به یک مُهر باطل شدم

من آنم که بر نفس خود اختیاری ندارم
ز اسب چموشش مهاری ندارم

زِ هر شش جهت غم ببارد دلم را
در این شهر من غمگساری ندارم

چو تَمبری به یک مُهر باطل شدم من
از این پس دگر اعتباری ندارم

چه داغ است بازار یاوه سرایان
رَوَم در کناری و کاری ندارم

دلم را زِ هر کینه خالی نمودم
چو آئینه بر دل غباری ندارم

قناعت مرا غرق نعمت نماید
زِ کَس حاجت و انتظاری ندارم

چو دریا به هر سو روان کی شوم من
چو کوه ام دگر بی قراری ندارم

چه شبها زِ غفلت خَموشِ خَموشم
چه حیف است شب زنده داری ندارم

شدم من اسیر شیاطین نَفسَم
گمانم که راه فراری ندارم

شعر از علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق