اصطلاح سیفالَ غَنَه در شهر نراق
سیفالَ غَنَه یک گویش نراقی است و نام یکی از ابزارهای کار پالان دوزها بوده و آن عبارت از یک سیخ یا میله فلزی به طول ۶۰ تا ۷۰ سانتی متر که نوک آن دارای دوشاخه است و سیفال به ساقهٔ گندم می گویند.
پالان یک پوشش ضخیم است که از جنس گلیم یا پارچه است و توسط پالان دوزها برای الاغ و قاطر و اسب دوخته می شود و داخل آن را با سیفال ، کاه یا کُلش به وسیله سیفالَ غَنه پُر می کنند تا فشرده و محکم شود و سپس با جوالدوز و نخ می دوزند . چیزی شبیه زین است که روی اسب و قاطر قرار می دهند و دارای کاربری سواری و باری است.
در قسمت عقب پالان یک تَسمه چرمی به نام "رونَکی " است که این رونکی به وسیله یک تکه قالیچه مانند به نام " بالا بغدادی" که از دو طرف پالان روی انتهای بدن الاغ ثابت نگه می دارد و مانع می شود که پالان از روی بدن حیوان حرکت کند .
همچنین در یک طرف پالان یک تسمهٔ نخی به نام" تِنک " الاغ بسته می شود که با عبور از زیر شکم الاغ به قلاب نخی طرف دیگر محکم بسته می شود و پالان روی بدن الاغ یا قاطر ثابت قرار می گیرد.
پس از قرار گرفتن پالان روی الاغ
خورجین را روی آن مستقر می کنند. خورجین از دو طرف پالان آویخته شده و
تعادل و توازن را یکنواخت می نماید و صاحب مال به راحتی می تواند روی آن
سوار شود.
از نویسنده و پژوهشگر جناب آقای مرتضی علی آقایی فرزند علی اکبر به جهت تهیه پست سیفالَ غنه برای اولین بار سپاسگزاریم .
