خدایا مرا ببخش

من میروم که راه خودم را جدا کنم
با هر نَفَس که میکشم یاد خدا کنم

بَر گردم از گناه و بپویم صِراط حَق
تا خالِقم زِکَرده نیکو رضا کنم

آن ذکرها که بَهر رضای خدا نبود
تجدید کرده یک یک آن را قضا کنم

یک سَر زنم به روح که زندانی تَن است
وانگه روان ز بند اسارت رها کنم

دَردَم حسادت است که با بُخل هَمرهست
آنجا شوم که بلکه یکی را شفا کنم

مَن قله های فتح ظفر را نرفته ام
روزی اگر رَوَم عَلَم آنجا به پا کنم

میخانه ای بسازم و از شام تا سَحر
آنجا برای مردم دنیا دعا کنم

غرق گناه وغوطه در این بهر پُر خطر
بی لطف توچگونه خدایا شنا کنم

ناشکر بنده ام خدایا مرا ببخش
فرصت نشد که بی ریا حمد و ثنا کنم

بی وعده کی شود که به جای سفر نمود
گر دعوتم کنی به صفایت صفا کنم

شعر از علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق 23 شهریور 1393