تصرف زندان قصر روز 22 بهمن1357 و حضور نراقی ها در این فتح

زندان قصر آذر 1308 به دست رضا شاه افتتاح شد . سال 1383 تعطیل و آبان 1391 توسط شهرداری به باغ موزه تبدیل گشت .

آقای هژبر یزدانی فرزند رضا قلی(1313 سنگسر سمنان – 1376 کاستاریکا) سرمایه دار مشهور و بهایی که با دربار پهلوی ارتباط نزدیکی داشت به دلیل زمین خواری و به خاطر فروکش نمودن اعتراضات انقلابیون تحت رهبری آیت الله سید روح الله خمینی دستگیر و به زندان قصر روانه شد .

سرهنگ محرری که کرد و اهل تسنن است معاون اداره کل زندان ها و رئیس ندامتگاه مرکزی(زندان قصر) بود . روز 21 بهمن 1357 محرری متهم هژبر یزدانی را از زندان فراری و با امکانات خود هر دو با هم به سنگسر(مهدی شهر) رفته و بعد از کشور گریخته و به کاستاریکا در آمریکای مرکزی پناهنده شدند .

ساعت 10 صبح 22 بهمن 1357 مردم که عده ای مسلح داخل آنان بود برای تصرف زندان قصر فعالیت را آغاز کردند . ساعت 13 بعد از ظهر به دست مردم تسخیر شد و چند نفر کشته و زخمی داد . درهای زندان بر روی زندانیان باز شد .

عصر 22 بهمن 1357 در آخرین ساعات پیروزی انقلاب مردم با مامورین محافظ زندان قصر درگیر و نهایتا موفق به آزادی زندانیان شدند . قسمتی از دیوار زندان نیز توسط زندانیان هنگام فرار تخریب شد . در بین زندانیان دو آمریکایی به اسامی لیگود و شیاپرون بودند . این دو مهندس "موسسه الکترونیک داتا سیستمز" به اتهام اختلاس زندانی شده بودند .

                        

           سید غلامرضا موسوی                                  سید صدر موسوی

نویسنده کن فالت ماجرای فرار آنها را نوشته و فیلم فرار عقابها بر اساس آن ساخته شد . یک آمریکایی دیگر به نام ماری الن شنایدر کارمند شرکت بل هلیکوپتر سازی در ایران جزء آزاد شدگان بود .

حضور شهروندان نراق در خصوص تصرف زندان قصر

 

برادران سید صدر و سید غلامرضا موسوی فرزندان سید حسین از اهالی شهر نراق برای وبلاگ سلحشوران شهر نراق بیان داشتند :

سید غلامرضا و سید صدر

هر از گاهی از شهر نراق به تهران می رفتیم . تصمیم گرفتیم برای ملحق شدن به سیل خروشان امت که به رهبری عالم برجسته آیت الله سید روح الله خمینی(ره) بر علیه رژیم شاه فعالیت می کردند به تهران برویم .

                      

                                                                    سید صدر موسوی                                     سید غلامرضا موسوی

 

به نظرمان سید باقر موسوی فرزند سید حسن و داود اشرفی فرزند منصور نیز همراه ما بودند .صداهای تیراندازی و دود و آتش تهران را فرا گرفته بود .

                                                                                                                 

تمام خیابان های تهران مملو از جمعیت طرفدار آیت الله خمینی بود . به سمت زندان قصر که نزدیک می شدیم شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد بین مردم بلند شد .

انبوه جمعیت به سمت زندان حمله کردند . مامورین مقاومت نموده و تیراندازی می کردند . پیرامون را با گاز اشگ آور یکی کردند . در خیابان و کوچه های اطراف تظاهر کنندگان را تعقیب می کردند . درب اکثر منازل باز بود که ما مجبور شدیم خودمان را وارد یک خانه کنیم .

                                                                                                                                             مرحوم سید حسین موسوی

نهایتا زندان فتح شد هر فردی کاری می کرد . تعدادی از مردم وسایل اداری و نظامی را بر می داشتند . سید غلامرضا می گوید: یک کارتن بیسیم انتظامی را برداشتم و بین افرادی که لباس نظامی بر تن داشتند و طرفدار انقلاب بودند توزیع کردم .

 

     

تصور این پیروزی های عظیم برای کسی شناخته شده نبود ولی اتحاد و یکپارچگی مردم بر علیه حکومت ظلم و دیکتاتوری محمد رضا پهلوی موفقیت به دست آورد و بر اساس آیه های قرآن نصرت خداوند محقق گردید .

          سید صدر و سید غلامرضا موسوی فرزندان سید حسین اهل شهر نراق 16/11/1392

 

روزهای پیروزی انقلاب از زبان چهره فرهنگی نراق حاج عزیزالله فروغی

چهارشنبه 18 بهمن 1357 عده‌ای شامل چهار تا پنج هزار نفر  تحت عنوان طرفداران قانون اساسی در سالن بدمینتون استادیوم امجدیه (شیرودی)  به دعوت جبهه وحدت ملی گرد آمده بودند. آنها با شعارهایی چون : زنده باد ارتش، پاینده باد قانون اساسی و بختیار سنگر تو نگهدار به ستیز با انقلاب اسلامی مردم ایران پرداختند .

 

پنج شنبه 19 بهمن 1357 تظاهرات بزرگی به دعوت امام خمینی(ره) در پشتیبانی از نخست وزیری مهندس مهدی بازرگان در تهران و میدان آزادی شکل گرفت . گروهی از همافران نیروی هوایی با یونیفرم های نظامی در این اجتماع حضور داشتند . همافران بعد عازم محل اقامت امام خمینی شده و در مقابل ایشان ادای احترام کردند که برای سران ارتش شاهنشاهی غیر باور بود .

عزیزالله فروغی

 

جمعه 20 بهمن 1357 مردم تهران برای شنیدن اولین سخنرانی نخست وزیر دولت موقت عازم دانشگاه تهران شدند . بازرگان و مردم  از شاپور بختیار نخست وزیر شاه خواستند برای جلوگیری از خونریزی و اتلاف سرمایه های کشور از قدرت کناره گیری کند .

                                                                                                              

شنبه 21 بهمن 1357 صبح روز 21 بهمن مردم تهران به هواداری از همافران تظاهرات کردند. در چند نقطه از تهران نزاع رخ داد و به طور ممتد صدای تیراندازی به گوش می‌رسید و چندین نفر در پادگان دوشان تپه کشته شدند .  پادگان سلطنت‌آباد در شمال تهران به تصرف انقلابیون در آمد و درب زندان اوین توسط مردم به روی زندانیان گشوده شد .

