سلـحــشـوران شـهـر نــراق

عـکـس، خـاطـرات ، دل نـوشـتـه هـای دفـاع مـقـدس ، انـقـلـاب و اطـلـاعـات عـمـومـی

سلـحــشـوران شـهـر نــراق

عـکـس، خـاطـرات ، دل نـوشـتـه هـای دفـاع مـقـدس ، انـقـلـاب و اطـلـاعـات عـمـومـی

سلـحــشـوران شـهـر نــراق

شهر نراق زادگاه علامه ملا محمد مهدی نراقی و ملا احمد نراقی (فاضلین نراقی)
بیش از 100 نفر از مشاهیر نامدار دارای جمعیت سه هزار نفره در مقطع 8 سال دفاع مقدس دارای 180 رزمنده بوده و علاوه بر آن 8 آزاده و 100 جانباز(مجروح)و 80 شهید تقدیم آرمان های میهن اسلامی نموده است.


بایـگـانی
آخـریـن مـطـالـب
نراق بخشی از شهرستان دلیجان در استان مرکزی دارای فرهنگ خاص و آداب و رسوم منحصر به فرد می باشد .

کَل و قوچ( کَلا قوچ ) یکی از سُنت های دیرینه نراقی ها بوده که به مرور زمان با فوت دامداران عمده به بوته فراموشی سپرده شده و نسل امروزی هم به علت وجود زندگی ماشینی آنگونه شاید و باید قادر به احیای هر چه بهتر آن نیستند .

کَل به معنی بُز نَر بالای یک سال و قوچ به معنی گوسفند نَر بالا ی یک سال می باشد. معمولا زاد و وَلد گوسفندان در اکثر شهرهای کشور سالی یک بار انجام می شود که در برخی از شهرها از جمله سیستان و بلوچستان و برخی از شهرهای گرمسیری می توان این کار را تحت شرایطی به دو بار هم افزایش داد.

ولی در شهر های سَرد سیر تقریبا بیش از یک بار امکان پذیر نیست و این کار هم معمولا از اواسط زمستان به بعد انجام می شود. ولی با توجه به اینکه برخی از گوسفند ان در غیر این زمان تولید مثل می کنند ولی فرزندان آنها معمولا نسبت به گوسفند ان مشابه خود دارای رشد کافی نبوده و لاغر و ریز هستند و به گویش محلی به آنها گوسفند یا بُزغاله شیر سوز( کورپه) می گویند.


برای جلوگیری از این کار معمولا در برخی شهرها از جمله شهر نراق،در زمان های قدیم حضور گوسفند نَر و کَل را داخل گله ی محدود می کردند یعنی آنها را در اواخر بهار از گله جدا و تا اواخر تابستان یا اوایل پاییز جداگانه تغذیه می دادند و آنها را در جاهای خوش آب و علف چرا می کردند تا از تقویت کامل بهرمند شوند.

لازم به ذکر است که برگشت مجدد این گوسفندان به داخل گله تابع شرایط خاصی بود که نراقی های پُر تلاش به آن" کَل و قوچ یا کَلاقوچ " می گویند .

معمولا روز برگزاری ابن سُنت قدیمی به شکلی بود که تمام خانواده ی گوسفند داران نراقی که اغلب خودمانی و فامیل بودند در آن روز لباس نو به تن کرده و با الاغ وسایل مورد نیاز را برداشته و به محل تجمع گوسفند ان که معمولا سر یک چشمه خوش آب وهوای نراق می رفتند. قدیمی ها وسایل نقلیه زیاد در دسترس نبود و بیشتر فعالیت ها با الاغ انجام می شد .


الاغ ها را با تشریفات خاص تجهیز می کردند، وسایل مورد نیاز را داخل خورجین پنبه ای یا مویی می گذاشتند و با انداختن پتو یا چادرشب مخصوص ، زنها و مردها سوار بر الاغ و با ابهت خاصی به محل مورد نظر می رفتند. روی صورت برخی از الاغ ها به وسیله ی پشه بند های مخصوص پوشیده می شد که بسیارجالب و زیبا بود. برخی از الاغ ها هم زنگوله ها یی به نام قورقوری، پیاله زنگ و جریکی به گردن داشتند .

به محل مراسم که می رسیدند بار و بُنه خویش را پیاده می کردند و چوپان گله در حالی که لباس نو به تن داشت و توبره ای به کمر وکلاهی نمدی یا نخی بر سر، به مهمانان نراقی خوش آمد می گفت و مهمانان هم با آجیل و جوزغند سوغات محلی و مخصوص نراق از چوپان زحمتکش پذیرایی می نمودند.

چند نفر از زنان محترمه ی نراقی مشغول طبخ غذا می شدند و چای را آماده می کردند. آن موقع شیرینی مرسوم نبود و یکی از بزرگان فامیل شروع به ساخت شیرینی خاصی به نام " چنگال"می کرد که ترکیبی از نان ، روغن بومی و شیره بود .


به این معنی که شیره و روغن را داخل یک دیگ به مقدار دلخواه مخلوط می کردند و سپس بچه ها نان نرم را خرد و داخل دیگ می ریختند و یک نفر هم آستین خود را بالا میزدند و مخلوط را تلیت می کرد و با دست مرتب چنگه می زد و وَرز می داد تا قَوام یاید .آنگاه به قطعات مختلف تقسیم می کرد و از این شیرینی منحصر به فرد به مهمانان می داد.

پس از صرف نهار و شیرینی، همه دست می زدند و شادی می کردند. یک نفر هم گوسفندان نَر را که سه ماه از گله دور بودند را به گله نزدیک می کرد و یکی از بزرگان فامیل چند راس از بُزهای نر(کَل) را می گرفت و به نمایندگی از سایر کَل ها انار یا سیب به شاخ آن می زد و داخل گله رها می کرد و بقیه دام نَرها همراه او به گله ملحق می شدند . در واقع گله گوسفندان نر ( قوچ و دوبُر ) را به طرف گوسفندان ماده (میش و بز ) رها می کنند .


در همین اثنا زنان فامیل شروع به لی لی می کردند و همزمان با مردان و بچه ها به پایکوبی و شادی می پرداختند و پس از چندی این مراسم"عروسی گونه"پایان می یافت .

از پیشکسوتان این سُنت که در قید حیات هستند می توان به آقای سید غلامرضا باشی فرزند سید کاظم که استاد کار چِنگال سازی بود، آقای یوسف علی آقایی فرزند علی آقا (پدر شهید غلامعباس) ، سید علی باشی(موسویان) فرزند سید ابراهیم(پدر شهید سید غلامرضا) و برادرانش سید جلال و نصرت الله ، سلطانعلی صالحی فرزند یوسف ، سیدرضا حسینی فرزند سید محمد و سایر گوسفند داران نراق را نام برد .

از کسانی هم که در قید حیات نیستند به مرحومین محمد علی آقایی فرزند یوسف و برادرانش علی اکبر و ماشاالله علی آقایی، سید کاظم باشی فرزند میرزا و پسران ؛ غلامرضا رزاقی فرزند عباس، حاج محمود رزاقی فرزند صفر با برادران، عزیزالله رزاقی فرزند حسین و ابوالقاسم یوسفی فرزند رضا و بقیه گوسفند داران نراق می توان اشاره کرد .

لازم به توضیح است که در حال حاضر این مراسم وجود دارد ولی به صورت خیلی جزیی و بدون تشریفات برگزار می شود .



از جناب آقای مرتضی علی آقایی فرزند علی اکبر اهل شهر نراق که دعوت سلحشوران شهر نراق را از بابت تهیه این گزارش لبیک گفت صمیمانه تشکر می کنیم . از جناب آقای محمدرضا علی آقایی فرزند نوروز از بابت عکس های ارسالی نیز متشکریم . 
۹۵/۰۱/۱۷
سلحشوران شهر نراق

نظرات  (۳)

بااهدای سلام
گزارش بسیار جالب و خاطره انگیز ی است از مدیریت سایت که این بستر را فراهم نموده اند تشکر میکنم و از عزیز گرانقدر آقای مرتضی علی آقایی که بسیار شیوا و زیبا این مراسم را به تصویر کشیده اند صمیمانه ممنونم .
۱۸ فروردين ۹۵ ، ۰۰:۰۰ مرتضی علی آقایی
خدا قوت جناب عضایی
با سلام مراسم زیبای کلاقوچ که به نحو احسن ان را در معرض دید علاقه مندان قرار داده اید.انسان را یاد آن روزها می اندازد که پدران ما با عشق و علاقه فراوان این مراسم را به نحو احسن برگزا ر می کردند و خوشحال هستیم که نسل جوان نراق را با این سنت ها اشنا می سازیم و یاد و خاطرات آنها را برایشان زنده می کنیم.
۱۸ فروردين ۹۵ ، ۰۷:۲۶ محمدرضا علی آقایی
سلام وخسته نباشید
واقعا دست همه شما درد نکنه، زیبا جالب و عجیب بود،ممنون که رسوم گذشته رو به نسل جدید یاد آوری میکنید
ما هم اگه کاری کردیم وظیفه بوده

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

هدایت به بالای

folder98 facebook