چشم انتظاری

آمد به باغ و چلّه نشین قناریّم
گل خنده کرد و گفت همیشه بهاریّم

بوسید گونه های گل آن عندلیب مست
گفتا برفت آن همه افغان و زاریّم

بلبل به گِرد باغ چو چرخید مژده داد
در آسمان ، نه کمتر از باز شکاریّم

غمهای من به کوچ اَبد بار می شوند
یعنی که غم بِمُرد به یک مُشت کاریّم

مدهوش و بی قرار در این فصل نو بهار
پیمانه پُر کنید و بیایید به یاریّم

یا رب مرا ببخش که بخشنده جز تو نیست
با اینکه مدتی زِ حضورت فراریّم

از هیچ کَس جز تو خدایا نخواستم
تا برطرف نماید این چشم انتظاریّم

 شعر از علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق