رزمنده شیمیایی شهر نراق که تا کنون به بنیاد جانبازان مراجعه نکرده

چون برادرم مظاهر لطفی طی عملیات محرم به شهادت رسید پدرم برای رفتن جبهه کمی سختگیری می کرد و علاقه داشت خودش برود . در عین حال برای چهارمین بار به جبهه اعزام شدم .

عبدالله لطفی

دی ماه 1365 به همراه رزمندگان شهر قم در گردان روح الله جمعی لشکر 17 علی بن ابیطالب(ع) سازماندهی شدم و مستقیم در عملیات غرور آفرین کربلای 5 در شلمچه خرمشهر استان خوزستان حضور داشتم .

    

بعد از عقب نشینی که صورت گرفت در شرایط جدید در گردان علی بن ابیطالب(ع) به عنوان تک تیرانداز سازماندهی و در خط پدافندی جاده شلمچه مشغول فعالیت گردیدم .

تاریخ 0/11/1365 در اثر شلیک گلوله توپ ارتش متجاوز عراق مجروح شیمیایی شدم . همرزمم آقای حسن شفیعی فرزند بشیر اهل شهر نراق که مسئولیت حمل مجروح در جبهه را بر عهده داشت به من کمک کرد تا سوار آمبولانس شوم تا به عقبه خط مقدم منتقل گردم .

معالجه اولیه صورت گرفت و به بیمارستان شهید بقایی اهواز انتقال یافتم . آنجا درمان ادامه یافت و من را سَر و تَه کردن تا حالم بهم بخورد تا بلکه میزانی از مواد سَمی شیمیایی دفع گردد و بعد هم در آب خیلی سرد انداختند .
سپس به بیمارستان ولیعصر(عج) اراک در استان مرکزی اعزام گردیدم . صبح روز بعد فرار کردم و به زادگاهم شهر نراق آمدم تا در عزاداری و تعزیت دوستان شهیدم شرکت کنم :

غلامرضا یوسفی فرزند عباس – غیاث عابدی فرزند آقا کمال – قاسم جعفری فرزند ابراهیم – غلامرضا یوسفی فرزند نوروز

تا کنون به کسی نگفته ام شیمیایی هستم و به هیچ عنوان به بنیاد جانبازان مراجعه نکرده ام . در حال حاضر عوارض شیمیایی اذیتم می کند و در شرایط خاص دچار خونریزی معده می شوم که دکترها آن را ناشی از عوارض شیمیایی دانسته اند .

رزمنده جانباز حاج عبدالله لطفی فرزند محمد اهل شهر نراق تاریخ 7/6/1392