دنبال شیرینی

در جستجوی گل گهی در باغ گامی می زنم
بَر تاکَم اَر افتد گذر آنگاه جامی می زنم

قُمری غزلخوان گشت و من همواره ساکت مانده ام
ساکت که نَه ؛ با یاد عشق گاهی کلامی می زنم

چون ماکیانم شد هوس دامی به راهی می زنم
اقبال اگر با ما بُوَد مرغی به دامی می زنم

در اوج ماه و آسمان پروازها زیبا بُوَد
پرواز تا اوج فَلک مَن صبح و شامی می زنم

در خلوت خود لحظه ای دنبال شیرینی رَوَم
اندر کنار چشمه ای شربت به کامی می زنم

وقتی مدال افتخار از ساقی و ساغر رَسَد
بَر قُله های هَر سَبو جام و مقامی می زنم

شاعر : علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق