کوره گچ پزی در شهر نراق

در قدیم و مشخصا یک قرن پیش کوره گچ پزی در نراق فعالیت داشت که متعلق به مرحوم استاد حسن شریفی فرزند ابراهیم ابن حسن ابن شریف بود .
سنگ گچ به اسامی محلی به نام قند کلاغ یا سنگ کلاغ وجود داشت که به وسیله ابزارهای ابتدایی مثل تَبر و کلنگ از بین معدن خاک چاله خاکبان(بام) نراق استخراج می شد .

این سنگ ها از چاله خاکبان به بالا منتقل و در کوره چیده می شد که توسط هیزم زیر آن روشن می شد تا این سنگ ها پخته شود . کوره وسیله یا محلی است که در آن حرارت ایجاد می‌کردند و به آن آتشگاه نیز گفته می‌شد .

بعد به وسیله کوب هایی که از طریق چوب ها با دسته های چوبی شبیه کُرز درست شده بود ضربه می زدند تا خاک شود و سَرَند می کردند تا کچ مورد نیاز تامین می شد .
فقط استاد حسن شریفی تبحر در این کار را داشت و کمتر کسی به این شغل طاقت فرسا مبادرت می ورزید چون نیاکان استاد حسن عموما مغنی بودند .

یادآوری می گردد معدن اصلی گچ پزی در کوه کاه و گندم نراق بود که مورد استفاده قرار می گرفت و هنوز آثار آن پا برجاست .

اصل سنگ ها را کوره کاه و گندم بار الاغ کرده تا معدن باستانی چاله خاکبان(بام) شهر نراق منتقل می کردند و داخل کوره می گذاشتند و وقتی آماده می شد گچ های آماده را به انبار منزل جهت فروش دپو می کردند .

فروش آن به صورت کیله بود و اغلب پول آن پا یا پای یا تهاتری انجام می گرفت . تا نیم قرن پیش تمام منازل نراق از طریق این نوع کچ سفید می گردیدند .
بیشترین مصرف گچ کاری برای منازل و اماکن از این ناحیه تامین می شد و تا نیم قرن پیش در شهر نراق متداول بود .

سایت سلحشوران شهر نراق از آقای غریب رضا شریفی فرزند سلطانعلی به جهت مساعدت در این پست سپاسگزار است .