه نخواهیم داد یک لحظه رسالت مقدس شهادت و فلسفه مقاومت فراموش گردد.

روح پاسدار شهید کاظم محمودی قرین رحمت واسعه خداوندی باشد . او به خانواده ما کمک کرد و همه را به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهرستان محلات برد و پدرم آقای غلامعلی رمضانی و مادرم خانم نیره قجری از مقابل پاسدارانی که به خط ایستاده بودند به مثابه سان دیدن عبور کرده و رسیدند به تابوت .

مادرم جنازه محمدرضا را در بغل گرفت و می بوسید و می بوئید و شعر خوانی می کرد . کسی یارای تحمل نداشت همه گریه می کردند . چون محمدرضا موقر با فضیلت و مومن بود . محمد اوضائی دوست صمیمی برادرم روحیه اش را از دست داده بود ولی جرات نمی کرد مقابل مادرم قرار بگیرد . قبلا با هم صحبت کرده بودند که هر کدام شهید شدند چگونه و با چه رویی نزد مادران ظاهر شوند . در یک فرصت پیش آمده به یکباره لابلای جمعیت انبوه محمد با مادرم رو به روی هم ایستادند . مادرم جلو رفت شانه ایشان را تکان می داد و به او می گفت : بشیر ، محمدم کجاست ؟ و هر دو گریه می کردند .

همزمان با برادرم یک شهیدی به نام محمدرضا نازنینی اهل مشهد اردهال نیز در شهرهای محلات ، دلیجان و نراق تشیع شد تا سرانجام در کنار بارگاه سلطانعلی محمد باقر(ع) فرزند امام پنجم سر بر آستان دوست نهاد و محمدرضا رمضانی نیز در گلزار شهدای شهر نراق در کنار دوستانش آرام گرفت .

سوم خرداد 1361 تمام ایرانیان در آزاد سازی خرمشهر خوشحال بودند و شادی می کردند و ما نیز ضمن غم از دست دادن برادرم محمدرضا رمضانی و برادران دینی دیگرم از جمله شهیدان نراق در عملیات بیت المقدس علیرضا قجری فرزند سلطانعلی ، غلامرضا قجری فرزند علی ، محمدرضا باقری فرزند غلامرضا و علی اصغر عبداللهی فرزند رضا خوشحال از این پیروزی شمگیر بودیم . زندگی کنونی من و همسر و فرزندانم به برکت و یاد شهید محمدرضا رمضانی پویاست .

 

     

 

احمد رمضانی فرزند غلامعلی اهل شهر نراق 07/02/1391