شهیدی از نراق که زنده ماند

آذر ماه 1359 و در زمستانی سرد دو سه ماهی از جنگ تحمیلی عراق بر علیه ایران گذشته بود .

در حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) با خواهرم عذرا حسینی و دختر سه ساله اش فاطمه رمضانی و تعدادی از اعضای خانواده مشغول عبادت بودیم که صدای لا اله الا الله فضا را آسمانی کرد و اعلام شد چند تَن از شهیدان بزرگوار دفاع مقدس مدتی دیگرتشیع و در قبرستان و گلزار شهدای شیخان قم دفن می گردند .

    

علیرضا رمضانی

        

نام شهیدان را از بلندگو اعلام کردند . در بین آنها نام و شهرت شهید علیرضا رمضانی ما را در بهت و سرگردانی فرو برد . داماد ما آقای علیرضا رمضانی آن مقطع در جبهه بود و خواهرم به محض شنیدن نام همسرش آه و فغان سر داد . دخترش هم مرتب بابا بابا می گفت .

در فرصتی دیگر به حاج علی کمره ای فرزند رمضان برخورد کردیم که من را به گوشه ای برد و عکسی داخل مجله پاسدار انقلاب مربوط به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهر قم مربوط به آذر 1359 را نشانم داد که عکس علیرضا رمضانی فرزند محمد اهل شهر نراق را به وضوح نمایش می داد که شهادتش را رسما مطرح و تائید کرده بود . حاج کمره ای گفت این مجله را در سپاه پاسداران خیابان صفاییه قم تهیه کردم .

روی جلد مجله پاسدار انقلاب عکس شهید محمد حسین فهمیده فرزند محمد تقی متولد 16 اردی بهشت 1349 در روستای سراجه قم است که 8 آبان 1359 در کوت شیخ نزدیک ایستگاه راه آهن خرمشهر به زیر تانگ ارتش عراق رفت و آن را منهدم و خود به شهادت رسید .

 

در صفحه ای دیگر مجموعا نام و شهرت و عکس ده شهید جنگ به این اسامی به نمایش عمومی گذاشته شده بود :
ابراهیم نیکوکار ، رحیم جهاندار فرد (طلبه اهل تبریز که در حوزه علمیه قم تحصیل می کرد) ، حجت الله پارسا(طلبه اهل بروجرد که در حوزه علمیه قم تحصیل می کرد) ، رضا جولیان ، سید حسن مومنی ، سعیدالله قاسمی ، حسن اسماعیلیان ، اکبر کاویانی ، غلامرضا رمضانی و علیرضا رمضانی .

 

سریعا با قطار به اهواز رفتم و در منطقه حجت الاسلام علی رمضانی فرزند تقی پسر عموی علیرضا را ملاقات کردم . او مثل فرماندهان کلتی به کمر بسته بود و ماجرا را برایش گفتم

 

 

شیخ علی اطمینان داد که خبر اشتباه است و در پی جستجوی او بودیم که گفتند علیرضا با چند رزمنده نراق و قم از جمله نعمت الله ایزدی فرزند عباس ، میرزاعلی کمره ای فرزند فتحعلی ، غضنفر فروغی فرزند حسین و... در جبهه سوسنگرد استقرار دارند .

 

محمود حسینی ، علیرضا رمضانی

 

دیگر مطمئن شدم که شهید نشده و گفتم به علیرضا پیغام دادم که زودتر به خانواده اش تماس گرفته و سریعا به قم بازگشتم .

توضیح سلحشوران : احتمالا شهیدی به نام علیرضا رمضانی وجود داشته که عکس علیرضا رمضانی نراقی را به جای آن شهید اشتباها چاپ کرده اند .

 

محمود حسینی فرزند علی اهل شهر نراق 13/06/1391

 

نراقی ها در ضرب المثل میگن : گشنگی نخوردی تا سنگ را بِجَوی

سرباز وظیفه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بودم . زمستان سرد سال 1366 که هنوز جنگ وجود داشت در پایگاه روستای شینو از توابع بخش وزینه شهرستان مرزی سردشت استان آذربایجانغربی انجام وظیفه می کردم .

 

ابوالفضل(رضا)صالحی

 روزی برف سنگینی آمد و جاده مواصلاتی به مدت 48 ساعت بسته شد . آذوقه ما تمام و تدارکات نتوانست غذا بیاورد .

                                                                                                                         

 

در آن سرما از فرط گرسنگی گونی نان خشک را خالی کردیم و از لابلای سنگ ریزه و نان های ریز کمی رفع گرسنگی کردیم و برای اولین بار یاد ضرب المثل مردم شهر نراق افتادم که می گویند :

گشنگی نخوردی تا سنگا بِجَوی

 

 

ابوالفضل(رضا) صالحی فرزند سلطانعلی اهل شهر نراق06/12/1392 

مروری بر خاطره های مردم شهر نراق 11

 

 

تیم فوتبال پرسپولیس شهر نراق - سال 1364

ایستاده از راست : صبا....فرزند....( از جنگزدگان مقیم شهر نراق) ، محمود مرادی فرزند علیرضا ،علی عضایی فرزند ابراهیم ؛ اصغر اشرفی فرزند حسین ، محمد قجری فرزند مصطفی ، جابر ایزدی فرزند یوسف ، جعفر حعفری فرزند محمد ، علی طالبی فرزند محمد(غلام) ، فرامرز رحیمی فرزند ماشاالله


نشسته از راست :سید هادی موسوی فرزند سید محمد ، حمید رضا قاسمی فرزند غلامرضا ، علی اشرف عضایی فرزند عباس ، حمید آعلی فرزند ماشاالله(نعمت الله) ، حمید یوسفی فرزند سلطانعلی ، مرحوم احمد کاظمی فرزند محمود ، سید علی حسینی فرزند سیدرضا

 

 

تیم فوتبال شهر نراق در زمین فوتبال جنب امامزاده سلیمان که اکنون کلانتری مستقر است – حدود سال 1349
از راست : آقای مرتضی رادفر فرزند شکرالله

 

 

تیم فوتبال دو شهید شهر نراق(شهیدان جهانگیر خسروی و ابوالفضل بیابانگرد) - سال 1362

محل عکس زمین فوتبال شهرک فاضل

ایستاده از راست : حسن مرادی نراقی فرزند علیرضا – سید جمال میرسلطانی فرزند سید مهدی – تقی نقیبیان فرزند آقاسلطان – داریوش خسروی فرزند غلامرضا – محمد تیموری فرزند امرالله – علی عضایی فرزند ابراهیم – اصغر بیابانگرد فرزند حسینعلی – مرحوم احمد رجبی فرزند ماشاءالله

 

نشسته از راست : مرحوم ایرج خسروی فرزند غلامرضا – غلامحسین رمضانی فرزند غلامعلی – جمشید توکلی فرزند علی محمد – رضا بیابانگرد فرزند حسینعلی – فرهاد خسروی فرزند غلامرضا – نصرت الله حسنی فرزند حبیب الله – غلامحسین اشرفی فرزند غلامرضا(علی اکبر)

 

 

تیم فوتبال شهر نراق در زمین فوتبال جنب امامزاده سلیمان که اکنون کلانتری مستقر است – حدود سال 1347
از راست : علی اکبر عضایی فرزند عباس - ... رزاقی فرزند ... – ناشناس – غلامرضا ایزدی فرزند یوسف - ... حیدری فرزند ... – سید عباس حسینی فرزند سید حسین – ناشناس – حاجی قاسمی فرزند غلامرضا
نشسته : حسین اوضایی فرزند محمد

 

 

تیم فوتبال فتح بسیج شهر نراق - سال 1380

ایستاده از راست : فریبرز رحیمی فرزند ماشاالله ، اسدالله حبیب زاده فرزند محمدرضا ، حسین یوسفی فرزند عباس ، سیدمسعود موسوی فرزند سید هادی ، سیدشهریار موسوی فرزند سید جمال

 

نشسته از راست : حمیدرضا عظیمی فرزند رمضان ، حبیب حبیب زاده فرزند محمدرضا ، داود ایزدی فرزند غلامرضا

 

تیم فوتبال دبیرستان امینیان شهر نراق - سال 1348

محل عکس زمین فوتبال محله شکارچی

طرفین ایستاده در کنار عکس آقایان مرتضی رادفر فرزند شکرالله و عباس رضایی فرزند یوسف

 

 

تیم فوتبال پرسپولیس شهر نراق - سال 1364

ایستاده از راست : غلامرضا ایزدی فرزند یوسف (مربی تیم) ، علی عضایی فرزند ابراهیم ، حمید آعلی فرزند ماشاالله(نعمت الله) ، مرحوم رضا کاظمی فرزند محمود(برادر مرحوم احمد) ، محمد قجری فرزند مصطفی ، اصغر اشرفی فرزند حسین ، مرتضی لطفعلی فرزند حسین ، علی طالبی فرزند محمد(غلام)، مصطفی صفری فرزند مرتضی ، جابر ایزدی فرزند یوسف

