احوال دل

گر دامنِ وَصلَش نَشَود دَسترَسِ ما
بیرون رَوَد از غالبِ بی جان نَفَسِ ما

وَه وَه زِمِی و مِیکده گر جرعه‌ی جامی
زیبَد که زَنَد خَنده به عَنقا مگسِ ما

مرغِ دلِ ما در قفس افتاده که شاید
بازی، به تماشا گُذَرَد بَر قَفَسِ ما

پیوسته به صحرا رَوَد اَز ما خَبَرَش نیست
اِی وای بَر اَحوالِ دِلِ  مُحتَبَسِ  ما

با زحمت‌ِ پاسِ دَر و دربانیِ جانان
شادم که بُوَد در کفِ لُطفَش مَرَسِ ما

 حاصل نَشُده هیچ مَراکویِ خَرابات
بُرهان و دَلیلِ سُخَنِ ما قَبَسِ ما

جان می رود از رفتنِ او از تن و باشد
گوش‌ِ دِلِ ما در رَهِ بانگِ جَرَسِ ما

در خدمت جانان چه رسد از سر رَافت
(حسرت)که کسی عَرضه دَهَد مُلتَمِسِ ما

مولانا حسرت نراقی

تنظیم و باز نشر: استاد مرتضی علی آقایی نراقی

 
بازی = در اینجا منظور پرنده ی شکاریست
مَرَس=طنابی که به گردن سگ می‌اندازند
مُحتَبَس= حبس شده - زندانی شده
قَبَس = شعله و پاره ای از آتش