نراق شهر تاریخ ها (3)
سِیری در خاطرات مهندس پرواز جناب نوروز علی آقایی نراقی(قسمت پایانی)
نراقی که نوروز بُد نامِ او
به دُنیا رِسانند پیغامِ او
دَر آید به تصویر این داستان
از او پند گیرند نَسلِ جوان
دَرآرند دیوِ هَوَس را به بَند
زکارِ بُزُرگان بگیرند پَند
رَوا آنکه این نسلِ آگَه شَوَند
که سالک به این کوی و این رَه شوند
مبادا فراموش نامش شَوَد
فراموش راه و پیامَش شَود
کنون حقِّ مَطلَب به جا آوَرَند
به تصویر بَس نکته ها آوَرَند
رَوا باشد اَمثالِ آن قهرمان
به تاریخ نامَش شَوَد جاودان
به آنها وطن می کند افتخار
همان عاشقانِ حقیقت شعار
بُزرگان که بَر جان خَطَر می کنند
مُهیّا بَساطِ ظَفَر می کنند
از آن روزگارِ پُر از گیر و دار
عجَب خاطراتی که شد ماندگار
چه بَس خاطراتی که ناگفته ماند
اگر گفته هم شُد به خاطر نماند
کَمی از گُذشته بگویَم رَواست
که این حالِ دیروز و امروزِ ماست
قیاسَش کنم حالِ دیروز را
تو دریاب احوالِ امروز را
کنون گفتگو از درِ دیگر است
قَلَم را به میدان سَرِ دیگر است
از آن سالهایِ پُر از التهاب
که شرحش شود خود هزاران کتاب
نوشتند بسیار اَهلِ قَلَم
ولی هرچه گوییم باز اَست کَم
تو دانی چه مردانِ بی ادّعا
که جان کرده در راهِ میهن فدا
نه فکرِ مقام و نه در فکرِ مال
گذشتند از خویش و اَهل و عیال
چه مردانه از جای بر خاستند
دلیرانه قامَت بیاراستند
مصمّم بِرَفتند میدانِ جَنگ
نبودند در فکرِ نیرنگ و رَنگ
برفتند و مردانه جان باختند
گروهی دگر کاخها ساختند
یکی در جنوب و یکی درشمال
یکی فکرِ میهن یکی فکرِ مال
یکی در شلمچه پیِ کارزار
یکی در اروپا به گشت و گُذار
یکی معبَرِ مین همی کرد باز
یکی در لواسان پیِ ساخت و ساز
یکی در جنوب سر فرازی نمود
یکی در شمال بُرج سازی نمود
به جبهه یکی جان فدا کرده است
یکی قصر و کاخی به پا کرده است
یکی پِیکرَش تازه پیدا شده
یکی بُرجِ او تا ثُریّا شده
یکی جنگ در جبهه ها کرده است
یکی کاخِ شاهی به پا کرده است
یکی خائن و دیگری خادم است
کجا خادِم اَز کارِ خود نادِم است
یکی بنده شُد بَر خداوندگار
یکی هم به ابلیس شُد یارِ غار
یکی جان فدایِ وطن کرده است
یکی اختلاسی خَفَن کرده است
یکی مَقصدَش قُربِ پروردگار
یکی در پیِ ثروت و اِحتکار
بلی هرکسی رسمِ کردارِ خویش
بِبَستند در این جهان بارِ خویش
خوشا حالِ آن نیک مردانِ عِشق
که سَر را نهاده به پیمانِ عشق
به تاریخ شد جاودان نامشان
ز یَزدان بگیرند اَنعامشان
ولی عدّه‌ای اَز خدا بی خَبَر
که بودند اندر پیِ سیم و زَر
همان گُرگهایِ به ظاهر چو میش
نبودند جُز فکرِ اَمیالِ خویش
همانها که خائن به ملَّت شدند
سزاوارِ لَعن و مَذَمَّت شدند
سیاه است پرونده‌ی کارشان
همان لَعن و نِفرین سزاوارشان
سخن هست بسیار و دِل پُر زِ آه
اَز آن بی وَطَنهایِ نامه سیاه
خدایا به این کشور اِمداد کُن
دلِ مَردُمانش همه شاد کُن
جوانانِ ما را هدایت نما
هدایت به راهِ سعادت نما
الاهی بلاهایِ بَد دور باد
وطن سبز و آباد و مَعمور باد
به پاکانِ درگاهَت اِی کردگار
مَصون دارَش از فتنه‌ی روزگار
خدایا به پیغمبر و آلِ او
که بودند جمله پَر و بالِ او
مَکَن دور ما را از این خاندان
به هر حال جوییم زانها نشان
خدایا فَرج را تو تعجیل کُن
بدینگونه دین را تو تکمیل کن
بیایَد همان ماهِ دور از نظَر
چو شمسی زِ مشرق شود جلوه گر
بیاید به پایان رسد انتظار
عدالت شود در جهان برقرار
شَوَد سرنگون کاخِ اَهریمنان
حکومت شوَد زانِ مستضعفان
(فدایی) به او با قَلَم یار باش
به خَصمَش مهیّایِ پِیکار باش
این مثنوی را به درخواست دوست ارجمندم جناب مرتضی علی آقایی نراقی در توصیف برادر بزرگوار ایشان جناب نوروز علی آقایی نراقی که در سالهای دفاع مقدس درجبهه های نبرد مشارکت فعّال داشته اند و نسل حاضر مرهون فداکاری و از جان گذشتگی امثال این بزرگواران و شهدای گرانقدر هستند ودر جریان هواپیما ربایی سال ۱۳۷۴ برگِ زرّینی بر افتخارات کشور عزیزمان ایران افزودند سروده ام امیدوارم اول مورد رضای خدا و سپس مورد رضایتِ ایشا ن قرار بگیرد انشا ءالله
العبد الحقیر: علی برخی دیزانی طالقانی (فدایی)
در تاریخ دهم مرداد ماه سال یکهزارو سیصد ونَوَد ونُه خورشیدی مصادف با روز عید سعید قربان سال یکهزار و چهارصد و چهل و یک هجری قمری به پایان رسید.