نشسته از راست : احمد صالحی فرزند ماشاالله (نوجوان) ،حمیدرضا یوسفی فرزند سلطانعلی ، مجتبی طالبی فرزند حسین ، احمد قاسمی فرزند غلامرضا ، داود ایزدی فرزند غلامرضا(نوجوان) ، محمود عباسی فرزند سلطانعلی ، سیدعلی حسینی فرزند سید رضا، حمید رضا قاسمی فرزند غلامرضا

 

زمین فوتبال شهر نراق – سال 1353

ایستاده از راست : شهید ابوالفضل بیابانگرد فرزند حسینعلی(تولد 1343 – شهادت 2/1/1361) – قاسم رزاقی فرزند علی آقا – اسماعیل عضایی فرزند ابراهیم – احتمالا مرحوم سعید طالبی فرزند اصغر – جواد آعلی فرزند اسماعیل

نشسته از راست : ناشناس – ناشناس – ناشناس – سلطانعلی  بخشی فرزند عبدالله – حاجی قاسمی فرزند غلامرضا – ناشناس – علی آعلی فرزند علی محمد

 

تیم فوتبال دو شهید شهر نراق - سال 1362

فرهاد خسروی ، داریوش خسروی ، ایرج خسروی ، مرحوم احمد رجبی ، تقی نقیبیان ، غلامحسین رمضانی ، اصغر بیابانگرد ، جواد آعلی

 

 

تیم فوتبال شهر نراق – سال 1352

ایستاده از راست : سلطانعلی  بخشی فرزند عبدالله – ناشناس – ناشناس – غلامرضا جعفری فرزند علیرضا – ناشناس – ناشناس – تقی نقیبیان فرزند آقاسلطان – ناشناس
نشسته از راست : مرتضی محمودی فرزند علی  – ناشناس – ناشناس – غلامرضا ایزدی فرزند یوسف – ناشناس – ناشناس

 

تیم فوتبال فتح بسیج شهر نراق - سال 1384

ایستاده از راست : علیرضا آبیاتی فرزند...... ، عباس یوسفی فرزند علی ، سید مهیار موسوی فرزند سیداحمد ، سید علی میرسلطانی فرزند سید ابوالفضل ، سید شهرام موسوی فرزند سید جمال ، مهدی نباتی فرزند مندعلی

نشسته از راست : محمدجواد بهجتی فرزند محسن ، سیدمجتبی میرسلطانی فرزند سیدجعفر ، مهدی عضایی فرزند علی اکبر ، حبیب حبیب زاده فرزند محمدرضا

 

تیم فوتبال شهر نراق – سال حدود 1347

ایستاده از راست : احتمالا رمضان قجری فرزند سلطانعلی – ناشناس – ناشناس – حاجی قاسمی فرزند غلامرضا – ناشناس – ناشناس – ناشناس – ناشناس – ناشناس – مرحوم عباس بیابانگرد فرزند غلامرضا(علی اکبر) – علی اوضایی فرزند اکبر – حسین اوضایی فرزند محمد
نشسته از راست : عباس عظیمی فرزند امیدعلی – علی اکبر عضایی فرزند عباس – غلامرضا ایزدی فرزند یوسف – سید عباس حسینی فرزند سید حسین – سلطانعلی  بخشی فرزند عبدالله – نوجوان ناشناس

 

تیم فوتبال پرسپولیس شهر نراق - سال 1364

ایستاده از راست : داود ایزدی فرزند غلامرضا ، علی طالبی فرزند محمد(غلام( ، محمود مرادی نراقی فرزند علیرضا ، ناشناس ، جابر ایزدی فرزند یوسف ، احمد قاسمی فرزند غلامرضا

 

نشسته از راست : سید علی حسینی فرزند سیدرضا ، حمید رضا قاسمی فرزند غلامرضا، ناشناس ، حمیدرضا یوسفی فرزند سلطانعلی ، حمید آعلی فرزند ماشاالله(نعمت الله(

 

 

 

 

این عکسها گویای خاطرات قشنگ زندگی است .خاطراتی که هنوز با وجود گذشت سالها از آن  بوی تازگی و عطر خوش مهربانی می دهد . هنوز هم که هنوز است وقتی  آلبوم خاطرات آن روزگار را مرور می کنیم اشک شوق و لبخند دلنشین  دوستی با هم در می امیزند و ساعت ها وقتمان صرف مرور این خاطرات می شود.

 

 

خاطرات خوش گذشته را با هم ورق می زنیم تا.............

 

 

سایت سلحشوران شهر نراق

 

 

مشاهده محل زخم باعث بی هوشی شد

دی ماه 1365 طی عملیات کربلای پنج در جبهه شلمچه خرمشهر استان خوزستان از ناحیه پا مجروح شدم .

 

اکبر قجری در نوجوانی

 

روزی دو رزمنده به اسامی سید عباس جوادی فرزند سید ماشاءالله و علیرضا عباسی فرزند غلام محمد من را به درمانگاه حاج شنتیایی شهر نراق بردند تا پانسمان پایم را عوض کنند .

     
            علیرضا عباسی ، اکبر قجری

آقا سید تقی حسینی مشغول ریختن بتادین شد و علیرضا عباسی به محض اینکه محل زخمم را دید غش کرد و بر زمین افتاد . او را به هوش آوردند و آمپول آرام بخشی به او زدند تا حالش جا آمد .

 

اکبر قجری فرزند احمد اهل شهر نراق 24/05/1392

سهمیه بندی اجناس و ارزاق مردم نراق در اوایل انقلاب

مرداد 1360 بسیجیان در ساختمان درمانگاه صفایی نراق مستقر شدند . آن مقطع برای فعالیت های مختلف شهر از بسیجیان کمک می گرفتند .

ابراهیم عضایی

در سه سال اوایل انقلاب توزیع ارزاق و مایحتاج عمومی سهمیه بندی بود و در مساجد و مراکز ثبت نام از نیازمندی های مردم انجام می گرفت .

بنده در منزل نیاز به فرش داشتم فلذا درخواستی نوشتم . بسیجیان مثل مصاحبه گرها بعضا درب منازل مراجعه و تحقیق می کردند و یا بر اساس حس ششم تشخیص می دادند که فلان خانواده وضعیت مالی اش چگونه است و تصمیم می گرفتند .

        

پسر کوچک من آن موقع نخود هر آشی بود و وقتی نام من را در لیست متقاضیان فرش مشاهده کرده بود روی نامم خط می کشد و می گوید پدر من نیاز به فرش ندارد و به خانواده های واجد شرایط بهتر تحویل دهید .

ابراهیم عضایی در کنار عباس شیر خدا

 
سه چهار سال بعد همین پسر که در حال ماموریت کردستان به سر می برد تماس گرفت و گفت پدر جان من برای مایحتاج زندگی نیاز به مساعدت مالی شما دارم .

 

 

من هم به او گفتم صبر کن آن فرش سهمیه ای که قبلا خریدم و الان قیمت مضاعف پیدا کرده را بفروشم و پولش را برایت حواله کنم .

 

ابراهیم عضایی فرزند ماشاءالله اهل شهر نراق 22/11/1392

نراقی‌های اصیل که ساکن همدان شدند

نراقی‌های همدان شاید دو سه نسل پیشتر از نسل من به همدان مهاجرت کرده باشند، نمی‌دانم و تحقیقی هم در این مورد نکرده‌ام. آن چه می‌نویسم خاطرات دوران کودکی‌ام است و آن‌چه از بزرگان و اطرافیانم شنیده‌ام. نمی‌دانم نراقی های مهاجر به همدان چند خانوار بوده‌اند.

 

در محله‌ی ما چند خانواده‌ ای بودند و شاید هم، همه‌ی آنان در همان محل ساکن شده ‌بودند چون همه‌ی مهاجران دنیا. برخی از آنان نیز تاجر و متمول بودند . نراقی‌ معروف که هم‌ سن و سال پدر بزرگ من باید باشد، که من نه او را دیده‌ام و نه پدر بزرگم را، از تجار و ده‌داران بزرگ همدان و گویا در زمان‌های دور، وکیل مجلس شوارای‌ملی بوده است .

 

 

خانه‌اش دیوار به دیوار خانه‌ی پدر بزرگ بود که او هم از تجار بزرگ شهر بوده و دارای عالاف و علوفی. خیابان کشی سال ۱۳۲۰ مفارقتی انداخت میان خانه‌ی موروثی پدر و خانه‌ی نراقی. خیابانی به عرض ۳۰ متر، حد فاصل ما شد.  پدر نیز که در سه یا چهار سالگی پدرش را از دست داده بود، نه ارثی نصیبش شده و نه تحصیلاتی کرده بود و آن چه را هم که توانست در بزرگی از دست برادرانش بدر آورد، سهمی از خانه‌ی پدرش بود که بخش بزرگش، نصیب خیابان شد. در نتیجه، فاصله‌ی طبقاتی ما با نراقی‌ها، بیش از فاصله‌ی فیزیکی خانه‌ها‌مان شد .

در ورودی خانه نراقی ها در  شهر همدان

نراقی بزرگ، پنچ یا شش پسر داشت و چند دختر. پسرها به ترتیب صادق و رضا و هاشم و اسماعیل،...و کمال نراقی .
کمال چند سالی از ما بزرگتر بود و دوست نزدیک نقی نبوی که از کودکی اهل هنر بود. کمال نراقی خلبان شد، یادم نیست کشوری یا لشگری و دیگر هم ندیدمش. در سفر اخیر مش قاسم بقال پیر محل، گفت که او هم مرده است .

