انتظار خودم

 از همه دل بریده ام
حتی ننشینم به انتظار خودم

دوست دارم که بر نگردم
باز لحظه ای بر سَر قرار خودم

آنقدر خسته ام که هر شب و روز
من فرارییّم از نگار خودم

کینه ای نیست دَر دلم زِ کسی
گِله دارم زِ دَست کار خودم

 می شوم مَن جدا زِ قصد سَفر
از همه ایل و از تبار خودم

از لبانم چو می پَرَد لبخند
می کنم گریه ای نثار خودم

کاروان رفت وا گذاشت شبی
توی غربت مرا به حال خودم

همه رفتند و مانده ام تنها
نیست حتی خودم کنار خودم

دوست دارم چو اَبر گریه کنم
بعد مرگم سَر مَزار خودم

شاعر : علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق