غزلی دست نویس از دیوان مولانا حسرت نراقی

این دیوان شعر شامل غزلیات، مثنوی و دیگر قالب های شعری است  که نزدیک به ۶٩٠٠ بیت است. بخش قابل تاملی از این دیوان مراثی اهل بیت علیهم السلام می باشد.
از زمان زندگی و نیز مقبره حسرت فعلا اطلاعی در دست نمی باشد ولی بیش از شصت سال زندگی کرده است . ظاهرا حسرت  نراقی با ساغر قاینی و سعدی قاینی دو شاعر منطقه خراسان، هم دوره بوده اند از همین رو می توان حدس زد که حسرت در اواخر دوره صفویه می زیسته است.

مسلمانی ما
کُفر دارد گِله از دست مسلمانی ما
ای دریغ از تَعَب و رحمت نادانی ما

طلب‌ِ گنج لقا با همه رنج وتَعَبش
عاقبت شد سبب حسرت ویرانی ما

جانفشانی که بُوَد شاکِلَه مَشرَب ما
شُکرِ ایزد که بُوَد حاصل دربانی ما

دل ما آب شد از آتش این غم که رقیب
مَحرمِ محفل اُنس است ز پنهانی ما

دَرِ غم بسته شود گر بگشاید لب خویش
خاصَّه آن دم که کُنَد خواهش قربانی ما

قسمت ما شده در روز ازل حیرانی
نیست ممکن که شود چاره حیرانی ما

ای طبیب از دل شوریده ما دست بدار
که بُوَد مَرهم ما دردِ پریشانی ما

لعل سیراب لب دوست به حق می داند
حکمت حسرت حال گهر افشانی ما

طلب بوسه شد از یار و گذشت از گُنَهم
(حسرتا)چون شده آگاه زنادانی ما
                                 
شد زآب غُصه در روز ازل تخمیرِ ما
آسمان دارد فغان از ناله شبگیرِ ما

مولانا "حسرت نراقی"

تنظیم وباز نشر: استاد مرتضی  علی آقایی نراقی