نراق شهر تاریخ ها (2)
سِیری در خاطرات مهندس پروارنوروز علی آقایی نراقی (قسمت دوم)
به شهرِ نراق مَامن و ریشه داشت
بَرایِ وَطَن در دِل اندیشه داشت
به آموختَن راه آغاز کَرد
مهندس شُد و شوقِ پرواز کَرد
به عَزمَش بگویَم هزاران درود
به نامَش رَقَم خورده اینَک سُرود
به یاد آوَرَم سالهایی که جَنگ
به ایرانیان عَرصه را کَرد تنگ
دَر آن روزهایِ پُر از گیر و دار
وَطن بود بر جنگِ خونین دُچار
نمود حمله دُشمنِ همان بَد سگال
به تَسخیرِ تهران به وَهم و خیال
جهانی به او یار و همدل شدند
زِ مردانِ این خاک غافِل شدند
در این سوی مَردان زِ جا خاستند
صفِ خویش مردانه آراستند
ز هر جایِ ایران قَد افراشتند
به مِیدان دلیرانه گُل کاشتند
که اینجا نه جایِ خطا کردن است
نه جایِ تو اِی بی صِفَت دُشمن است
روان سویِ مِیدان جوانان شدند
روانه زِ هرجایِ ایران شدند
چه گُلهایِ زیبا که پَرپَر شدند
ولی در نهایَت مُظَفّر شدند
به تاریخ شد جاودان نامشان
کنون راهشان ماند و پیغامشان
ببایَد در این باره اندیشه کرد
که راهِ شهیدانِ حق پیشه کرد
پس از جنگ و درگیریِ روبرو
شدند دُشمنان باز دَر جستجو
بسی حیله کردند از هَر دَری
چگونه زَنَند ضربه ی دیگری
سُخَن بود از قهرمانِ نراق
که دشمن شد از کارِ او نُقره داغ
بیاد آورم سالِ هفتاد و چار
که این قهرمان بود مشغولِ کار
مهندس به پرواز و اُستاد بود
به پروازِ ایمن دِلَش شاد بود
خدا بود پیوسته در یادِ او
که در سختی آیَد به اِمدادِ او
سفَر در نظَر بود تهران به کیش
که نوشِ سَفَر شد مُبَدّل به نیش
چو طَیّاره دَر آسمان شُد فَراز
درِ فتنه ای ناگهان گشت باز
به ناگاه اوضاع تغییر کرد
ببایَد در این باره تدبیر کرد
قَسَم خورده دُشمن به نیرنگِ خویش
نشان داد جایِ دگر جَنگِ خویش
رُبودند طَیّاره را خائنین
که بایَد اروپا نِشیند زمین
نَشُد چاره ساز منطق و گفتگو
تل آویو شد مقصَدِ پیشِ رو
نشستند آنجا به رویِ زمین
به ناچار و با سینه ای آتشین
دِلِ قهرمانان همه پُر زِ دَرد
دوباره شد امروز روزِ نبَرد
خدایا تو تدبیر در کار کن
رَهِ پیشِ رو را تو هموار کن
به ناگاه فکری به سَر شُد عیان
که وقتِ نماز است و گاهِ اَذان
ببایَد اَز این راه اقدام کَرد
به دُشمَن همه روز را شام کرد
نمازِ جماعت به پا داشتند
در این راه بیرَق بر افراشتند
زِ یزدان بِجُستند راهِ فلاح
شده دشمن اینگونه خَلعِ سِلاح
خبر چون به اَقصایِ عالَم رسید
به هرجایِ عالَم دَمادَم رسید
جهان مات از این حرکتِ ناب شد
به دیوارِ گیتی چنین قاب شد
پُر آوازه شد نامِ ایران زمین
غَریوَش به دُنیا فِکَندی طَنین
بَلی هَرکُجا لُطفِ یَزدان بُوَد
دِلِ مَردُمَش کِی هراسان بُوَد
همه قلبها اَز غَم آزاد شد
دِلِ جمله ایرانیان شاد شُد
شرایط بسی سخت و دشوار بود
خَطَرها در این راه و این کار بود
خدا گَر شوَد مَصدرِ کارها
که آسان شَوَد جمله دُشوارها
گذشته کنون سالهایِ دراز
اَز آن قصّه ی پُر نشیب و فراز
دوباره دَری شد در این باب باز
گروهی هنر مندِ برنامه ساز
پس از سالها سویِ میدان شدند
در این باره هم عهد و پیمان شدند
بسازند برنامه ای مُستَنَد
که مانَد به تاریخ گویا سَند
نراقی که نوروز بُد نامِ او
به دُنیا رِسانند پیغامِ او .....
شاعر : علی برخی دیزانی طالقانی (فدایی)
