تک درخت تنها

من یک تک درختی بی کس و تنها و گریانم
من آن آواره ای در انزوا و دور یارانم

 نسیم باد و باران , چهره‌ام را شاد و خندان کرد
ولی افسوس و درد , افسرده‌ای در این بیابانم

تمام رهگذاران با تنی خسته و فرسوده
 به من رو آورند , من میزبان این کوهستانم

بگویم راز خود با سنگ و خار این بیابان ها
ندارم چاره ای جز این , من درمانده نادانم

چو بعضی آمدن , شاخ مرا بشکستن و رفتند
بسوزاندن تنم , من بی کس و زار و پریشانم

اگر رحم و مروّت در دل آن عابران بودی
بجای قلع تر کردی لبان خشک و سوزانم

بود پاداش و مهمانداری و مهر و محبت این؟
 نمک راچون خورند , بشکستن آن , کار رندانم

صدای آن پرنده آشیان گم کرده را دانم
 به من رو آورد , داند که من هم از غریبانم

نشیند در کنار من , پرنده راز خود گوید
یقین داند که من هم محرم اسرار یارانم

 بگوید(جعفری) شرح غم آن تک درختی را
که گوید هر زمان , چشم انتظار قطره بارانم

شعر از استاد علی اکبر جعفری فرزند غلام متخلص به پرتو