 

هاشم نراقی در جوانی

 

هاشم نراقی پسری داشت بنام محمد و گاهی پیش ما می‌آمد، بیشتر به خاطر نقی نبوی که او هم گویا نراقی تبار بود. مادر محمد از شاهزاده‌های قاجار بود. همه او را "شازده" صدا می‌کردیم و مادرش را نیز شازده خانم .

 

                                                               نمایی از ساختمان نراقی ها در همدان

 

پدرش هاشم؛ عاشق دختری ارمنی شد. او و مادرش را گذاشت و با معشوقش به آمریکا رفت. یکی از آشنایانش برای پدر نقل کرده بود که او قبل از سفرش به آمریکا، به کدخدای ده موروثی‌اش، دستور داده‌بود تا دهانه‌ی کاریز ده را، تا اطلاع بعدی، بکلی ببندد، به نحوی که آب اصلن از دهانه‌ی قنات خارج نشود.

 

           مرحوم حاج محمد نراقی

 

روزی قاصدی به ده می‌فرستد با این پیام که فردا صبح دهانه‌ی کاریز را باز کن .حوالی ظهر، سر و کله‌ی هاشم و خریدار ده پیدا می‌شود. خریدار، با دیدن آب فراوان کاریز، ده را بلافاصله خریداری می‌کند .هاشم با آن پول که گویا پنجاه هزارتومان آنروزها بود، راهی آمریکا شد تراکتوری ‌خرید و به کار کشاورزی مشغول و کارش هم گرفت .

                                                                                                                                                                        نمایی از ساختمان نراقی ها در همدان

 

مهدی نراقی پور، خواهر زاده‌اش، از دوستان پدر بود و ناظم دبیرستان پهلوی، همان دبستانی که من می‌رفتم. شب‌های زمستان غالبا او به مغازه‌ی پدر می‌آمد و از همه جا صحبت می‌کرد و گاهی هم از دائی‌هایش  . با افتتاح سد دز خوزستان و دعوت محمدرضا شاه از تحصیل‌کرد‌گان و سرمایه‌داران ایرانی مقیم خارج، هاشم نراقی هم به ایران باز گشت و تاسیسات کشاورزی زیر سد را دائر نمود .

حفاظ یکی از پنجره‌ها که رو به خیابان دارد

 

خانمش روزی در مصاحبه‌ئی با روزنامه‌ی کیهان گفته بود" که با قاطر از ایران رفتیم و با جامبوجت، بازگشتیم". اما بعد از انقلاب، با جامبوجت به آمریکا گریختند ولی با دستی پرتر از سفر پیشین‌شان . اما " شازده" و شازده خانم از همدان رفتند. من او را دیگر ندیدم. بعدها در روزنامه‌ها خواندم که نقاش معروفی شده است و گالری" آفتاب" را در خیابان تخت طاووس، مقابل سفارت آمریکا دایر کرده‌است. در روزنامه‌ها مرتب حرفش بود.

روزی خبری خواندم بدین مضمون که شبی محمد نراقی با اتومبیل بی ام وه اش دیر وقت عازم منزلش بوده که یک کامیون جلوی او. می پیچد . محمد نراقی فرزند هاشم از ماشینش پیاده شده و از رکاب کامیون بالا رفته وبه نحوه رانندگی اعتراض می کند و درگیری لفظی بین آنان به وجود می آید . راننده کامیون مشت محکمی به سینه محمد می زند که پرتاب و نقش زمین گردیده و در دم کشته می شود .

بعد از انقلاب اسلامی محمود دوست دوران کودکی‌ام زنگ زد و پرسید نقی نبوی را بیاد می‌آوری؟ جوابم مثبت بود. محمود گفت که دیشب به من زنگ زده و خواسته که از تو بخواهم کمکش کنی. فردا می‌فرستمش نزد تو. هرکاری می‌توانی برایش انجام بده .
می‌دانستم نقی همکارم است و یکی دو باری با هم برخورد داشته بودیم . نقی آمد و داستانش را چنین بیان کرد :

 

        نمایی از ساختمان نراقی ها در همدان

 

می‌دانی که من و محمد نراقی از بچگی دوستانی نزدیک بودیم. باهم گالری آفتاب را راه انداختیم. کار و بارمان گرفت و من از گمرک مستعفی شدم تا امور مالی شرکت را شخصا اداره کنم. پس از قتل محمد، پدرش هاشم دست روی همه‌ی دارائی ما گذاشت. گالری بنام محمد بود و من سندی نداشتم. هیچی دست مرا نگرفت. حال مصداق همان ضرب‌المثل خودمان شده‌ام :

مثل" سیا گودانه "، هم خرمای بغداد را از دست داده‌ام و هم انگور همدان را

(مردم همدانی‌ پرنده سار را ؛سیا گودانه؛ می‌خوانند و اشاره به پرنده‌ی مهاجری است که در بهار قبل از رسیدن خرما، از مناطق گرمسیر به همدان می‌آیند که هنوز انگورها نرسیده‌ و پائیز نشده همدان را ترک می‌کنند )

معرفی هاشم نراقی اهل نراق

واحد کشت و صنعت ایران - آمریکا و این واحد در سال 1969 میلادی مطابق 1348 شمسی با اجاره‌ی 20 هزار و 267 هکتار زمین تاسیس و راه اندازی شد . سرمایه گذار اصلی این واحد ، یک آمریکایی ایرانی تبار ، به نام هاشم نراقی اصالتا اهل نراق است که در حال حاضر بزرگترین پرورش دهنده بادام زمینی در کالیفرنیاست .

 

آقایان دکتر محمد رئوفی نراقی ، مهندس جمشید نراقی ، مهندس عباس نراقی، مهندس حمید نراقی ؛ مهندس امیر حسین نراقی ، مهندس ناصر نراقی و مهندس کریم نراقی در بازدید از شهر تاریخی نراق و ملاقات با شهردار آقای محمود مرادی 27/02/1389

 

کشت و صنعت ایران - آمریکا ، قرار است در اراضی اجاره ای خود اقدام به کاشت سبزیجات و صیفی جات و نیز پرورش انواع میوه کند تا بخشی از آن را روانه بازار داخلی ایران کرده و بخشی دیگر را از طریق هواپیما به کشورهای حاشیه خلیج فارس و اروپا صادر نماید .

همچنین قرار است تامین مواد اولیه چندین شرکت کنسروسازی و انجماد مواد غذایی نیز ( که بعداً ساخته خواهد شد ) توسط همین شرکت صورت گیرد. پرورش دام و تهیه ی علوفه نیز بخش دیگری از زمینه های فعالیت واحد کشت و صنعت ایران - آمریکا است . باید خاطرنشان کرد که این شرکت ، در سال 1971 میلادی مطابق 1350 شمسی موفق شد تا برای نخسیتن بار ، مارچوبه ی تولیدی خود را به وسیله ی هواپیما به اروپا صادر کند .

 

 

 

جمعه 10 شهریور 1385 نویسنده محمد افراسیابی سایت عمو اروند : خاطرات و دیدگاه ها

 

باز نویسی : سایت سلحشوران شهر نراق

 

نراقی ها در خدمت جنگ زده ها بودند

خانه و کاشانه و  کارخانه ای داشتیم که 31 شهریور 1359 ارتش عراق با کمک اجانب جنگ را بر ایران اسلامی تحمیل کردند . شهر دزفول موشک باران می شد .

عبدالنبی نساج

دی ماه 1359 آواره و جنگ زده شدیم و حدود 50 نفر در زیر بارش باران به شهر نراق آمدیم . بعدا آمارمان تا 400 نفر افزایش یافت . در حسینیه اسکان یافتیم . مردم مهربان نراق برای ما سنگ تمام گذاشتند و بعد در منازلشان جا و مکان دادند .

   
       حاج آقا نساج در کنار داماد و دخترش
شب اول غمناک نشسته بودیم که پیرمردی به نام مندعلی نباتی و همسرش عزت یوسفی آمدند حسینیه . مندعلی گفت پاشید بریم منزل ما اتاق زیاد داریم . خداوکیلی حاضریم سندش را به نامتان بزنم .

بعدا نام فرزندش حسین در شناسنامه دخترم ثبت گردید . مندعلی که شهید شد آه از نهادمان بلند شد .

حاج عبدالنبی نساج دزفولی فرزند احمد اهل شهرستان دزفول 07/10/1391

قَسم نراقی ها به شاه سلیمان

 اهالی قدیم شهر نراق احترام ویژه ای به امامزاده سلیمان داشتند . زمانی که قصد داشتند برای اقدامی قسم بخورند و طرف مقابلشان را راضی کنند با عشق به اهل بیت عصمت و طهارت می گفتند :

 

 

 

یا شاه سلیمان علی

هر کَس که به ما کُند بَد عملی        او داند و ذوالفقار و بازوی علی

حاج حسین رمضانی فرزند محمد تقی اهل شهر نراق 15/12/1392

روز معلم بر معلمان سختکوش و فرهنگیان شهر نراق مبارک

11 اردیبهشت 1358 عوامل گروهک فرقان به رهبری اکبر گودرزی(اهل روستای دوزان الیگودرز متولد 1335 اعدام 1359) استاد مرتضی مطهری فرزند شیخ محمد حسین اهل فریمان مشهد را در تهران ترور و به شهادت می رسانند .

 

وی استاد فلسفه و کلام اسلامی و تفسیر قرآن ؛ عضو هیئت موتلفه اسلامی و از نظریه پردازان جمهوری اسلامی و پاره تن و حاصل عمر حضرت آیت الله سید روح الله خمینی(ره) رهبر کبیر انقلاب بود .

 

این روز به روز معلم گرامی داشته می شود .

شهر نراق از حدود سال 1250 هجری قمری( 185سال قبل) دارای مدرسه علمیه بوده و به تربیت و تعلم فرزندان این دیار می پرداخته است . از حدود سال 1280 هجری قمری(155 سال قبل) مدارس شخصی شبیه به مکتب خانه فعالیت داشته اند که یکی از آنان مربوط به خاندان میرزا احمد خان نراقی بوده است .

مرداد سال 1304 شمسی( 89 سال) آقای شریف بیان الحق قهفَرُخی (قهفرخ به فرخ شهر تغییر نام یافته و از توابع استان چهار محال و بختیاری و در 90 کیلومتری اصفهان واقع است) قصد توقف چند روزه در نراق را داشت . شریف در نراق ماندگار و تلاش می کند دبستان ملی به مدیریت آقای عبدالله غفاری فرزند ... را در نراق و همچنین حومه آن دایر کند که چند نفر از دست اندرکاران مانع ایجاد آن می شوند .

ابتدا موفقیتی به دست نمی آورد تا اینکه در شب جشن ازدواج سرتیپ احمد نراقی سالم فرزند محمد علی ( . – 1371) و خانم حشمت الملوک صفایی فرزند شکرالله که عموم اهالی حضور داشتند از فرصت استفاده نموده و مردم را نسبت به ایجاد مدرسه ملی مهیج و بسیج می کند . سرانجام سال 1304 توسط شریف بیان الحق دبستان ملی به نام دبستان شرافت در نراق تاسیس گردید .

شریف تا سال 1329 ریاست فرهنگ محلات و نراق را عهده دار بود . طی 25 سال حضور شریف در این منطقه همسر و پسرش حسین و دخترانش فخریه و پروین در نراق و محلات سکونت داشتند .

 

 

بازنشستگان آموزش و پرورش شهر نراق

بازنشسته مرتضی رادفر فرزند شکرالله
بازنشسته علی اکبر جعفری فرزند غلام
بازنشسته عزیزالله فروغی فرزند ابراهیم
بازنشسته عبدالعلی عبدالله زاده فرزند احمد علی
بازنشسته علی اکبر عظیمی فرزند امید علی
بازنشسته حسنعلی محمودی فرزند علی
بازنشسته مرتضی محمودی فرزند علی
بازنشسته مرتضی لطفعلی فرزند حسین
بازنشسته غلامرضا نبی زاده فرزند محمد
بازنشسته علی اکبری فرزند حبیب الله
بازنشسته حسن غفاری فرزند جواد
بازنشسته سلطانعلی غفاری فرزند جواد
بازنشسته علی محمد طهماسبی فرزند قاسم
بازنشسته عباس رضایی فرزند یوسف
بازنشسته عباس مطهری فرزند اسدالله
بازنشسته حمید حمیدی فرزند قنبرعلی
بازنشسته علیرضا حیدری فرزند رضا
بازنشسته علی اکبر نوری فرزند علی
بازنشسته قاسم مرادی فرزند نصرالله
بازنشسته سید غلامرضا بابایی فرزند سید حسن
بازنشسته محمد رضا خسروی فرزند قنبرعلی
بازنشسته سیده مولود میرسلطانی فرزند سید جعفر
بازنشسته علی اکبر غفاری
بازنشسته اسماعیل عضایی فرزند ابراهیم
بازنشسته حسینعلی عظیمی فرزند رمضان
بازنشسته فروغ جعفری فرزند علی اکبر
بازنشسته اختر رضایی
بازنشسته صدیقه سیدین فرزند حیدرعلی
بازنشسته خانم... رئوفی
بازنشسته اعظم خسروی فرزند مرتضی
بازنشسته تقی آعلی فرزند اسماعیل
بازنشسته فاطمه عابدینی فرزند ماشاالله
بازنشسته سیده اقدس موسوی فرزند سید حسین
بازنشسته فاطمه پورصادقی فرزند علی اکبر
بازنشسته ... شیبانی
بازنشسته شعبانعلی یوسفی فرزند قاسم
بازنشسته مرتضی رضایی فرزند محمد
بازنشسته نرگس رضایی
بازنشسته سید مصطفی غفاری فرزند سید محمود
بازنشسته علی کمره ای فرزند رمضان
بازنشسته داود مظفری فرزند علی محمد

بازنشسته کشور عبدالله زاده ممقانی فرزند عبدالعلی

باز نشسته عزت اله اکبری فرزند حسن

باز نشسته علیرضا طبیب زاده فرزند محمود

باز نشسته علی اصغر صدرالدینی

باز نشسته علی اکبرغفاری فرزند حسین 

باز نشسته سیده فاطمه غفاری فرزند سید محمود

بازنشسته سید حسن نوروزی فرزند سید علی

بازنشسته حسینعلی جعفری فرزند محمد

بازنشسته سلطانعلی جعفری فرزند محمد

بازنشسته خسرو اورمزدی

 

متوفیان آموزش و پرورش شهر نراق

 

مرحوم شریف بیان الحق قهفرخی
مرحوم سید ماشاءالله هاشمی فرزند سید عباس
مرحوم سید مصطفی هاشمی فرزند سید عباس
مرحوم سید احمد جوکار
مرحوم ماشاءالله رحیمی فرزند اسکندر
مرحوم هدایت الله رحیمی فرزند اسکندر
مرحوم قدرت الله عامری
مرحوم محمد رئوفی فرزند محمد رضا
مرحوم مهدی عسگری اهل فراهان
مرحوم مرتضی جعفری فرزند عباس
مرحوم سید مهدی غفاری فرزند سید محمود
مرحوم حسین اشرفی فرزند کرم
مرحوم سید حسین موسوی فرزند سید حبیب
مرحوم خدیجه طهماسبی فرزند قاسم
مرحوم حسام الدین نراقی پور فرزند احمد
مرحوم غلامحسین رحمانی
مرحوم حبیب الله تیموری
مرحوم نصرت رضوانی
مرحوم جواهر مسلمین رضوانی
مرحوم علیرضا عابدینی فرزند حسین

مرحوم غلامحسین رحمانی فرزند رحمت اله

مرحوم نصرت رضوانی فرزند هدایت اله

مرحوم عصمت اشرفی فرزند حسین

مرحوم ابوالقاسم سلیمی آشتیانی

مرحوم سید جلال صنیعی

مرحوم عباس غفاری فرزند نصراله

مرحوم عزیزالله مهدوی
مرحوم عباس مهدوی

 

 

عموم همشهریان گرانقدر نراق جهت تکمیل اسامی مساعدت فرمایید .

 

عقد نامه خواهر عالم برجسته آقا حسین فاضلی نراقی فرزند ملا محمد رضا

آقا حسین فاضلی نراقی فرزند ملا محمد رضا از عالمان برجسته و طراز اول حوزه علمیه بود که تاریخ 5 صفر 1355 قمری برابر با سال 1311 شمسی فوت و در بقعه امامزاده سلیمان شهر نراق مدفون گردید .

  
    سنگ قبر مرحوم آقا حسین فاضلی نراقی

معظم له یک بردار به نام آقا محمد و دو خواهر به اسامی بلقیس و سلطان خانم داشت . بلقیس نابینا و هرگز ازدواج نکرد و لیکن سلطان خانم با آقای حاج محمد ابراهیم فرزند حاج میرزا کوچک بن جعفر ازدواج نمود . حاصل زندگی آنها دو پسر به اسامی حسن و میرزا عباس و سه دختر به اسامی طلعت – شوکت و عصمت بود .

عقد نامه سلطان خانم فاضلی نراقی و حاج محمد ابراهیم که در سال 1301 قمری(134 سال قبل) بین زوجین امضاء گردیده برای اولین بار نمایش عمومی داده می شود .

 

از حاج اصغر مهدوی فرزند حسن به جهت ارائه این سند معتبر تاریخی از شهر نراق تقدیر وتشکر می شود .

 

شهید ابوالفضل بیابانگرد نراقی خمس خانواده ما در عملیات فتح المبین

برادرم ابوالفضل همیشه به مادرم می گفت شما صاحب پنج اولاد هستی و نیاز است من خمس فرزندانت در دفاع مقدس باشم . سال چهارم دبیرستان حاج عباس معصومی نراق را رها و برای مقابله با تهاجم دشمن بعثی عازم جبهه شد .

ماشاالله بیابانگرد

 

بار اول خرداد 1360 به مدت 45 روز با همرزمانش به جبهه انرژی اتمی رفت و در پدافندی عملیات " فرمانده کل قوا خمینی روح خدا " شرکت داشتند . بار دوم آبان 1360 برای مامویت سه ماهه رفتند و در پدافندی عملیات ثامن الائمه در جبهه محمدیه دارخوین آبادان حضور داشتند . از ناحیه چشم مجروح شد و سرانجام یک چشمش را به فرشتگان مقرب الهی تقدیم کرد .


بار سوم 8 اسفند 1360 عازم جبهه شد و در عملیات بزرگ و ظفرمند فتح المبین شرکت داشت و غریبانه و مظلومانه با سایر رفقایش به شهادت رسید . با ادای احترام به همشهریانم و دوستداران شهدا خاطراتی را همراه با دایی ام آقا نصرت الله قاسمی بیان می کنم :

هفتم اسفند 1360 برادرم ابوالفضل تماس تلفنی گرفت و گفت داداش دارم میرم جبهه اگر ماندگار شدم که می بینمت و گرنه می روم نزد خدا .  حدود 90 الی 100 نفر از رزمندگان دلاور مناطق محلات – نراق به جبهه اعزام و پس از آموزش های تکمیلی و سازماندهی به شهر شوش عزیمت و در مساجد و منازل خالی از سکنه مستقر شدند .

 

شهید ابوالفضل بیابانگرد

 

دومین روز نوروز 1361 که همه پای سفره هفت سین عید نوروز بودند عملیات بزرگ فتح المبین را در جبهه روستای زعن در منطقه شلش در حومه شهرستان شوش استان خوزستان آغاز می کنند . تمام خطوط جبهه های موازی و پیرامونی بر دشمن چیره شده و پیروز می شوند و اسرای کلانی از عراقی را گرفتار می کنند .

تنها این یک نقطه جبهه به دلیلی که بعدا روشن شد عده ای جان بر کف با ایمانی راسخ جانفدا شدند تا رزمندگان دیگر دشمن را دور زده و زنجیره نیروها را به هم متصل کنند . لذا این قطعه کربلای دیگر شد . توپ ؛ خمپاره ؛ گلوله ؛ آر پی جی هفت ؛ شلیک مستقیم تانک و تو بگو چه ابزاری دیگری در جنگ هست که عراقی ها استفاده نکرده باشند . زدند و کوفتند و فرزندان غیور این مملکت را از روی جهل و نادانی و برای کشور گشایی به شهادت رساندند .

         حاج ماشاالله بیابانگرد

خبر رسید که همه رزمندگان اعزامی از محلات شهید و زخمی و مفقود شده اند . با ماشین شخصی ام سریع از تهران با اقوام به زادگاهم نراق آمدیم و دیدم غوغایی بر پاست . بیش از 30 رزمنده در عملیات حضور داشتند و مردم و خانواده ها همه نگران و ناراحت بودند.

 

ابوالفضل در بازار شمس السلطنه شهر تاریخی نراق

 

گفتد لیست شهدا و مجروحین در اختیار حاج طه مقدسی امام جمعه محلات و یا دفتر ایشان است . با دایی ام نصرت الله قاسمی رفتیم محلات و از طریق آشنایی به نام رجبی که در دفتر بود متوجه شدیم ابوالفضل در لیست شهداست . ولی در عین حال لیست قطعی نبود و بعضا نیز افرادی اسیر شده بودند که از سرنوشتان اطلاعی نبود .

دوستی در شهرستان اندیمشک داشتم به شهرت حسن زاده که طی تماس تلفنی با او راهی این شهر شدیم . من با ماشین شخصی ام به همراه دایی هایم نصرت الله و سلطانعلی قاسمی و برادرم رضا بیابانگرد با هم بودیم . بعد هدایت شدیم به ستاد تخلیه شهدا که در داخل دانشکده جندی شاپور اندیمشک بود .

حاجیه خانم نیره قاسمی مادر شهید ، حاج ماشاالله بیابانگرد برادر شهید ، حاج حسینعلی بیابانگرد پدر شهید

 

آقا نصرت الله گفت چون نظامی بودم مورد توجه قرار گرفتم و مجموعا چهار روز صمیمانه و عاشقانه به واحد تعاون کمک کردیم . سردخانه ها که روی تریلی بود و اجبارا شهدا را از خطوط جبهه به این مکان منتقل می کردند . تعداد دیگری مساعدت داشتند ولی ما چهار نفر شناسایی ها را تکمیل تر می کردیم .

ایستاده : شهید ابوالفضل بیابانگرد

نشسته: تقی آعلی

 

خواهر زاده ام رضا با ماژیک اسم شهید را برجسته تر می کرد تا شهید سهل الوصول تر به استان مربوطه و شهرستانش انتقال یابد . روی تابوت ؛ روی لباس و حتی روی بدن مطهر شهید نام شهیدان را می نوشت .سخترین صحنه ای که دلم را سوزاند و فراموشم نمی شود مربوط به تکاوری از ارتش بود که دو متر و بیست سانتیمتر قدش بود و در تابوت های معمولی جا نمی شد . سفارش دادیم جداگانه برایش تابوت بلند ساختند .

بیشتر در انتظار کانتینر شهیدان محلات و نراق بودیم . اکثر شهیدانی که اموراتشان را رتق و فتق می کردیم مربوط به شهرهای اصفهان و گرگان و... بودند .  آقا ماشاءالله اظهار می دارد: یک صحنه حماسی و خاطره انگیز در ذهنم مانده که من به شدت گریه می کردم و در بین شهدا دنبال پیکر برادرم ابوالفضل بودم که یک اصفهانی رو کرد به من و گفته چه خبرته ؟ من دو تا فرزندم را تاکنون شناسایی کرده ام و منتظر سومی هستم . خیره خیره به او نگاه کردم و اشک هایم را از گونه هایم پاک کردم و تسکین یافتم .

 

سرانجام سردخانه شهدای محلات را آوردند . نمی توانم آن صحنه ها و آن لحظه ها را بیان و یا توصیف کنم . هم باید برادرت کشته شده باشد تا درک کنی و کمرت خم گردد و یا باید عاشق پیشه باشی . بهتر است سریع از گفتن مطالب عبور کنیم چون بسیار سخت می شود بیان کرد . نصف سر و صورت برادرم از بین رفته بود . ما به هم عشق می ورزیدیم و حالا چه می بینم . قسمتی از سر مهدی عباسی از بین رفته بود . شناسایی سید غلامرضا باشی کمی به سختی صورت گرفت .

 

ظاهرا قبلا افرادی در نقطه درگیری حاضر و جنازه ها را داخل پلاستیک کرده و چون امکانات لازم وجود نداشت و پیکرها با تاخیر به ستاد تخلیه آورده شد بو گرفته و آسیب هم دیده بودند . پیکر مطهر عبدالله محمودی نیز در جبهه دیگر عملیات بود که ما مشاهده نکردیم .

وقتی خیالمان راحت شد که پیکرهای شهیدان نراق و تعدادی از شهدای محلات را برای انتقال مهیا کردیم به نراق بازگشتیم و جنازه ها هم رسیدند . شهرستان محلات غوغایی بود . محیط نراق کوچک و چهار شهید و سه اسیر و هشت مجروح خیلی سنگین و روحیه مقاومی می طلبید . دوازدهم و سیزدهم نوروز 1361 گلزار شهیدان نراق در محل فعلی راه اندازی و شهدا در دل خاک آرام گرفتند .

 

 

مردم نراق وفاداری خودشان را نسبت به خانواده های شهدا ادا کردند . سیزده بدر حتی یک نفر برای گردش بیرون شهر نرفت . همگی آمدند و در تشیع پیکرهای شهیدان شرکت کردند . به جای گره زدن سبزه ها ؛ خودشان را به راه و رسم شهدا گره زده و متمسک شدند .

پدرم حاج حسینعلی ناراحت و لیکن مقاومت می کرد . مادرم حاجیه خانم نیره قاسمی لحظه خاکسپاری فرزندش چادرش را به کمر بست و به جای گریه و زاری شعارهای حماسی می داد . زنان از او می خواستند گریه کند تا آسیب روحی نبیند .

 

 

     

راویان ماشاءالله بیابانگرد فرزند حسینعلی و نصرت الله قاسمی فرزند علی از اهالی شهر نراق 04/09/1392

مروری بر خاطره های مردم شهر نراق 10

 

آیین عاشورایی نخل گردانی شهر نراق - شهریور 1366

 

 

مزرعه پامیل گدار شهر نراق - سال 1356
از راست : علی اصفهانی فرزند قاسم ، غلامحسین رمضانی فرزند غلامعلی ،جواد جوادی فرزند صفر علی ،مرحوم رمضان سلیمانی فرزند محمود ، کودکی داود اکبری فرزند قاسم ، مرحوم جعفر لطفعلی فرزند غلام ،مرحوم ابوالقاسم اکبری فرزند نعمت الله و دو فرزندش

 

 

مراسم سوگواری روز عاشورا شهر نراق - سال 1358

عکسهای قابل شناسایی : بلندگو به دست حمید آعلی فرزند ماشا’الله - احمد عضایی فرزند یوسف - حسین مرادی فرزند علیرضا - حسام الدین موسوی فرزند سید جمال - کتاب به دست ذاکر اهل بیت غلامحسین رمضانی فرزند غلامعلی

 

محوطه شهرداری شهر نراق - سال حدود 1360

ایستاده از راست : اصغر صالحی فرزند علیرضا ، سید جمال موسوی فرزند سید محمد ، فهامی شهردار شهر نراق، مرحوم علیرضا مرادی فرزند یدالله مشهور به علی یدالله ، مرحوم اصغر رضایی فرزند حسن

نفر نشسته : علی اصغر عابدینی فرزند شکرالله

 

 

 

تفرجگاه بهشت آباد شهر نراق - آبشار گیسو آبشتا - فروردین 1381

اسماعیل رضایی فرزند....، مجید رزاقی فرزند قنبر ، مهدی یوسفی فرزند عباس ، حسین عضایی فرزند اسماعیل ، سعید قجری فرزند یوسف ، غلیرضا فروغی فرزند عزیز الله ، سید مهدی موسوی فرزند سید حسین

 

 

مراسم عزاداری محرم شهر نراق - سال 1364

ذاکر اهل بیت علی اکبر جعفری فرزند غلام - حامل سیستم صوت سید محمد باشی (رادمنش) فرزند سید کاظم - سنج زن حسینعلی شریفی فرزند رحمان - زنجیر زن نجات عابدی فرزند کمال

 

شهر نراق – سال حدود 1352

 

ایستاده از راست : علی اکبر لطفعلی فرزند قربان ، محمد لطفعلی فرزند حسین ، حمید قیومی فرزند سلطانعلی

نشسته از راست : ذوالفقار قجری فرزند مصطفی ، علی لطفعلی فرزند حسین ، علی محمد لطفعلی فرزند قربان ، مرتضی لطفعلی فرزند حسین

 

 

 

هنر پیشگان فرهنگی شهر نراق در دبیرستان شهر محلات - حدود 1353

نراقی های قابل شناسایی آقایان مرتضی رادفر فرزند شکرالله و علی اکبر جعفری فرزند غلام

 

 

جشن ازدواج غلامحسین رمضانی فرزند غلامعلی در شهر نراق - اردیبهشت 1358

ایستاده از راست : غلامحسین رمضانی فرزند غلامعلی آقا داماد - ناشناس

نوجوانان از راست :
نوجوان کت و شلوار پوش سمت راست شهید بزرگوار محمود ترابی فرزند علیرضا(1347 – 1365) علی رمضانی فرزند غلامعلی - ناشناس - ناشناس - محمد رضا رمضانی فرزند علیرضا - ناشناس - سید محمد میرسلطانی فرزند سید ابوالفضل - ابوالفضل اشرفی فرزند حسین - مجتبی رمضانی فرزند غلامعلی - تقی پورصادقی فرزند علی اکبر - علی رضایی فرزند اصغر - قاسم اشرفی فرزند حسین - سید حسین جوادی فرزند سید ماشا’الله

 

 

 

این عکسها گویای خاطرات قشنگ زندگی است .خاطراتی که هنوز با وجود گذشت سالها از آن  بوی تازگی و عطر خوش مهربانی می دهد . هنوز هم که هنوز است وقتی  آلبوم خاطرات آن روزگار را مرور می کنیم اشک شوق و لبخند دلنشین  دوستی با هم در می امیزند و ساعت ها وقتمان صرف مرور این خاطرات می شود.

 

 

خاطرات خوش گذشته را با هم ورق می زنیم تا.............

 

 

سایت سلحشوران شهر نراق

 

جانباز احمد مرادی نراقی و زندگی در شرایط سخت

یک روز مسئولین گردان عاشورا که از دوستان شهرستان دلیجان هم بودند قرار گذاشتند که نیروها را از مقر خارج و برای یک تمرین صحرایی و آمادگی نظامی(پیاده روی، تیراندازی،جهت یابی و ...) به منطقه ای دیگری در منطقه کرمانشاه ببرند.

                                                                                                                                                                                                                                                 احمد مرادی

تیرو مرداد 1367 هوا گرم و حمل تجهیزات در یک مسافت طولانی سخت و دشوار بود.ولی باید این کار انجام می شد و ما نیز که می خواستیم در همان سن کم و جثه کوچک بگوییم که کم نمی آوریم به هر شکل و دوز و کلکی بود می رفتیم.

 

نفر اول ایستاده از راست : علی اکبر عظیمی فرزند حسن ، نفر اول نشسته از راست ابوالفضل عابدی فرزند قنبرعلی ، نفر پنجم نشسته از راست احمد مرادی فرزند علی محمد

 

رزمندگان با تجهیزات کامل به صورت پیاده راه افتادند. داشتن آب در آن گرما یکی از ضروریات بود ولی آب در آن قمقمه های پلاستیکی و آلمینیومی زود گرم می شد و می توان گفت که خیلی فایده ای هم نداشت . البته می بایست زندگی در شرایط سخت را پشت سر می گذاشتیم و این خود یک تمرین به حساب می آمد.

     

بنده و چند سلحشور شهر نراق آقایان ابوالفضل عابدی فرزند قنبر،اکبر عظیمی فرزند حسن، غلامرضا حسینی فرزند شعبانعلی که تقریبا همیشه با هم بودیم تصمیم گرفتیم که دو نفرمان آب برای مسیر برداریم و داخل دو عدد از قمقمه ها مقداری حبه قند و کمی آب لیموو کمی هم آب ریختیم.

 

 

نفر اول ایستاده از راست ابوالفضل عابدی فرزند قنبرعلی ، نفر سوم ایستاده از راست احمد مرادی فرزند علی محمد ، نفر اول نشسته از راست علی اکبر عظیمی

 

این موضوع بین ما چند نفر بود و کسی دیگر خبر از تصمیم ما نداشت. خلاصه گردان به راه افتاد و بعد از ساعتها پیاده روی به محل استقرار پیش بینی شده رسیدیم همه رزمنده هااز تشنگی بی طاقت شده بودند و منتظر تانکر آب، چشم به مسیر دوخته بودند .دیگر کسی آبی در قمقمه نداشت حتی همان آب گرم که در آنجا غنیمت بود کمیاب بود .

 

 

از دور ماشین تدارکات آمد و یک یا دو دیگ غذاخوری آب با قالب یخ آورند . همگی جان دوباره ای گرفتند اما چون آب کم بود فقط نصف قمقمه به هر کسی می رسید. حالا ما چهار نراقی رفتیم و سهمیه آب خود را گرفتیم و با محتویات داخل دو عدد از قمقمه هایی که ذکر شد مخلوط نمودیم .

 

حالا ما شربت آبلیمو داشتیم به به تا کنون شربت آبلیمویی به این خوبی نخورده بودیم .نمی دانم بعضی از اعضای گردان چگونه متوجه شده بودند و چون مقداری مایع شربت اضافه داشتیم به آنها هم دادیم وبه یک باره سروصدایی در بین گردان پیچید گفتند این نراقی ها شربت از کجا آورده اند؟!

در این بیابان آب هم به زور پیدا می شود!شکر و آبلیمو کجا بوده است!؟ یکی گفت هر چه هست زیر سر این چهار نفره که سنشان هم از هفده بالا نمی زنه و ما مجبور شدیم ماجرا را برای آنان توضیح دهیم.

 

جانباز شیمیایی احمد مرادی فرزند علی محمد اهل شهر نراق 21/11/1390

برای چهار شهید نراق در فتح المبین پلاکارد نوشتم

اوایل نوروز سال 1361 از منزل آمدم میدون نراق که با علیرضا قجری فرزند سلطانعلی مواجه شدم . با ناراحتی و دلواپسی گفت بیا بریم بسیج چند تا پلاکارد در خصوص شهیدان بنویس . گفتم مگه خبریه ؟

 

        

                                                                                                                                               غلام محمد قجری

 

گفت آره چهار تا از رزمندگان شهرمان به اسامی سید غلامرضا باشی ، عبدالله محمودی ، ابوالفضل بیابانگرد و مهدی عباسی شهید شدند.

با آه و افسوس چندین پلاکارد روی پارچه نوشتم . آنها از خوش فکر ترین جوانان و با تقوی ترین های دهر بودند .
یک ماه بعد علیرضا نیز طی عملیات بیت المقدس به همان شهدا پیوست .

 

غلام محمد قجری فرزند عباس اهل شهر نراق07/06/1392

 

نوروز 1361 مردم نراق به حرمت خانواده های شهیدان و اسرا عید نگرفتند

در زمان کودکی در محله آب انبار پایین زندگی و در نزدیکی های منزل حاج علی محمودی سکونت داشتیم .

 

شهید عبدالله محمودی

 

با عبدالله محمودی هم سن و سال بودیم و  هر چه بزرگتر می شد پر شر و شور تر می شد . هر وقت به سمت منزل خاله جواهر(مرحوم جواهر صالحی فرزند رضا) می رفتم مورد غضب عبدالله قرار می گرفتم و از او می ترسیدم .


چون آب انبار دقیقا مقابل منزلشان بود و پاتوق او محسوب می شد . بزرگتر که شد تحت رهبری امام خمینی(ره) فعالیت داشت تا انقلاب به ثمر نشست .

زود جنگ شروع شد و عبدالله و دوستانش برای جلوگیری از پیشروی ارتش عراق چند بار به جبهه رفتند تا سرانجام در عید نوروز 1361 پیکر مطهر وی و سه همرزم دیگرش را در گلزار شهدای نراق به خاک سپردند .

نوروز 1361 مردم بزرگوار شهرنراق به خاطر همدردی با خانواده های شهیدان و اسرا و مجروحین عید نگرفتند .فراموش نمی کنم مردم برای تشیع پیکر مطهر عبدالله مقابل منزل پدرش اجتماع کرده بودند . کاظم یکی از برادران شهید با لباس فرم سبز رنگ سپاه با ابهت و صبورانه و موقر بین جمعیت راه می رفت .

 

      

شهید کاظم محمودی

 

هفت ماه بعد کاظم محمودی هم در دفاع مقدس به شهادت رسید . به گفته همسایه ها حاج علی محمودی و حاجیه خانم فاطمه رضایی پدر و مادر شهیدان تحمل شایسته ای از خود نشان می دادند .

 

       

مرحوم حاج علی محمودی و مرحومه حاجیه خانم فاطمه رضایی

 

درجه ایمان آنها بالا بود و مادر شهیدان هنگامی که نا آرام می شد در اتاق خلوت و یا زیر زمین مسکونی گریه و فغان سر می داد تا همسایه ها و حتی اقوام بی طاقتی او را نبیند .

.

فرزندان به والدین توصیه کرده بودند که مانند حضرت زینب(س) مقاوم و صبور باشند . بعد از شهادت ما صدای گریه تان را کسی نشنود .

تشییع جنازه شهید کاظم محمودی

 

ما وظیفه داریم نام و یاد شهیدان را زنده نگه داریم و امیدوارم همانطور که در کودکی مورد لطف (کتک) عبدالله قرار گرفته ام در فردای قیامت مورد شفاعت وی و سایر شهدا قرار بگیرم .

حاجیه خانم اقدس جعفری فرزند علی اهل شهر نراق 12/11/1391

جنگنده ها می خواستند هواپیمای ایرانی حامل خبرنگاران جهان را به عراق ببرند

سال 1363 زمانیکه رزمندگان ایران جزایر مجنون را فتح کرده بودند ارتش رژیم بعث عراق تسخیر مجنون را منکر می شد .

 

نوروز علی آقایی

 

بر این اساس جمهوری اسلامی از خبرنگاران خارجی دعوت به عمل آورد تا از فتوحات سلحشوران در جزایربازدید کنند .
حدود 80 خبرنگار از کشورهای جهان به ایران مسافرت نمودند . ما آنان را با یک فروند هواپیمای سی – 130 به شهرستان دزفول استان خوزستان بردیم و منتظر ماندیم تا عصر بازگردند.

آنها به وسیله ماشین و لباس های غواصی و امکانات دیگر به جزیره مجنون منتقل شدند و پس از تهیه گزارش های مستند و فیلمبرداری و عکس ساعت 17 به دزفول بازگشتند . دقایقی از پرواز هواپیمای ما نگذشته بود که با پنج فروند هواپیمای جنگنده عراق در آسمان مواجه شدیم . خلبانان با علامت هایی که می دادند از ما می خواستند همراه آنان به عراق برویم . ما بدون توجه به درخواستشان دور خود می چرخیدیم .

                                                                                  

پس از آن خلبان ماهر ایران تصمیم گرفت هواپیما را در خاک ایران و در مزرعه گندم فرود آورد . در این اثنا ناگهان متوجه رگبار مسلسل عراقی ها از یکی از جنگنده ها شدیم که در اطراف هواپیمای ما شلیک کردند .

سروان مهندس پرواز نوروز علی آقایی

وقتی دیدند ما تسلیم خواسته هایشان نمی شویم مایوسانه آسمان را ترک کردند و ما هم با شجاعت مجددا اوج گرفتیم و به سمت تهران مسیر را ادامه دادیم .

                 

یک هفته بعد یک فروند هواپیمای جنگنده نیروی هوایی ارتش عراق در امیدیه توسط پدافند پر حجم ایرانیان سرنگون شد و خلبان توانست اجکت کرده(خروج اضطراری) و به بیرون بپرد .

این اسیر عراقی در مصاحبه اش اظهار داشت من در تیمی بودم که مقرر بود هواپیمای ایران( حامل خبرنگاران) را به عراق ببریم که با شجاعت خلبان و کادر پروازی آن مواجه شدیم . آنها حاضر بودند در بیابان منطقه فرود اضطراری کنند و تسلیم خواسته های ما نشوند .

 

سروان مهندس پرواز نوروز علی آقایی فرزند علی اکبر اهل شهر نراق 15/05/1392

غلامحسین قجری جانباز ولایتمدار نراق

برادرم غلامحسین قجری متولد 1346 در شهر نراق می باشد . طی هشت سال دفاع مقدس دو نوبت در لباس بسیج به جبهه های حق علیه باطل اعزام شد .

غلامحسین قجری در سالهای دفاع مقدس

 

بار اول سال 1364 و بار دوم زمستان 1365 در جبهه حضور داشت . جمعا شش ماه سابقه حضور جبهه در کارنامه اش ثبت می باشد .

 

طی عملیات کربلای پنج در دی 1365 که به کربلای ایران مشهور است شرکت و پس از مجروحیت  در بیمارستان آزادی تهران بستری گردید . یکی از کادرهای بیمارستان از او سوال می کند در چراغ برق که اکثرا نراقی هستند آشنایی داری ؟

 

روز بعد اتاق بخش غلامحسین مملو از قجری می شود . پس از بهبودی نسبی به زادگاه قشنگمان نراق آمد تا دوره نقاهت را بگذراند .

 

 

 یکی از پاهایش گچ گرفته بود و با عصا حرکت می کرد . آن موقع در منزلمان کُرسی برقرار و برای بهبودی و استراحت ایشان مناسب بود .

 

سال 1366 لغایت 1368 از طریق سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهرستان دلیجان به خدمت سربازی اعزام گردید .

 

غلامحسین قجری

مدتی در نیروی هوایی سپاه در پادگان بدر اصفهان و چهار ماه آخر سربازی اش را در دوکوهه اندیمشک در لشکر 10 سیدالشهداءسپری نمود .

 

ایشان با داشتن 10 % جانبازی در دفاع مقدس همچنان از نیروهای معتقد به نظام ولایتمدار جمهوری اسلامی می باشد .

      
                     غلامرضا قجری
 
برادر دیگرم غلامرضا قجری از سابقه داران جبهه می باشد و بارها تا مرز شهادت برای دفع تجاوز دشمن کوشش داشته است .

 

 

روح الله قجری فرزند حیدرعلی اهل شهر نراق 25/04/1392

 

محمد قجری ارتشی دلاور کمک حال بسیجیان نراق در جبهه

جمعه 29 فروردین 1393 روز ارتش جمهوری اسلامی و نیروی زمینی است . به پاسداشت این روز بهانه ای شد تا مروری کوتاه از زندگی بزرگ یک دلاور ارتش در نیروی زمینی به نام محمد قجری که اهل شهر نراق از توابع دلیجان استان مرکزی داشته باشیم :

محمد قجری

 

آبان ماه 1360 بیست و هفت نفر از بسیجیان و پاسداران شهر نراق از طریق سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهرستان محلات عازم جبهه شدند . عده زیادی از محلات و منطقه دلیجان نیز در این اعزام حضور داشتند .

 

بسیجیان در زادگاهشان نراق رژه مقتدرانه ای انجام دادند . خانواده ها روی سر فرزندانشان نقل می پاشیدند و عده ای اسپند دود کردند .
 اکثر این نیروها از موسسین بسیج و کتابخانه و انجمن اسلامی دبیرستان حاج عباس معصومی نراق و از ممتازترین محصلین دبیرستان به شمار می رفتند .

 

جمیع نیروها در شهرستان محلات نیز مانور رفته و امام جمعه آیت الله سید عبدالعلی مقدسی مشهور به حاج طه برای اجتماع مردم و رزمندگان سخنرانی و دعای بدرقه خواند . عملیات موفقیت آمیز ثامن الائمه و شکست حصر آبادان به پایان رسیده بود  . مجموع نیروهای محلات بالغ بر 100 نفر در جبهه محمدیه دارخوین و در حاشیه رودخانه خروشان کارون حدود 20 کیلومتری آبادان مقابل دشمن بعثی پدافند کردند تا از مواضع پیروزمندانه عملیات دفاع کنند .

محمد قجری در سالهای دفاع مقدس

 

90روز یا سه ماه (آبان – آذر – دی )فرصت مناسبی بود . در این اثنا حضور یک ارتشی قهرمان و یک شهروند صدیق باعث تقویت روحیه مضاعف رزمندگان نراق شد . آقای محمد قجری فرزند یوسف باب دوستی بیشتر را گشود و هر چند وقت به دوستان بسیجی خودش در این نقطه جبهه دیدار می کرد .

شهیدان مهدی عباسی - قاسم جعفری - محمد رضا بخشی - عباس رمضانی و آزاده جانباز احمد ابوالحسنی در عکس خاطره انگیز با آقای محمد قجری در جبهه محمدیه دارخوین آبادان - آبان 1360

او بزرگتر از یک پیک لشکر ؛ زبده تر از نامه رسان ؛ سریع تر از تلفنگرام ؛ و جایگزین مناسب به جای تماس تلفنی رزمندگان با خانواده هایشان محسوب می شد .محمد انسان بزرگواری بود که همه این مسئولیت ها را برای خوشنودی دل والدین مرزبانان مخلصانه انجام می داد .

خودش یک سروان ارتش و در جبهه ایستگاه حسینیه و جفیر مستقر بود . هر وقت می خواست برای استفاده از مرخصی به نراق برود با زحمت زیاد و طی مسافت کیلومترها راه خودش را به جبهه محمدیه می رساند و پس از اطلاع از خبر سلامتی همشهریانش از تک تک آنها نامه برای خانواده ها دریافت می کرد .

وقتی والدین سلحشوران شهر نراق مطلع می شدند که محمد قجری از جبهه آمده به سمت منزل او روانه شده و ضمن شنیدن خبر سلامتی فرزندانشان نامه های آنان را دریافت می کردند . واقعا ایشان به تنهایی باعث خوشحالی والدین بود و هر گونه دغدغه از آنان بر طرف می شد .

در بازگشت از مرخصی نیز نامه های خانواده ها و آجیل و از جمله جوزغند که به بمب هسته ای و یا به قول شهردار مرادی " نارنجک لپی " را به جبهه می آورد . خود به خود آقا محمد یک شور و شوقی را در رزمنده ها حفظ می کرد .

 

محمد قجری ، شهید مصطفی طالبی

 

یک شب ماندن در سنگرهای محمدیه به این شادی ها می افزود . اکنون پس از 33 سال مرور بر آن خاطره های زیبا و مشاهده عکس های یادگاری و آویزان کردن جوزغند ها بر گردن و ده ها دل مشغولی دیگر باعث انبساط روحیه می گردد .

آقا محمد این ارتشی مومن خلوص نیت و عشق بسیجیان را متوجه شده بود و به این مخلص ترین های روزگار علاقمند بود . شاید دریافته بود که یک ماه دیگراز بین این عده طی عملیات فتح المبین چهار نفر شهید ؛ سه نفر اسیر و هشت نفر مجروح خواهند شد . این جمع صمیمی به مرور در جنگ پس از کسر یارانشان دیگر آن جمع محبوب را تجربه نکردند و محمد آقا قجری هم آن یاران گهربار را پیدا نکرد .

شهیدان مهدی عباسی - قاسم جعفری - محمد رضا بخشی - عباس رمضانی و آزاده جانباز احمد ابوالحسنی در عکس خاطره انگیز با آقای محمد قجری در جبهه محمدیه دارخوین آبادان - آبان 1360

 

آقای محمد قجری فرزند یوسف تاریخ 15/12/1392 همراه با پدر بزرگوارش آقای یوسف قجری فرزند علی در گلزار شهدای نراق ملاقات و طبق معمول با چهره آرام اظهار داشت :

 

سال 1355 در نیروی زمینی ارتش استخدام شدم . مدتی در شهر همدان و پنج سال در لشکر 16 زرهی قزوین خدمت کردم . سه سال در لشکر 28 سنندج مرکز استان کردستان بودم . سال 1385 از ارتش جمهوری اسلامی بازنشسته شدم .

 

 

فعلا به همراه خانواده در کرج سکونت دارم . همسرم سرکار خانم زهرا میرکریمی در طول خدمت 30 ساله بنده متحمل خسارات روحی شد و با بردباری و توکل به خداوند کریم فرزندانمان را تربیت کرد.  از ابتدای مهر 1359 که ارتش عراق جنگ هشت ساله را بر ایران تحمیل کرد یگان ما هم در جبهه های مختلف فعال بود . آبان و آذر و دی ماه 1360 بسیجیان نراق در جبهه محمدیه بودند و من آن مقطع در قسمت دیگر استان خوزستان حضور داشتم.

 از ایستگاه حسینیه می آمدم اهواز و مسیر را به سمت آبادان تغییر می دادم و قسمتی را نیز از محور اصلی پیاده تا کنار رود کارون می رفتم تا این عاشقان فی سبیل الله را زیارت کنم .

 

شهیدان  قاسم جعفری - قدرت الله کمره ای - عباس رمضانی و مظاهر لطفی در عکس خاطره انگیز با آقای محمد قجری در جبهه محمدیه دارخوین آبادان - آبان 1360

 

رابطه خوبی بین ما ایجاد شده بود . از همه آنها دستخط می گرفتم و به والدینشان می رساندم . آنها نیز پاسخ نامه را می نوشتند و همراه با آجیل و خصوصا محصول اصیل نراق که جوزغند هست برای فرزندانشان به جبهه می آوردم .

بسیجیان وقتی من را می دیدند به استقبالم می آمدند و بقیه را صدا می زدند و در سنگر اجتماعی همدیگر را ملاقات می کردیم . مدت کوتاه بود ولی روزگار خوشی داشتیم و به این نیروها عشق می ورزیدم . اکثرا مجرد و کمتر متاهل بینشان بود و دست از دنیا شسته بودند .

   محمد قجری در کنار پدر بزرگوارش یوسف قجری

 

عکس های آن موقع را که می بینم اشک از چشمانم جاری می شود چون بسیاری از آنها در طول دفاع مقدس شهید و بقیه نیز اسیر و مجروح شدند . امروز به همراه پدرم برای زیارت یاران قدیم و شهدای امروز آمده ام . همه با هم پیرو راستین شهدا و امام شهدا باشیم .

 

سروان بازنشسته ارتش محمد قجری فرزند یوسف اهل شهر نراق 15/12/1392

جای خال فرزندم ترکش خورد

روی گردن فرزندم محمد رضا رمضانی خال زیبایی داشت که همیشه به آن نگاه می کردم و انگار برایم نشانه و یادگاری بود .

 

پیکر مطهر شهید محمد رضا رمضانی

 

عملیات بیت المقدس که شهید شد رفتم بسیج شهر نراق تا پیکر مطهرش و آن خال را مشاهده کنم . دیدم جای خال ترکش خورده و آنجا را بوسیدم .

                                 

 

حاجیه خانم نیره قجری فرزند سلطانعلی مادر شهید محمد رضا رمضانی 04/01/1391

صدای بلندگو در همه شرایط آزار دهنده است

10 مرداد 1360 بسیجیان در ساختمان درمانگاه صفایی مستقر شدند . زمستان آن سال بلندگوی مخروطی بر پشت بام نصب شد و اذان ها ؛ اطلاع رسانی و یا سرود های حماسی پخش می شد .

 

 

به خاطر دلسوزی و اینکه نماز صبح مردم قضا نشود صدای آمپلی فایر زیاد و بعد متوجه شدیم باعث اذیت همسایه شده بود.

 

نمای قدیم درب ورودی بسیج شهر نراق
علیرضا عباسی فرزند غلام محمد - سید تقی موسویان فرزند سید علی

 یک بار همسایه ای با صمیمیت گفت هر چه صدا را می خواهید زیاد کنید و ما تحمل می کنیم ولی این فوت های آغازین روشن کردن بلندگو را انجام ندهید که آزار دهنده است. مخصوصا نگویید آزمایش می کنیم یک ؛ دو ؛ سه .


نمای ساختمان قدیم بسیج شهر نراق
جانباز مرحوم حسین حیدری فرزند محمد علی - سید هادی موسوی فرزند سید محمد - غلامرضا لطفی فرزند اسماعیل

یک روزهم نگهبان درب ورودی ملاحظه کرد برادری برای اذان صبح وارد دفتر بسیج شده و آمپلی فایر را روشن کرد و پشت میکروفون هی فوت می کرد و سریع می دوید دم دفتر و گوش می کرد که آیا صدای فوتش می آید یا نه .

 

نمای داخلی سالن بسیج سابق شهر نراق
نیم تنه بیرون پنجره : شهید قاسم جعفری فرزند ابراهیم - علیرضا عباسی فرزند غلام محمد - اسماعیل حبیبی فرزند اکبر

چند بار پی در پی این کار را تکرار کرد و نهایتا نگهبان با خنده صدا زد فلانی صدای بلندگو که تاخیری نیست که خودت بشنوی پدر مردم را درآوردی اذان را بگو.

نمای داخلی سالن بسیج سابق شهرنراق
هادی ایزدی فرزند عباس - قدرت الله آقاصادقی فرزند علی محمد - غلامرضا اسماعیلی فرزند باباخان - سید تقی موسویان فرزند سید علی - شهید قاسم جعفری فرزند ابراهیم

از آن روز به بعد متوجه شدم همه نوع صدای بلندگو چه در غم و چه شادی برای عده ای از مردم آزار دهنده است .

 

محوطه بسیج شهر نراق در کنار استخر زیبای آن
علیرضا عباسی فرزند غلام محمد - مرحوم سید مرتضی باشی فرزند سید عباس

 

مطلب رسیده به سایت سلحشوران شهر نراق22/11/1391