قِصه غُصه دار ما در ماه مبارک رمضان

ماه مبارک رمضان که می شود ناخودآگاه به یاد افطارهای سال های دهه 60 می افتم . یعنی برادرم احمد که فروردین 1361 در جبهه اسیر شد تا هشت سال افطار و سحر رمضان ما با دیگران متفاوت بود . سفره که پَهن می شد حال و احوال مادرم دگرگون می گردید .

هیچ وقت از ذهنم خارج نمی شود مادرم(مرحومه طلعت محمودی) با زبان روزه در غم فراق فرزندش بدونه آنکه ما متوجه شویم اشک هایش سرازیر بود و اغلب زیر لب شعر سوزناکی از غربت را زمزمه میکرد :

غریبی درد بی درمان غریبی

گریبان گیر تا مرگم غریبی

دلم آکنده از احساس غربت

نگاهم سرد ، خالی از محبت

من یاد ندارم در 8 سال از اسارت احمد مادر لب به میوه سیب زده باشد چون می گفت فرزندم احمد خیلی سیب دوست داشت .

 

زمان مغرب که سفره افطاری پَهن می کرد و من و برادر دیگرم قاسم ابوالحسنی(1346 – 1390) کنارش می نشستیم ولی او گوشش به اخبار تلویزیون بود تا مطلب جدید و تعیین کننده از جبهه های جنگ عراق بر علیه ایران را بشنود .
جالبتر اینکه مادربزرگم خانم سلطان محمودی(فوت 23 اردی بهشت 1373) نیز همیشه ذکرش این بود که یا امام هشتم(ع) همین جور که ضامن آهو شدی ضامن بچه های ما و احمد هم بشو تا از زندان صدام رها شوند .

خاطره ای که در ذهنم هست از مادر حاج عباس باقری و همسر حاج قدرت الله ایزدی دو نفر دیگر از اسرای نراقی عملیات فتح المبین می باشد که هر وقت نامه ای از این سه عزیز در اسارت از عراق می آمد در منزل ما جمع می شدن و من شروع به خواندن نامه می کردم . در زمان خواندن نامه می دیدم اشک از چشمان مادرم و همسر قدرت و مادر عباس سرازیر بود . ده خط نامه را چندین بار می خواندیم و مادر نامه را می بوسید و به سینه می چسباند .

 

هر وقت مادرم از غم و غصه دوری احمد به ستوه می آمد صدا می زد محمدجان آن قلیان لعنتی را چاق کن . آن موقع تنباکوی طبیعی استفاده می شد و منم با سن کم غمخوار دلتنگی هایش بودم و برای اینکه ساعتی از فکر و خیال فاصله بگیرد به حرفش گوش می دادم .

راوی : آقای محمد ابوالحسنی فرزند عزت الله اهل شهر نراق تاریخ 18 خرداد 1396