تو محبوب مَنی

طعمه خال تو یک لحظه مرا کرد شکار
جُرم ناکرده چرا من بروم بَر سَر دار

کوه تا کوه مراحامی و پشتیبانند
 تو مپندار که شاید شده ام بی کَس و کار

گذری کُن تو به سَر منزل چشمم ای سَرو
تا که با اشک کُنَم خانهِ تو رنگ و نگار

من تهیدستم و ناچیز منالی دارم
جان نا قابل من پیش کِشَت بَهر نثار

به کجا با که بگویم که تو محبوب مَنی
نازنینم ز چه اینگونه شدی اهل فرار

تا شنیدم که قدم بر سَر و چشمم داری
صبر بی صبر شد و رفت ز من تاب و قرار

من شنیدم که در این شهر همه صیادند
کارشان صید بُوَد طایفه و ایل تبار

هیچکس بُرد ندارد به شما می بازد
آنکه در صحنه بازی بنشیند به قُمار

 شاعر : علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق