دُردانه های عشق
سال ۱۳۷۳ دانش آموز سال چهارم ریاضی فیزیک دبیرستان شهید بهشتی و کتاب های زیاد با کلی مطلب و از طرفی کنکور سخت در پیش رو داشتم . در شهر قشنگم دلیجان با اینکه معلم های فوق العاده ای داشت اما هنوز اثری از کتاب های قلم چی و گاج و .. نبود و تمام قبولی های کنکور حاصل همت دانش آموزان و غیرت معلمانی بود که ثمره کارشون عشق بود و لباس پُر از گچ .
سال ۱۳۷۳ دومین سال بود که مسابقات مطالعات و تحقیق برگزار می شد . سال اول به اتفاق پسر عمویم مجتبی دلاوری فرزند غلامرضا در مورد آفتی به نام مواد مخدر تحقیق کرده بودیم به نام اختاپوس زمان . منابع نیز کتابهای کتابخانه عمومی بود و مجلاتی که عمدتا از نیروی انتظامی تهیه کردیم . گوگل هنوز به دنیا نیومده بود .گشتن دنبال یه موضوع یعنی خوندن و تورق هزاران صفحه کتاب .
اما برای سال دوم ایده بهتری داشتیم تحقیق با عنوان : دردانه های عشق
در دو بخش : بخش اول مفهوم و ارزش شهید و شهادت و بخش دوم متعلق به شهدای شهرستان دلیجان
گزیده نویسی ، وصیت نامه ، خاطره نگاری و مصاحبه با والدین شهدایی که خیلی ها امروز در قید حیات نیستن و به دیدار معبود شتافتند.
بخش اول کار باز به مدد تنها کتابخانه عمومی شهر که برای من یکی از مقدس ترین مکان های شهر بوده و هست امکان پذیر شد. و بخش دوم به مدد همکاری آقای اکبری رئیس وقت بنیاد شهید و پرسنل آن زمان این نهاد مهیا شد .
شبها به بنیاد شهید می رفتیم و به قول علامه دهخدا پتیله بر می کردیم و تا پاسی از شب به گزیده برداری وصیت نامه های شهدای گرانقدر می پرداختیم و روزها یک میکروفن و ضبط صوت به بغل همنشین درد دل های خانواده شهدا . ((صدف دردانه های عشق ))
اولین مصاحبه ما با با حاج حسن شفیعی فرهنگی با اصالت و مرد خوشنام پدر بزگوار شهید غلامحسین(هادی) بود که بهمان دلگرمی داد و ما را تشویق کرد و متاسفانه همین چند روز قبل دار فانی را وداع گفت و به فرزند شهیدش پیوست .
هنوز اینترنت فراگیر و کامپیوتری هم وجود نداشت که تایپ کنیم فلذا مجبور شدیم بسیاری از مصاحبه ها و نوشته ها را به سبب کمبود وقت از متن اصلی برداریم که ای کاش این کار را نمی کردیم. مجموعا یه کتاب شکیل 247 صفحه ای شد که خیلی برایمان ارزشمند بود .
تحقیق در مرحله شهرستان دلیجان و استان مرکزی به راحتی مقام اول را کسب کرد و در مرحله کشوری در بین ۲۴ اثر رتبه دوم را به دست آورد . بهترین جایزه ای که نصیب من شد بذری بود در دلم که سالهاست برای حفظ آن تلاش می کنم . لیکن ۲۶ سال گذشته تا اینکه چند وقت پیش یکی از دوستان عکسی از این تحقیق را از کانال تلگرامی سلحشوران شهرستان دلیجان برایم فرستاد .
شلوار خمره ای ،اندک سیبیلی روی لب و یقه نا مرتب ، پوکیده ترین حالت ممکن که با زحمت دوربین یاشیکا ۱۳۵ و فیلم آگفا ثبت شده است . برای من این عکس ها با همه بد تیپی (با معیارهای امروز )بسیار عزیز و محترم است . این کار بخشی از شخصیت منو در ابتدای جوانی شکل داد .
همراهان اون روز غیر از مسئولین دبیرستان (جناب غلامعلی استاد اکبری و معاونین ایشان و آقای حسن قاسمی مربی پرورشی) اکبری اهل محلات رئیس بسیار همراه بنیاد شهید شهر بود و خانواده هامون که هزینه عکس و صحافی و .. را پرداخت کردند .
تشکر ویژه از کانال تلگرامی سلحشوران شهرستان دلیجان که بدون وابستگی به هیچ نهاد و ارگان و بی مزد و منت ( البته دنیوی) تلاش وافری دارند در جهت حفظ یاد شهدا و فرهنگ ایثارگری منطقه که تحقیق ما را قابل درج در کانال با ارزش دونستند .
نمی دانم یادش بخیر بگویم در مورد روزهایی که همه شهر عزادار و دلتنگ عزیزانی بودند که عاشقانه می رفتند و همانجا عروج می گرفتند روزهایی با فرهنگ ایثار . اما قطعا می توانم بگویم دریغ از مردانی که بودند و رفتند خاطره شدند و امیدوارم در خاطرها بمانند .
سربلند باشید
مجتبی دلاوری - آذر ۱۳۹۹