سپهبد رحیمی طی اعلامیه ساعات منع عبور و مرور را از ساعت 30/16 تا 5 بامداد اعلام کرد و در اعلامیه بعد این زمان تا 12 ظهر 22 بهمن تمدید گردید . امام خمینی (ره) طی اعلامیه‌ای به مردم هشدار داد : "به دستور فرماندار نظامی وقعی نگذارید و به خیابانها بیایید چرا که گاردیها و فرماندار نظامی توطئه کرده‌اند تا با استفاده از نبودن مردم، همافران را تار و مار کنند." پس از اعلام سفارش رهبر ‌مردم به خیابانها ریخته و در هر گوشه‌ای از شهر سنگری بر پا شد.

یکشنبه 22 بهمن 1357 ساعت 14 ندای پیروزی از رادیو اعلام شد و گفت توجه فرمایید : اینجا صدای راستین ملت ایران صدای انقلاب است .

عصر نیز پیام امام خمینی(ره) پخش شد که مردم را از اعمال غیر قانونی بر حذر داشت .  طی روزهای 21 و 22 بهمن 654 نفر به شهادت رسیدند که سهم شهر نراق دو شهید به اسامی مهدی اسماعیلی فرزند حسن در تصرف کلانتری 21 نبرد و لطف الله صادقی فرزند غلامرضا در تصرف کلانتری 6 میدان ثریا می باشد .

  

 

آقای عزیزالله فروغی اهل شهر نراق که آن ایام حساس را در تهران حضور داشته در خصوص پیروزی انقلاب مردمی بیان داشت:

حاج عزیزالله فروغی

صبح جمعه 20 بهمن 1357 به اتفاق همسرم خانم حاجی احمدی به وسیله اتوبوس آقای علیرضا عضایی فرزند عباس از شهر نراق راهی تهران شدیم . خیلی از همشهریان دیگر نیز داخل اتوبوس بودند . طبق خبرهای واصله همه می دانستیم که تهران شلوغ است و درگیری های مردم با ارتشی های طرفدار محمد رضا شاه افزایش یافته است .

آن موقع هنوز ترمینال خزانه(جنوب) وجود نداشت و اتوبوس ها در گاراژهای مختلف توقف داشتند . اتوبوس نراق در گاراژی در محدوده خیابان شوش و مولوی پارک می شد و همشهریان که قصد مسافرت به زادگاهشان را داشتند خودشان را به این مکان می رساندند .

به نزدیکی های گاراژ که نزدیک شدیم دیدم خیابان ها مملو از جمعیت انقلابی هستند و راه ها بسته شده و لاستیک هایی در کف خیابان آتش زده اند . زنان و مردان در آن سرمای هوا شعار سرنگونی محمد رضا شاه را سر می دادند .

آقا رضا که از اقوامم می باشد اتوبوس را از میان راهبندان و شلوغی به هر زحمتی بود در گاراژ متوقف نمود و گفت مسافرین پیاده شوند . اغلب همشهریان نگران و مضطرب بودیم چون خیلی ها تاکنون این نوع مبارزه و درگیری مردم و مامورین شاه را از نزدیک ندیده بودیم .

           

  حاج عزیزالله فروغی

باجناقم آقای علی اکبر تیموری با وسیله شخصی اش منتظر ما بود و محدوده چهار راه مولوی ما را سوار ماشین کرده و به سمت منزلش حرکت کرد . همچنان خیابان ها از حضور انقلابیون موج می زد. علتش هم پیام رهبر کبیر انقلاب امام خمینی(ره) بود که از مردم درخواست کرد به خیابان ها بیایند و به حکومت نظامی توجه ای نداشته باشند .

  عزیزالله در عنفوان نوجوانی

شنبه 21 بهمن انکار تهران یکپارچه در آتش و خون بود و خبر از درگیری در اکثر مراکز گزارش می شد . ارتش اعلام بی طرفی کرد و مشخص بود که کار رژیم شاه تمام است . یکشنبه 22 بهمن امور کشور در اختیار مردم انقلابی قرار گرفت و شاه سرنگون گردید .

مرحوم شیخ ابراهیم فروغی در کنار فرزندش عزیزالله

دوشنبه 23 بهمن 1357 اکثر نراقی های مشعوف از پیروزی انقلاب به تشیع جنازه شهید   لطف الله صادقی رفتیم . من ایشان را نمی شناختم ولی بر حسب وظیفه انسان دوستانه که همشهریان نسبت به همدیگر دارند با اقوام ابتدا به منزل شهید و سپس به تشیع و خاکسپاری در بهشت زهرا(س) رفتیم .

آنگونه که بیان کردند، لطف الله صادقی فرزند غلامرضا شب 22 بهمن در هنگام تصرف کلانتری 6 میدان ثریا (میدان شهید نامجو) در مصاف با نیروهای رژیم شاه از ناحیه شکم مجروح و در بیمارستان بانک ملی  خیابان فردوسی بستری می گردد . معالجات در ارتباط با وی موثر نمی گردد تا اینکه به شهادت رسید و در قطعه 9شماره121ردیف37 بهشت زهرا(س) دفن گردید .

 

استاد حاج عزیزالله فروغی فرزند ابراهیم اهل شهر نراق 29/12/1391

 

پاشنه گیوه هایم را ور کشیده و به تظاهرات ضد شاه می رفتم

سال 1357 سیزده ساله بودم . اولین تظاهرات ضد طاغوت پهلوی در نراق شب ها صورت گرفت . آغاز حرکت نیز از مقابل مسجد جامع بود.

عباس حیدری

 اوج خروش انقلابی مردم ایام محرم خصوصا دهه اول آن از تاریخ 10/9/1357 لغایت 20/9/1357 بود . روز تاسوعا و عاشورا فریاد نراقی ها در هیئت های مخصوص به خود بر علیه دیکتاتوری محمد رضا شاه تماشایی و غوغایی بر پا کرد .

آن روزها رسم بود مردم به شهرها و روستاهای هم می رفتند و از اقدامات هم بر علیه حکومت ستم شاهی پشتیبانی و با هم پیمان می بستند .

پاسگاه ژاندارمری شهر در مقابل اراده امت کاری از دستش بر نمی آمد . بیشترین نگرانی و مشکل من پدرم آقای حسن حیدری فرزندنصرالله(1310 - 1371) بود . ایشان بعضی موقع ها اجازه نمی داد تا در راهپیمایی ها شرکت کنم و مخالفت می ورزید .

  

محمد رضا در کنار پدرش عباس حیدری

 

وقتی می دید من هم ادای احترام می کنم و هم به فعالیت هایم ادامه می دهم چاره ای اندیشید .


