آشنایی با یکی از غذاهای سنتی و قدیمی شهر تاریخی نراق - مزَوَّرَه
مُزوَّره (mozavvare)از نظر لغوی به معنی نوعی غذای بدون گوشت است که به عنوان شور با برای مریض می پزند و نام دیگرش به اصطلاح آش پرهیز می باشد.
این غذا را در گویش محلی نراق به آن " مُزاوِرَه " می گویند وغذایی شبیه اِشکَنه یا به گویش محلی "هل بادیون" است .
با این تفاوت که در پخت هل بادیون از تخم مرغ و در ساخت مزاوره از مغز گردو استفاده می کنند.
در پخت این نوع غذا گوشت به کار نمی رود مانند " دیزی دروغی " که آن هم ازغذاهای سنتی شهر تاریخی نراق بود و در پخت آن به جای گوشت از مغز گردو استفاده می کردند و دیزی را داخل چاله کرسی می گذاشتند تا آبگوشت بپزد و سپس سرو می نمودند .
نحوه تهیه مزاوره
برای پخت این غذا ، ابتدا مغز گردو و پیاز را به مقداردلخواه داخل سِرکو می کوبیدند. سپس مقدار کمی روغن را با مقدار کمی پیاز خرد کرده جداگانه در داخل ظرف مخصوص سرخ می کردند و بعد مخلوط پیاز ومغز گردو کوبیده را به پیاز داغ اضافه وتفت می دادند تا مغز گردو به روغن بیفتد.
مقدار دلخواه شنبلیله خشک را هم به آن اضافه و کمی دیگر هم تفت می دادند و در پایان آب ،نمک و زردچوبه اضافه نموده و در حرارت ملایم می گذاشتند تا جوش بیاید و کمی هم جوش بخورد.
سپس آن را از روی حرارت بر می داشتند و قبل از خوردن با چاشنی هایی نظیر سماق، فلفل ،قره قوروت طعم دار می کردند ومصرف می نمودند.البته افزودن چاشنی دلخواه بود وگاهی هم شیره یا عسل هم اضافه می کردند .
در زمان قدیم تشریفات غذاخوری مانند امروز نبود.غذای آبکی مانند آبگوشت ، اشکنه و حتی مزاوره را داخل یک کاسه مسی یا لعابی بزرگ می ریختند و وسط سفره می گذاشتند و بعد نان شاته خشک محلی را در آن خرد کرده و تَرید ( تَلیت) می کردند و با اشتیاق فراوان سرو می نمودند.
حتی گاهی اوقات قاشق هم سر سفره کم بود و سعی می کردند دو یا سه نفر به نوبت با یک قاشق غذا بخورند و گاه می شد که حتی با قاشق چوبی هم غذا می خوردند.
این رسم زندگی پدران ومادران ما با صفا و صمیمیت بود. یک خانواده دور سفره می نشستند و با هم در یک ظرف غذا می خوردند چرا که وسایل غذاخوری در آن زمان مانند امروز وجود نداشت. ظروف اکثرا مسی ولعابی بودند مانند کتری مسی ،تیمچه ،کَمُجدان ،کاسه،جام (نوعی کاسه مسی ) همه از جنس مس بودند .
حتی برای چای وآب خوردن هم اعضای خانواده از لیوان واستکان یا فنجان استفاده می کردند و زندگی آنها سرشار از سلامتی، عشق و دورهمی بود.
ولی امروزه با رعایت کامل بهداشت و مصرف ظروف غذاخوری جداگانه ، شاهد انواع بیماری های مختلف بوده وهستیم ولی در قدیم با توجه به اینکه به بهداشت هم چندان اهمیت نمی دادند ولی زندگی آنها از هر لحاظ بهتر از زندگی مدرن امروزی بود.
سایت سلحشوران شهر نراق از پژوهشگر تاریخ و فرهنگ جناب آقای مرتضی علی آقایی و مادر محترمه ایشان سرکار سیّده خانم آغا جوادی فرزند سید جواد از بایت تهیه این تحقیق سپاس گزار می باشد .
