"حلوا بُوبَر کُن" یک سنت حسنه قدیمی برای اموات در شهر تاریخی نراق
بر اساس گزارش سایت سلحشوران شهر نراق ؛ بُوبَرکردن
یگ گویش نراقی است و معنای متفاوتی دارد مانند: اطلاع دادن، باخبر شدن ،
باورکردن و ... است ولی یکی از معانی آن که به صورت یک سنت از قدیم الایام
برای اموات اعمال می شود بُوبَر کردن است که با پیشوند حلوا می آید.
به
این صورت که وقتی کسی رخت از این جهان فرو می بندد اقوام و آشنایان شروع
به ساخت حلوا میّت که به گویش نراقی همان " تَرِحلوا(طرح حلوا) " که
ترکیبی از آرد و شکر و روغن است می نمایند .
با پیچیدن بوی حلوا در
فضا، با توجه به اینکه مردم می دانند ساخت این حلوا مربوط به اموات است،
بلافاصله در محل حاضر می شوند تا میّت را جهت دفن به وادی السلام ببرند.این
کار نوعی اطلاع رسانی فوت میّت می باشد که در گویش نراقی به آن " حلوا-بُو
– بَرکُن "می گویند.
سپس آن را داخل یک دیس یا بشقاب ریخته و داخل بقچه می گذارند و روی آن را می پوشانند و به محض حرکت دادن میّت در حالی که تابوت حامل جنازه روی دوش مردم حمل می شود بقچه حلوا را هم یک نفر روی دست گرفته و جلو تابوت حرکت می کند. علت اینکه حلوا را درون بقچه می گذارند که دیده نشود ، مردم نراق از قدیم بر این باور بوده اند که باانجام این کار"میت روحش شاد باشد و خجالت زده نگردد" .
به هر حال این حلوا تا پایان
مراحل دفن و کفن و خاکسپاری در این بقچه هست و بعد از پایان مراسم یا حضار
می خورند یا به فقیر می دهند یا در دسترس پرندگان قرار می دهند.
مصارف
دیگر حلوا بو بَر کن در مراسم یادبود میّت می باشد و برخی از پزشکان هم بر
این باورند که چون صاحبان عزا در موقع فوت میت حالت اضطراب و نگرانی به
آنها دست می دهد ، تمایل به غذا خوردن ندارند و به همین علت از این حلوا و
خرما میل می کنند تا قند خون آنها پایین نیفتد.
به طور کلی پخت این
حلوا را برای اموات در زمان فوت و همچنین شب های جمعه که برای فاتحه خوانی و
زیارت اهل قبور به وادی السلام یا مساجد یا مراسم های مختلف مذهبی می روند
انجام می گیرد و بین مردم توزیع می گردد و آنها هم با قرائت فاتحه ای روح
متوفی را شاد می نمایند . یادآوری می شود بقچه ی دیگری هم جلوی تابوت حَمل می گردد که داخل آن کفن مرحوم می باشد تا در غسالخانه تحویل شود.
از محقق و پژوهشگر ارجمند جناب آقای مرتضی علی آقایی فرزند علی اکبر اهل شهر نراق از بابت تهیه این مطلب سپاسمندیم .