سُرمه چشم

‍ من به دیدار تو ای ماه نَهان تشنه شَوَم
از جدایی تو یک عمر سَر افکنده شَوَم

توشه ام اندک و یک راه پُر از پیچ خطر
ترسم از راه خطا داخل هر فتنه شَوَم

امشب ای اَخترِ دَر اَبر فقط نیم نظر
به من بخت نگون گر بکنی زنده شَوَم

ترسم آندم که ببینم رُخ چون ماه تو را
از خجالت به زمین اُفتم شرمنده شَوَم

کاش یک قطره ز باران وجودت ای اَبر
دَر کویر دل من اُفتد و زیبنده شَوَم

کاش در یک سحری خاک کف پای تو را
سُرمه چشم خودم سازم و بیننده شَوَم

دوست دارم که دعایم بکنی گر چه بَدَم
همچو خوبان خدا عَبد شوم بنده شَوَم

من غلام تو اَم ارباب  نگاهم نکنی
همه جا در نظر خلق سَرافکنده شَوَم

 شاعر : علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق