علی اکبر عظیمی نراقی از سربازان منقضی خدمت1356 و محاصره آبادان در فصل اول جنگ

سال 1355 با داشتن همسر و دختر یکساله ام به نام الهام عظیمی در سپاه دانش دوران سربازی را به پایان رساندم .مهر ماه 1356 با علاقه ای که به شغل معلمی داشتم به استخدام اداره آموزش و پرورش شهرستان دلیجان در آمدم .

علی اکبر عظیمی

در ادامه قیام و نهضت امام خمینی(ره) بر علیه رژیم دست نشانده و ستم شاهی محمدرضا پهلوی در حد توان در پخش اعلامیه ، راهپیمایی و تشویق همکاران به اعتصاب ، ارادتمندی خود را به انقلاب اسلامی و امام خمینی(ره) آغاز نمودم . 22 بهمن 1357 انقلاب به پیروزی رسید. 31 شهریور 1359 کفر جهانی در مقابل انقلاب اسلامی آرایش نظامی گرفتند و جنگ هشت ساله را بر ایران تحمیل کردند .نیروهای معدود داوطلب و ارتش و سپاه برای مقابله با تهاجم دشمن به مقابله برخواستند . لیکن یارای مقاومت نبود.

بر این اساس سربازان منقضی خدمت سال 1356 برای معرفی به ارتش فراخوانده شدند تا پس از آموزش های تکمیلی برای مقابله با دشمن به جبهه ها اعزام شوند .

 

دیگر سربازان منقضی خدمت سال 1356 شهر نراق عبارت بودند از :

سید مصطفی باشی فرزند سید عباس که دی 1359 در جبهه بستان مجروح شد.

اصغر صفری فرزند مرتضی قلی

محمد رجبی فرزند ماشاءاله

محسن بهجتی فرزند یوسفعلی

 

عبدالعلی حدادی فرزند......اهل..... داماد آقا سید عباس باشی

 

و همچنین سربازان نراقی دیگر که از تهران و شهرهای دیگر ابتدا به پادگان قصر فیروزه تهران و بعد به جبهه اعزام شدند . در واقع اولین سلحشوران نراقی ورود به عرصه کارزار با دشمن بعثی عراق سربازان منقضی 56 و از جمله حقیر می باشند.
با شنیدن این تکلیف به اداره آموزش و پرورش دلیجان مراجعه و پس از کارهای مقدماتی از تاریخ 7/7/1359 با اولین گروه به شهر اراک مرکز استان مرکزی حرکت و به پادگان آموزشی قوچان متعلق به ارتش جمهوری اسلامی ایران در استان خراسان رضوی عزیمت نمودم .

معلم بازنشسته علی اکبر عظیمی

آنجا در لشکر 77 ثامن الائمه خراسان تیپ 2 گروهان ادوات در رسته خمپاره انداز 120 میلیمتری سازماندهی و شروع به فراگیری آموزش شدم . سپس به عنوان فرمانده قبضه شماره یک گروهان از طریق بندر امام خمینی(ره) با کشتی از راه دریا به پادگان خسرو آباد شهرستان بندری آبادان در استان خوزستان اعزام شدیم .

آبادان در محاصره نیروهای ارتش عراق بود . بعد در مدرسه راهنمایی میثم تمار مستقر و به شناسایی های اولیه پرداختیم . سپس به کوی بهروز آبادان که در واقع خرمشهر غربی ماموریت یافتیم و شروع به عملیات کردیم . یکی دو روزی بر همین منوال گذشت و خبر رسید که ارتش بعث با یک لشکر مسلح با تمام ادوات زرهی پس از بهمن شیر به کوی ذوالفقاری رسیده است .

شبانه و با استفاده از تاریکی شب تغییر موضع داده و همراه با یک گروهان پیاده و گروهان خودمان خود را به کوی ذوالفقاری رساندیم . تنها سلاح سنگین ما چهار قبضه خمپاره انداز 120 میلی متری بود . در پناه نور حاصل از شعله مخزن های پالایشگاه نفت آبادان موضع گرفتیم . شب عجیب و سرنوشت سازی بود .

احتیاج به گرا نبود چون به هر نقطه کوری که شلیک می کردی آلوده به وجود نیروهای عراق بود . باید به گونه شلیک می کردیم که دشمن زبون احساس کند توپخانه قوی مقابلش ایستاده است .

بر این اساس هر چهار قبضه خمپاره با هم عمل می کردند و لوله های قبضه چنان سرخ شده بود که گویی در حال انفجار است . ولی چاره ای نبود و بدون استراحت تا صبح مقاومت و جنگ نابرابر را ادامه دادیم . جان برکفان بسیج و سپاه پاسداران نیز همزمان با ارتش در حال ستیز با کفر جهانی به سرگردگی صدام بودند .القصه با دفاع جانانه ارتش و سپاه آن شب و شب بعد ارتش عراق با همه تجهیزاتش از بهمن شیر عقب نشینی کرد و با به جا گذاشتن تلفات در میدان تیر آبادان زمین گیر شد .گر چه چند تن از یاران به شهادت رسیدند ولی شب زیبا و به یاد ماندنی بود که در راه جهاد با تمامی کفر بین المللی حضور داشتیم .

من تا سه ماه از خانواده خودم و پدری ام خبری نداشتم و بالطبع آنان نیز بی خبر تر از من بودند و با شایعاتی که آن مقطع در جنگ بیشتر دلواپسی ایجاد می نمود روزگاران را به سختی تعقیب می کردند .همسرم سرکار خانم صدیقه سیدین که همکار فرهنگی ام نیز بود با دختر کوچکمان الهام عظیمی سختی ها و استرس ها را به خاطر خدا تحمل نمودند .

سرکار خانم صدیقه سیدین

یک روز یکی از اهالی کوی ذوالفقاری که از جنگ آواره شده و در شیراز سکونت یافته بود آمده بود تا مقداری از اثاثیه اش را انتقال دهد . من از این فرصت استفاده کردم و یک تکه مقوای بسته های فشنگ را از روی زمین برداشته و روی آن همراه با آدرس شهر نراق نوشتم من در پناه حق سالم هستم و نگرانم نباشید.ایشان محبت کرده بود در شیراز و آن نوشته را تحویل پادگانی متعلق به ارتش داده بود و آنها نیز لطف نموده به آدرس نراق پست کرده بودند و زمانی که خانواده متن نوشته شده را روی تکه مقوا را پس از سه ماه بی خبری محض خوانده بودند بی نهایت خوشحال شده بودند .شش ماه ماموریت سربازان منقضی خدمت 1356 تمام شد و من هم اردی بهشت سال 1360 به زادگاهم شهر نراق بازگشتم و مجددا به زکات علم پرداختم .

لازم است بگویم در عرض شش ماه من فقط یک بار مرخصی چهار روزه گرفتم که فقط یک روز و نیم قابل استفاده شد زیرا راه زمینی برای تردد به آبادان وجود نداشت بلکه با لنج و از طریق دریا به رودخانه ای می آمدیم و بعد وارد بیابانی شده و از جاده خاکی که به خسرو آباد ختم می شد بر می گشتیم .

هنوز یکماهی طعم زندگی شیرین کنار خانواده ام نگذشته بود که برادر همسرم احمدعلی سیدین فرزند حیدر علی عضو سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهرستان خمین تاریخ 12/3/1360 در جبهه قله شمشیر منطقه سومار در استان کرمانشاه به جمع شهیدان راه خدا پیوست و جنازه مطهرش هنوز بازنگشته و مشغول پاسدارای از اسلام و قرآن در قله شمی (شمشیر) می باشد.

 شهید احمدعلی سیدین

مسئولیت من و همسرم سرکار خانم صدیقه سیدین در حفظ پاسداری از ارزش های معنوی و خون شهدا بیشتر شد و در بهار سال 1361 در کنار هم با فرزندانمان الهام عظیمی سه ساله و فاطمه عظیمی شش ماهه به صورت داوطلب از طریق نهاد بسیج آموزش و پرورش به سنندج مرکز استان کردستان وارد و در شرایط دشوار شهرستان مرزی مریوان تا سال 1363 استقرار یافته و در فعالیت های فرهنگی کوشا و توانا بودیم .

علی اکبر عظیمی فرزند امیدعلی اهل شهر نراق28/11/1390