کوچه های تنهایی

دیشب از کوچه های تنهایی
می گذشتم درون رویایم

توی میدان مین زمین خوردم
رفت از دست، هر دو پاهایم

از سَرم می پرید همچون برق
خاطرات قشنگ و زیبایم

گفتم آخر چگونه صبح کنم
ای دریغا دوباره فردایم

ناگهان بُردنم سوی برزخ
به ملاقات جد و بابایم

آنقدر گریه کردم و آخر
رفت از دست ، چشم بینایم

بس که فریاد می زدم دائم
پاره شد حنجَرم و هم نایم

کاش بیدار می شدم از خواب
بَدم آمد ز خواب رویایم

قول دادم به منزل رویا
نگذارم دگر شبی پایم

شاعر : علی رضایی فرزند رضا اهل شهر نراق