مقاوم باش

روزی به من جوانک رعنا
خندید وگفت از چه عصا داری
🌱💥
یک مو ز سر نمانده شانه کنی
از بهر عیب خویش کلاه داری
💥🌱
دستت چرا چو بید می لرزد
دندان کرم خورده چرا داری
🌱💥
خم گشته قامتت مقاوم باش
رنگین  چرا تو  مو به حنا داری
💥🌱
پیمانه ات ز عمر لبریز است
بیخود تو عمر نوح بنا داری
🌱💥
باطن دگر نمانده برای تو
دیگر نه ظاهری و نما داری
💥🌱
صد درد بی دوا تو را باشد
آنگاه  آرزوی شفا داری
🌱💥
گفتم جوان خوش قد و بالایم
رنجم  مده اگر حیا داری
💥🌱
غرق ام بدون دست در این دریا
از من تو انتظار شنا داری
🌱💥
شاید همین عصا ربوده شود
از او که انتظار عطا داری

شعر از علی رضایی فرزند رضا اهل شهر ادبا و صلحاء نراق