شب هایی که تظاهرات بر پا بود کفش هایم که عموما گیوه بود را قایم می کرد تا من نتوانم به بیرون منزل بروم .

خبر نداشت من بزرگ شده بودم و گیوه های خودش به پایم اندازه می شد . پاشنه گیوه ها را ور کشیده و همزمان با سایر مردم به تظاهرات ضد شاه می رفتم .

عباس حیدری فرزند حسن اهل شهر نراق23/08/1392

انقلابیون نراقی پایگاه هشتم شکاری اصفهان را محل مبارزه بر علیه رژیم شاه کرده بودند

در سال 1334 در شهر نراق متولد شدم . سیکل دریافت کردم و سال 1350 به تهران نقل مکان کردم . دو سال در شغل های مختلف اشتغال داشتم تا اینکه آبان 1352 به استخدام نیروی هوایی در آمدم .

سید عباس حسینی

آخر سال 1353 دوره ام که فراگیری زبان انگلیسی و آموزش نظامی بود در پادگان های قصر فیروزه و چکشی تهران به پایان رسید .اوایل خرداد 1354 جهت دوره های تکمیلی به ایالات متحده آمریکا اعزام شدم .

در ایالت های تکزاس و شیکاگو آموزش های مختلف را طی نمودم . آذر 1354 از آمریکا به ایران بازگشتم و به پایگاه هشتم شکاری اصفهان منتقل شدم . زمان وقوع خروش امت اسلامی به رهبری معمار انقلاب آیت الله سید روح الله خمینی(ره) در پایگاه هشتم بودم .

بعضی از روزهای اعتراضات مردمی بر علیه رژیم منحوس پهلوی در سال های 1356 و 1357 پس از ساعت کار اداری و با لباس شخصی به  صفوف آنها پیوسته و در تظاهرات شرکت می کردیم .

دی ماه 1357 و آخرین روزهای عمر حکومت محمد رضا شاه با چند نفر از نیروهای مومن و انقلابی نیروی هوایی از پادگان خارج و در شهر اصفهان در محدوده فلکه احمد آباد به جمع راهپیمایان پیوستیم .

برای اینکه ضد اطلاعات از موضوع بویی نبرد شبانه به منزل مجردی دوستم علی(شعبانعلی) عظیمی فرزند رمضان که از نیروهای کادر هوانیروز بود رفتم و صبح روز بعد راهی پایگاه شدم .

از انقلابیون نراقی که در پایگاه هشتم مخفیانه فعالیت های مذهبی و دور از چشم فرماندهان انجام می دادند و در خیابان ها با مردم برای سرنگونی شاه هم پیمان می شدند آقایان علیرضا رضایی فرزند اکبر و قنبر قجری فرزند احمد و ... بودند .

از راست : قنبر قجری ، سید عباس حسینی

پس از پیروزی انقلاب و شروع جنگ تحمیلی به دلیل نیاز به نیرو در سال 1361 به پایگاه وحدتی دزفول اعزام  و تا بعد از پایان دفاع مقدس آنجا بودم . مجددا به پایگاه هشتم شکاری اصفهان بازگشته و سال 1375 بازنشسته شدم .

 

سید عباس حسینی فرزند آقا رضا اهل شهر نراق 24/6/1392

 

شهید نصرت الله محمودی نراقی شجاع ترین انقلابی الیگودرز

سال 1342 در شهر نراق از توابع شهرستان دلیجان استان مرکزی نصرت الله محمودی متولد شد .

 

پدرش حاج یوسف که باجناق بنده می باشد به دلیل اشتغال در امورات چله دانی و فرشبافی به همراه همسرش سرکار خانم مقدس اکبری فرزند شکرالله و اعضای خانواده به شهرستان الیگودرز استان لرستان نقل مکان نمودند .

 از راست : مرحوم حاج یوسف محمودی ، حاج حسین قنایی

سال 1356 و 1357 فعالیت های انقلابیون بر علیه رژیم ستم شاهی پهلوی سازماندهی بیشتری گرفته بود و عموم مردم مومن گوش به فرمان رهبرشان آیت الله سید روح الله خمینی(ره) بودند که در فرانسه اقامت داشت . محمد رضا پهلوی اجازه حضور در ایران را به ایشان نمی داد .

نصرت الله محمودی جوان 16 ساله و شجاعی بود که مبارزه را آغاز کرد . در تمامی تظاهرات مردمی بر علیه حکومت دیکتاتور شاه در الیگودرز شرکت فعال داشت . یکی از خوهرانش که معلم بود نیز همزمان با وی فعالیت و در تمام صحنه ها حضور داشتند .

                                                                                                                                                    حاج حسین قنایی

چند بار مورد تعقیب قرار گرفت که به علت فرار از دستگیری به زادگاهش نراق مسافرت نمود و در منزل اقوامش از جمله عمویش حاج علی محمودی سکونت می یافت . فرزندان عمویش نیز از زمره انقلابیون بودند که دو نفرشان به اسامی عبدالله و کاظم محمودی بعدا در دفاع مقدس به شهادت رسیدند .

 

حسین می خواست گوش استوار را بریده و کف دستش بگذارد

سال های 1356 و 1357 در دبیرستان حاج عباس معصومی شهر نراق تحصیل می کردم . به دلیل اینکه محیط شهر کوچک بود با اکثر انقلابیون در ارتباط بودم و آنها را می شناختم .

سید عباس میرسلطانی

یکی دوسال آخر حکومت دیکتاتوری محمد رضا شاه در تظاهرات نراق که عموما شب ها مرسوم بود شرکت داشتم . تمامی راهپیمایی های شبانه از مقابل مسجد جامع شروع و بیشترین شعارها پشتیبانی از رهبرمان آیت الله سید روح الله خمینی سر داده می شد .

                                                                                                                                       

یکی از همکلاسی ها و هم سن هایم آقای حسین نباتی فرزند شهید مندعلی بود . ایشان به علت فعالیت های انقلابی و مذهبی مورد عتاب و عقاب پاسگاه ژاندارمری بود و بعضا از سوی ژاندارم ها فحش های رکیک می شنید .

بر این اساس تصمیم گرفت گوش استوار... را بریده و کف دستش بگذارد . دو سه شب با یک قمه در مسیر استوار به کمین نشست . حتی یک شب در آشیانه نخل های عاشورایی پشت آب انبار پایین مخفی شد تا کار را عملی کند که علی الظاهر فرد مثل همیشه از مسیر پاسگاه به منزلش عبور نمی کند . با هزار بدبختی او را از این کار پشیمان کردیم و متعاقب آن انقلاب اسلامی به پیروزی رسید .

سید عباس میرسلطانی فرزند سید احمد اهل شهر نراق02/09/1392

جوانمرد شدن جوانمردان شهرنراق در پاسگاه ژاندارمری سال 1359

بر اساس ماده واحده ای که به شماره 2478/7 تاریخ 30/4/1358 با امضای نخست وزیر ایران آقای مهدی بازرگان امضا گردید ژاندارمری کل کشور می تواند به منظور رفع احتیاج موقت کادر انتظامی خود تا دوازده هزار نفر از افراد ذیصلاح جوانمرد به صورت قراردادی به مدت یکسال با دستمزد ماهانه حداکثر 25000 ریال معادل دو هزار و پانصد تومان و روزانه 180 ریال بابت ارزش جیره غذایی منعقد نماید .

در صورت نیاز ژاندارمری کل کشور تمدید قرارداد برای یکبار بلامانع است . استخدام جوانمردان واجد شرایط خدمت در کادر ثابت در طول مدت قرارداد بلامانع است که در اینصورت مدت خدمت غیر رسمی آنان در صورت پرداخت کسور بازنشستگی به صندوق بازنشستگی ژاندارمری کل کشور جزو خدمت رسمی آنان احتساب خواهد شد . اعتبار پرداخت حقوق و مزایای این افراد از محل اعتبار مربوط در بودجه عمومی دولت قابل پرداخت خواهد بود .

بر این اساس ژاندارمری شهر نراق که زیر نظر هنگ شهرستان محلات فعالیت می کرد و سرآمد ژاندارمری های منطقه بود شروع به جذب " جوانمرد " نمود .

 آقای ماشاءالله یوسفی فرزند قاسم در خصوص نحوه جوانمرد شدنش به "سلحشوران شهر نراق " اظهار داشت :

 پس از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی(ره) طرحی به ژاندارمری کل کشور اعلام شد تا از چهره های مومن و نسبتا انقلابی به عنوان جوانمرد استفاده شود .

   

ماشاالله یوسفی

جوانمردان در کنار سایر نیروها وظیفه برقراری آرامش و حفظ امنیت ؛ جلوگیری از راهزنی و راهبندان ؛ چپاول و غارت ؛ پاکسازی محیط و حفاظت از اسناد داخلی و...   را به عهده داشتند .

این عده که بعضا به سازمان جوانمردان نیز مشهور بودند در مناطقی مثل کردستانات و سیستان و بلوچستان و استان های مرزی کاربردی بیشتری داشتند . جوانمرد ابتدا از افراد عادی استخدام می شدند ولی به مرور شرط داشتن تحصیلات دیپلم شامل استخدام آنان شد .

 

 

بنده مرداد 1358 در پاسگاه ژاندارمری زادگاهم نراق مشغول به کار شدم و تا آبان همان سال به مدت چهارماه اشتغال داشتم که به دلیل عدم روحیه نظامی گری و مشکلات دیگر از آنجا جدا شدم .

 

  

احمد حمزه ای

 

نراقی های دیگری که جوانمرد شدند آقایان : قهرمان(دلاور) قاسمی ، احمد حمزه ای ، محمود ایزدی ، محمد شوری و... بودند که فقط آقای شوری در پاسگاه ماندگار و درجه دار شد و شهریور 1366 طی درگیری با ضد انقلاب(عناصر مزدور حزب دمکرات) در محور مهاباد به شهادت رسید .

  

شهید محمد شوری

 

آقای محمود ایزدی فرزند حسین دیگر جوانمرد  به "سلحشوران شهر نراق "بیان داشت :

 

 پس از پایان خدمت سربازی ام در مغازه جوشکاری در شهرستان دلیجان مشغول شدم . خرداد 1358 در شهر نراق با حجت الاسلام علی محمد حیدری مواجه شدم که ایشان گفت شما چهره انقلابی هستید و سفارش نامه ای برایم نوشت و فرمود خودت را به گروهان ژاندارمری شهرستان محلات معرفی کن .

 

       

محمود ایزدی

 

ثبت نام اولیه صورت و مصاحبه ای شکل گرفت و پس از طی مراحل گزینش که همه در یک روز انجام پذیرفت به عنوان اولین "جوانمرد" جهت اشتغال به پاسگاه ژاندارمری نراق معرفی شدم .  با تبلیغات بنده آقای محمود حسینی فرزند سلطانعلی به حجت الاسلام علی محمد حیدری مراجعه و به همان سبک دومین جوانمرد نراق در پاسگاه شروع به کار نمود .

 

    

محمود حسینی

 

در روزهای بعد به ترتیب آقایان قهرمان قاسمی فرزند غضنفر ، احمد حمزه ای فرزند حمزه ، ماشاءالله یوسفی فرزند قاسم و محمد شوری فرزند موسی نیز به جمع جوانمردان پیوستند . ششمین نراقی که در حلقه جوانمردان قرار گرفت احمد ایزدی فرزند حسین بود که به دلیل پر شدن حجم نیرو به پاسگاه ژاندارمری شهرستان دلیجان معرفی گردید . 

                     

احمد ایزدی

 

این تعداد جوانمرد در خدمت استوار عزت الله  استاد محمد فرزند شکرالله اهل اراک به عنوان اولین فرمانده پاسگاه ژاندارمری شهر نراق پس از پیروزی انقلاب بودیم . جوانمردان با شیفت بندی که کرده بودیم 24 ساعت کار و 24 ساعت استراحت می کردیم .

قهرمان قاسمی مشهور به دلاور

بعد اختلاف و مشکلاتی پیش آمد و از جمله موضوع بودجه نیز باعث شد که یا باید برای رسمی شدن به آموزش های خاص می رفتیم و یا تسویه حساب کنیم . تا قبل از پایان سال 1358 از جمع ما شش نفر فقط محمد شوری ماندگار شد و مدتی بعد به استخدام رسمی در آمد و هشت سال بعد در مقطع دفاع مقدس به شهادت رسید .

حاج محمود ایزدی در لباس مقدس سربازی

 

آن مقطع استوار یکم عزت الله   استاد محمد به عنوان فرمانده  و استوار دوم محرم رضایی اهل ساوه جانشین  و نفر سوم گروهبان سوم علی طلبکار و یک راننده به شهرت امیری اهل اراک و بقیه جوانمردان  در پاسگاه نراق فعالیت داشتند . 

          
عزت الله استاد محمد

یادآوری می گردد دومین رئیس پاسگاه نراق بعد از انقلاب آقای ... دلاوری  و سومین فرد آقای ... شاهقلی هر دو اهل دلیجان انجام وظیفه می نمودند .

سایت سلحشوران شهر نراق 20/11/1392

 

شهروند نراقی پس از آزادی از زندان شاه روز 19 بهمن 1357 به دیدار امام خمینی شتافت

اینجانب ماشاءالله عابدینی متولد 1330 در شهر نراق از توابع دلیجان می باشم . سال 1348 درنیروی هوایی استخدام شدم .  سال های 1356 و 1357  فعالیت های مردم انقلابی به رهبری آیت الله سید روح الله خمینی(ره) به حد نهایت خود رسید بود .

سرگرد ماشاالله عابدینی

اغلب در سال 1357 در تظاهرات شرکت می کردم ولی مواظیت می کردم تا مورد شناسایی قرار نگیرم . کلاهی سرم می گذاشتم که از چشمانم میتوانستم ببینم و صورتم را پوشش می داد .

یکم بهمن 1357 علی رغم خوف و وحشتی که برقرار بود ؛ تظاهراتی توسط چهره های مذهبی و انقلابی نیروی هوایی را طراحی کردیم . ساعت 30/13 با لباس فرم نظامی از داخل ستاد فرماندهی حرکت و تا فلکه دوم خیابان پنجم ادامه یافت .

مردم با شکوه تمام پرسنل نیروی هوایی را مانند نگین انگشتر در برگرفته و با شور و هیجان همپای تظاهرات با گل و نقل از ما استقبال کردند . مردم زمانیکه ما را با اونیفرم دیدند اشک شوق می ریختند و ضمن محافظت از ما مطمئن بودند پایه های حکومت طاغوت در حال تزلزل است .

شعار نظامیان این بود :

نظامیان ملی – ز طاغوت گسستیم – به ملت پیوستیم

و مردم حزب الهی نیز در پاسخ شعار می دادند :

پرسنل هوایی – تو در ره خدایی – الحق که با وفایی

 

کم کم در اثر فعالیت های مذهبی و انقلابی مورد شناسایی قرار گرفتم تا اینکه روز 4 بهمن 1357 موقعی که از محل کار به منزلم در قصر فیروزه بلوک 53 طبقه دوم می آمدم متوجه شدم منزلم در محاصره است . اگر فرار می کردم هم دستور شلیک آزاد داشتند . یک ماشین جیپ ارتشی و ریو مقابل آپارتمان در انتظار بودند .

ماشالله عابدینی دانشجوی نمونه افسری عقیدتی سیاسی نیروی هوایی

 

 مامورین با چکمه های قلدر مابانه رضا شاهی به درب لگد زدند و سراسیمه وارد منزل شدند و باعث رعب و وحشت همسرمخانم طحانی و دو دختر کوچکم گردیدند که پس از 35 سال همچنان اثرات شوک و اضطراب در خانواده وجود دارد . اتاق ها را با همان پوتینی که به پا داشتند جستجو کردند که موردی وجود نداشت .

سرهنگ هوشنگ توانا فرمانده منطقه یک فرمانداری نظامی تهران و معاونش سرهنگ  آذرخو و تعدادی سرباز قوی هیکل برای دستگیری بنده حضور داشتند . سرهنگ توانا با لهجه ترکی ضمن توهین گفت من 30 سال در بیابان ها خدمت کرده ام تو خجالت نمی کشی در خانه های سازمانی شاهنشاهی و آب و برق و شرایط مناسب زندگی می کنی و بر علیه حکومت تظاهرات و مبارزه می کنی ؟

توانا در حضور همسر و دختران کوچک و نگرانم مرتب به کلت کالیبر 45 میلی متری اش دست می گذاشت و تهدید می کرد و می گفت پوست سر و صورت شما را می کنیم . وقتی تیرباران شدید متوجه خواهید شد که با کی طرف هستید . توانا گفت گلبول های خون اعلیحضرت محمد رضا شاه در خون من هم هست و آرزو دارم زودتر به ایران باز گردد و فرزندم را به عشق شاه جلویش سر ِبِبُرم .

عابدینی در سالهای دفاع مقدس در سردشت کردستان

آنگاه با بیسیم به ساواک و اداره دوم اطلاع دادند که در حال موفقیت آمیز دستگیری خائنین نیروی هوایی  می باشیم .خداوند ترس را از من دور کرد و گفتم جناب سرهنگ من به قدرتی مافوق قدرت تفنگ شما دلخوشم . با ناراحتی گفت آن قدرت کیست ؟ گفتم خداوند قادر متعال که آفریده من و توست . بی درنگ سیلی محکمی بر گوشم نواخت که برق از چشمانم پرید و به سمت پله ها هل دادند .( دیری نپایید که قدرت خداوند قادر قطعی شد و سرهنگ هوشنگ توانا پس از محاکمه و به واسطه اعتراف به جنایت و خونریزی انقلابیون تاریخ 20/1/1358 اعدام و سرهنگ آذرخو نیز دستگیر و دادگاهی شد.. )

پس از من نوبت به دستگیری و بازرسی منزل استوار 3 عباس علیشاهی اهل اصفهان رسید که در همان آپارتمان های قصر فیروزه سکونت داشت . بنده و عباس علیشاهی را به وسیله  ماشین ریو به مقر پلیس در کلانتری  تهران نو در فلکه دوم خیابان پنجم نیروی هوایی بردند و تا 12 شب سوال و جواب کردند و گردشکار به ستاد نیرو و مراکز مافوق نوشته  و به همراه دوستان دیگر به پادگان جمشیدیه (نیروی زمینی ارتش) در شمال تهران منتقل نمودند . حدود 120 نفر از افسران ؛ همافران ؛ درجه داران ؛ کارمندان ارتش ؛ و حتی 4 نفر از سربازان انقلابی و یک خلبان در آنجا نگهداری و شبانه روز مورد شکنجه های روحی و روانی قرار می گرفتند .

در پادگان جمشیدیه فضای معنوی حاکم بود و زندانیان به ذکر دعا و نیایش و نماز مشغول بودند . نماز با دلی شکسته و ایمان به نصرت خدا دلنشین است . حتی سربازان محافظ و نگهبانان  نیز متاثر از روحیات معنوی دستگیر شدگان قرار گرفته بودند .  علنا اعلام می کردند ما با شماییم و دستور دهید فرماندهان را به گلوله  ببندیم که دوستان جملگی مخالفت می ورزیدند .

در دژبان جمشیدیه نه نفر از وزرا و مسئولین رده بالای کشور توسط رژیم شاه دستگیر و همزمان با ما بازداشت بودند که علت آن فقط عوامفریبی بود تا قیام مردم آرام شود که این حرکت مذبوحانه نتیجه ای نداشت . انقلاب که پیروز شد آنها قصد فرار داشتند که به دست انقلابیون گرفتار شدند و اسامی سه نفرشان عبارت از :

امیر عباس هویدا اهل تهران وزارت دربارکه تاریخ 18/1/1358 اعدام شد . غلامرضا نیک پی اهل اصفهان شهردار تهران و معاون نخست وزیر مورخ 22 فروردین 1358 اعدام شد . ارتشبد نعمت الله نصیری اهل سمنان سفیر ایران در پاکستان که تاریخ 26 بهمن 1357 اعدام گردید .

سرگرد عابدینی و سرلشکر شهید منصور ستاری فرمانده وقت نیروی هوایی

چهار شبانه روز در بهترین و حساسترین شرایط انقلاب مردمی ؛ ما در بدترین شرایط بازداشت بودیم که نهایتا تاریخ 7/11/1357 حدود 45 نفر از اسامی از جمله من و علیشاهی قرائت شد و به وسیله هلیکوپتر شینوک به فرودگاه مهرآباد تهران منتقل شدیم .  موتورهای هواپیمایی سی – 130 روشن بود در حالیکه دست های متهمین را دو به دو با دستبند بسته بودند و دستبندها را نیزبه تسمه های داخل هواپیما قفل کردند .

35نفر قوی هیکل از نیروهای دژبان ما را مواظبت و حراست می کردند که زیر نظر یکی از فرماندهان لشکر نیروی زمینی جمعی فرماندار نظامی انجام وظیفه می کردند . با دست چپ روی یک تیکه کاغذ برای خانواده ام نوشتم که شما را به خدا و حضرت فاطمه زهرا(س) می سپارم و مواظب تربیت فرزندان باش و به محض اینکه به یکی از نیروهای دژبان دادم تا به خانواده ام برساند که سرگردی وابسته به ساواک متوجه شد و جلو آمد و ورقه را پاره کرد و گفت هر کس به این خائنین کمک کند با او برخورد می شود .

شبانه هواپیما روی باند فرودگاه شهرستان سُنی نشین خاش در 180 کیلومتری مرکزاستان سیستان و بلوچستان فرود آمد .  از آنجا 45 نفرمان را به زندان خاش تحویل و بازداشت ما ادامه یافت . همزمان 45 نفر نیز از انقلابیون هوانیروز را به زندان خاش آوردند و جمع زیادی شدیم . فرمانده پادگان خاش که ما در آن زندانی بودیم سرهنگ دوم اهل شهرستان خوی استان آذربایجانغربی و لهجه ترکی آن مشهود بود .

در خفا می گفت من با شما هستم فقط خواهشی که دارم حرکتی به قصد فرار نکنید که نیروهای اینجا مجبور به شلیک شوند چون از مافوق آتش به اختیار داده اند و دستور داده اند هر حرکتی را سرکوب کنید . صبور باشید ببینیم شرایط چگونه رقم می خورد . فضای زندان خاش نیز به مکان معنوی برای زندانیان تبدیل شده بود . دعا و راز و نیاز از خداوند کار روزمره آنها شده بود .بنده می خواهم عرض کنم اگر پرسنل شجاع نیروی هوایی ؛ عارفِ به حق مولا و مقتدای خود اباعبدالله الحسین(ع) نبودند چنین حرکتی نمی توانستیم انجام بدهیم . 

ما پرسنل نیروی هوایی می توانیم ادعا کنیم که به رهبری و زعامت رهبر کبیر انقلاب آیت الله سید روح الله خمینی(ره) کمر طاغوت شاه را شکستیم و پیروزی و انقلاب را به جلو انداختیم .  چند سرباز و درجه دار مومن در خاش به زندانیان مساعدت می کردند . روزی پول روی هم گذاشته واز یک درجه دار خواستیم یک رادیو دو موج برایم خریداری کند . روزها پنهانی اخبار را گوش می کردیم تا اینکه لحظه موعود فرا رسید . روز 12 بهمن روز سرنوشت ساز ایران بود و رهبر کبیر انقلاب آیت الله سید روح الله خمینی پس از 15 سال تبعید به میهن بازگشت .

گر چه ما بازداشت بودیم و احکام اعداممان نزدیک بود ولی امید تازه ای گرفته ایم . از ذوق و شوق فریاد بر آوردیم و الله اکبر گفتیم که نگهبانان شیپور آماده باش نواختند و به داخل زندان آمدند و سبب شلوغی را پرسیدند ولی ما رادیو را مخفی کردیم .

پس از ورود حضرت امام رفتار با زندانیان ملایم تر شد و مطلع شدیم که خانواده های پرسنل نیروی هوایی به نشانه اعتراض مقابل کاخ دادگستری اجتماع کرده اند . کمترین درخواست خانواده ها این بود که ما از وضعیت و سرنوشت مردانمان بی اطلاع هستیم و آزادی آنها را خواستاریم .  از طرفی همکاران ما در نیروی هواپی دست از کار کشیده و خواستار آزادی دوستانشان شده بودند . همچنین دستگیری نظامیان به گوش امام راحل رسیده بود و به دولت بختیار تهدید کرده بود تا آسیبی به انقلابیون متعهد ارتش وارد نیاید .

نهایتا در اثر فشارهای چند جانبه چهارشنبه تاریخ 18/11/1357 از زندان خاش آزاد شدیم و با یک فروند هواپیمای سی – 130 به فرودگاه مهرآباد تهران بازگشتیم . ما را سوار بر اتوبوس کردند و با فاصله در خیابان های تهران پیاده کردند تا تجمعی نداشته باشیم و یا مردم انقلابی به واسطه ما بر علیه رژیم دیکتاتور شاه اقدامی نکنند .  انتهای شب به منزل رسیدم و خانواده غرق در شادی شدند و صدای الله اکبرشان بلند شد . مادرم که نگران بود در منزل ما حضور داشت و بی نهایت خوشحال شد .

اقامتگاه حضرت امام خمینی(ره) در مدرسه علوی بود و من 12 بهمن روز ورود ایشان به ایران در زندان بودم و توفیق دیدار محبوبم را بدست نیاوردم . لذا پنج شنبه صبح 19 بهمن به همراه همسرم سرکار خانم طحانی فرزند علی و دو دخترم و نیز مادرم خانم سیده بهجت السادات موسوی فرزند سید حبیب(مرحوم) و مادر همسرم خانم بتول اکبری فرزند حبیب الله(مرحوم) راهی خیابان ایران شدیم . زنها از درب مخصوص وارد شدند و در آنجا متوجه حضور تعدادی از متعهدین نیروی هوایی و همافران و نظامیانی شدم که قصد بیعت با رهبر عظیم الشان را داشتند . سریعا با انها همگام شدم و در صفوف آنان سازماندهی شد . سمت راست در صف اول قرار داشتم و زیباترین روز زندگی ام رقم خورد .

امام خمینی(ره) آمدند پشت پنجره و گفتند که شماها سربازهای امام زمان(عج) هستید. بروید و به دریای ملت بپیوندید. حرف های دیگری هم زدند که البته به خاطر شرایط امنیتی منعکس نگردید . پایان مراسم در محدوده اقامتگاه امام صدای تیراندازی به گوش می رسید و ماموران قصد دستگیری نظامیان را داشتند . مادرم با دلهره و دلواپسی سراغ من را می گرفت و وقتی به هم رسیدیم گفت فکر کردم دوباره دستگیرت کردند . 

برای چنین ملاقاتی و چنین روز حساس تاریخ انقلاب و 10 روز پایانی عمر ننگین محمد رضا پهلوی به اندازه یک کتاب مطلب در ذهن و خاطرم دارم که خلاصه وار اشاراتی نمودم .22 بهمن 1357 انقلاب اسلامی به زعامت آقا سید روح الله به پیروزی رسید و طومار 57 ساله دیکتاتوری محمد رضا شاه در هم پیچیده شد .

سپهبد خلبان امیرحسین  ربیعی اهل کرمانشاه و آخرین فرمانده نیروی هوایی شاهنشاهی از این دیدار به شدت ناراحت شد و برای پرسنل زحمتکش و خمینی دوست این نیرو برنامه های در سر داشت که دستگیر و پس از محاکمه تاریخ 21 فروردین 1358 در زندان قصر اعدام گردید .

سپهبد سید علی بدره‌ای لفرستان آخرین فرمانده نیروی زمینی ارتش شاهنشاهی و فرمانده گارد جاویدان(23 بهمن 1357 کشته شد)  از شاپور بختیار نخست وزیر(15/5/1370 کشته شد) خواست تا دستور دهد تمام افسرانی که در رژه صبح 19 بهمن در مدرسه علوی حاضر شده اند ، دستگیر شوند، اما مأموران امنیتی که بلافاصله برای بازداشت آن‌ها اعزام شده بودند، دست خالی بازگشتند. تنها تعداد کمی(چهار افسر و دوازده درجه دار) به چنگ ماموران امنیتی گرفتار شدند .

 

سرگرد بازنشسته نیروی هوایی ماشاءالله عابدینی فرزند شکرالله اهل شهر نراق 19/11/92

 

شکستن شیشه ماشین پاسگاه ژاندارمری نراق با اسلحه شکاری

 مبارزه بر علیه رژیم ستم شاهی محمد رضا پهلوی ادامه داشت . یکی از  مبارزین شهرهای قم و نراق حجت الاسلام علی رمضانی فرزند تقی مشهور به شیخ میرزاعلی بود .

حجت الاسلام علی رمضانی

مهر 1357 با یک قبضه تفنگ شکاری تک لول شیشه ماشین ریو متعلق به پاسگاه ژاندارمری شهر نراق را در حال گشت زنی نشانه گرفت و شیشه های این وسیله را شکست. پس از کمین موفقیت آمیز از صحنه فرار کردیم .

             

ماشین ریو که بعضا به آن گاز ارتش هم می گفتند با چادر سرپوشیده بود و در مقطع انقلاب چند سرباز را پشت آن به صورت مسلح می نشاندند و دور می زد . فی نفسه حرکت این ماشین بزرگ در محیط کوچک نراق وحشت آفرین بود .

شیخ میرزاعلی دل شیر داشت که در آن شرایط خفقان و هولناک این اقدام را انجام داد .   چند ماه بعد در روز 22 بهمن 1357 انقلاب مردم ایران به رهبری آیت الله سید روح الله خمینی(ره) حکومت 57 ساله شاه را شکست و فرو ریخت .

 مطلب رسیده به سایت سلحشوران شهر نراق

رهبر کبیر انقلاب ملاک فعالیت هایم بود و به او عشق می ورزیدم

  14 ساله بودم که از سال 1352 الی 1357  وارد حوزه علمیه شهر قم شدم .

غلامحسین حیدری

با طلبه های زادگاهم شهر نراق مثل میرزاعلی رمضانی ، علی محمد حیدری ، علی اکبر حیدری ، محمد فروغی و سید حسین باشی هم کلاس و با بعضی از آنها در مدرسه رضویه هم حجره بودم .

از بین این دوستان معترض بودند که چرا بنده ضمن مطالعه کتاب های گوناگون کتاب های دکتر علی شریعتی را مطالعه می کنم . چون در حوزه درس می خواندم به شیخ حسین مشهور هستم . بعد انقلاب هم که پاسدار و در دفاع مقدس مجروح گردیدم .

در بحبوبه انقلاب و مشخصا نیمه اول سال 1357 قبل از سخنرانی حجت الاسلام عبدالحسن محمودی بهبهانی امام جماعت نراق پا منبری می رفتم و سخنرانی می کردم . حضرت امام خمینی(ره) رهبر کبیر انقلاب ملاک فعالیت هایمان بود و به او عشق می ورزیدم . اوج این فعالیت ها در محرم 1357 که از 10/9 لغایت 20/9/1357 بود .

نوزده و بیستم آذر ماه 1357 یعنی تاسوعا و عاشورای حسینی روزهای تاریخی و سرنوشت ساز انقلاب رقم خورد . امت شهر نراق مثل مردم سراسر کشور در مراسم سوگواری سالار شهیدان اباعبدالله الحسین (ع) همزمان با عزاداری به راهپیمایی بر علیه حکومت محمدرضا شاه پرداختند . سقوط پهلوی در شیب تند قرار گرفته بود .  

          شیخ حسین در سالهای دفاع مقدس

 

مشهور ترین نوحه ای که بنده با صدای بلند می خواندم و مردم مبارز نراق جواب می دادند عبارت بود از :

 

کاخت کنم زیر و زبر            یابن مرجانه
ای ظالم بیدادگر                   یابن مرجانه
ای دشمن دین و بشر             یابن مرجانه
تا کی تو داری شور و شر      یابن مرجانه
مردم تو را لعنت کنند            یابن مرجانه
هر روز و شب تا به سحر      یابن مرجانه

 

حسین حیدری فرزند غلامحسین اهل شهر نراق 18/11/1391

 

بعد از نماز عشاء صد بار بگو مرگ بر شاه

دامنه اعتراضات مردم شهر تاریخی و کهن نراق به رژیم ستم شاهی رو به گسترش بود . روحانیون بومی نقش عمده را در راهپیمایی ها داشتند .

هشت ساله بودم که  شب  اول دی 1357 در هوای سرد زمستانی به مناسبت شب یلدا به دیدن مادر بزرگم خانم دولت رزاقی فرزند صفرعلی(همسر سید قاسم بابایی فرزند سید حسن) رفتم .

بنده خدا نابینا شده بود و داشت با تسبیح ذکر می گفت .گفتم مادر بزرگ داری برای کی دعا می کنی ؟ گفت پسرم مگه نشنیدی شعار امشب مردم انقلابی را که در تظاهرات فریاد می زدند :

 

" بعد از نماز عشاء      صد بار بگو مرگ بر شاه "

 

سید مرتضی بابایی فرزند سید رضا اهل شهر نراق 21/8/1390

 

جرات داری گلوله را به قلب من بزن ولی به مردم کاری نداشته باشید

تاریخ 15/8/1357 شب هفت مرحوم کربلایی علی حیدری فرزند حسین بود . کله علی انسان مومن و از قاریان قرآن بود که مورخ 8/8/1357 فوت و در صحن امام زاده سلیمان شهر نراق به خاک سپرده شد . 

سنگ قبر مرحوم کربلایی علی حیدری

مردم انقلابی نراق از هر فرصتی که به دست می آمد و اجتماعی صورت می گرفت نهایت استفاده را بر علیه دیکتاتوری و استبداد محمد رضا پهلوی می بردند . آن روز یک استثنا بود .

       علی اصغر حیدری

پس از پایان مراسم هفتم مرحوم حیدری تصمیم گرفتند برای فاتحه اهل قبور با همان شرایط  تظاهرات از مقابل پاسگاه ژاندارمری در محله نراق نو عبور کرده و شعارهای خودشان را تکرار کنند تا به قبرستان پایین(وادی السلام) در خروجی شهر برسند . 

 

شعارهای مردم اکثرا به نفع رهبر کبیر انقلاب حضرت آیت الله سید روح الله خمینی(ره) و علیه حکومت ستم شاهی بود . مردم مقابل چهار طاقی که الان به پارک تبدیل شده رسیدند و چند متری به پاسگاه مانده بود که آقای اسماعیل میهن دوست فرمانده پاسگاه با هیکل چهار شانه و با جذبه خاص خود مخالفت عبور مردم با شعاردهی را اعلام کرد .

 

ماشین ریو پارک بود و تعدادی سرباز و سه  ژاندارم به صورت مسلح رودروی مردم موضع گرفتند . چند نفر از روحانیون بومی و حجت الاسلام عبدالحسن محمودی بهبهانی فرزند هلیباز اهل زیدون بهبهان به عنوان روحانی و امام جماعت نراق جلوی صفوف مردم پیشتاز بودند . روحانیون و مردم عقب نشینی نکرده وشعارهای خود را بیشتر و بلندتر گفتند .

استوار محرم رضایی که اهل ساوه و ترک زبان بود به زانو نشست و گلنگدن تفنگ ژ3 خودش را کشید و مسلح کرد .زنان و مردان و خصوصا جوانان پافشاری کردند که باید از مقابل پاسگاه عبور کنیم . زاویه لوله اسلحه رضایی  نه به آسمان و نه به سوی مردم بود .

 

 

به یکباره شلیک های ایشان فضای آرام را در هم نوردید و عموما باعث وحشت و اضطراب شد .من سیزده ساله بودم و پریدم توی جدول آب و دراز کشیدم . تعدادی دیگر از جوانان نیز به همین سبک عمل کردند . تعدادی هم به سمت مزرعه روکیه فرار کردند . عده ای از زنان و مردان از جمله یکی دو روحانی هم ترسیدند . ولی عموم مردم قهرمانانه ایستادند و سربازان و ژاندارم ها را خیره خود کردند .

 

علی اصغر حیدری در کنار مزار کله علی

 

حجت الاسلام محمد فروغی شجاعانه به مسیر ادامه داد . حجت الاسلام علی رمضانی فرزند تقی از زمره انقلابیونی بود که با شجاعت مثال زدنی رفت جلوی رئیس پاسگاه و سینه خود را باز کرد و گفت جرات داری گلوله را به قلب من بزن ولی به مردم کاری نداشته باشید .

                              

میهن دوست وقتی شور و عشق مردم را دید عقب نشینی کرد و گفت سعی کنید در هنگام عبور از مقابل پاسگاه شعار ندهید . مردم خودشان را جمع و جور و اجتماع  را مجددا ساماندهی کردند و با هیجان بیشتر شعار دادند :

 

 

از جان خود گذشتیم، با خون خود نوشتیم، یا مرگ یا خمینی

 

 

به قبرستان رسیدیم و فاتحه اهل قبور خواندیم و تا سه ماه دیگر که پیروزی 22 بهمن 1357 رسید راه عشق بازی به وطن و رهبر هموار و عبور از مقابل پاسگاه ژاندارمری به سهولت انجام می گرفت . 

علی اصغر حیدری فرزند حسین اهل شهر نراق5/2/1392

فعالیت مخفی و علنی انقلابیون همزمان با وجود پاسگاه ژاندارمری نراق

سال 1356 در شهر نراق آموزشگاه تعلیم رانندگی داشتم . با بعضی از طلبه های شهر رفت و آمد می کردم و با بعضی از آنها همکلاس بودیم .

عباس پیشه ور مشهور به حسینعلی

 

حجج اسلام : محمد فروغی فرزند حسین ، علی محمد مهدیزاده فرزند ابوالفضل ، سید حسین باشی(حسینی نژاد) فرزند سید میرزاآقا ، علی محمد رمضانی فرزند تقی ، علی محمد حیدری فرزند حسین از جمله طلبه هایی بودند که با آنها ارتباط و بیشتر آنها توسط بنده مهارت رانندگی را فرا گرفتند . اولین سردار شهید استان مرکزی محمد علی قجری نیز نزد بنده رانندگی یاد گرفت .

 

مبارزات مردم به پشتیبانی از رهبرشان حضرت آیت الله سید روح الله خمینی(ع) در اوج بود . پاسگاه ژاندارمری نراق نیز به نوبه خود یکی از مکان های بود که با چندین ژاندارم لجام گسیخته و تعدادی سرباز اجازه فعالیت به انقلابیون را سلب می کرد .

روزی از مقابل پاسگاه ژاندارمری در حال عبور بودیم که آقای اسماعیل میهن دوست رئیس آن به  ماشین ما دستور توقف داد . به آقای حسینی نژاد که پشت فرمان پیکان بود گفت شما برای چی باید رانندگی تعلیم ببینید ؟

آقا حسین باشی گفت طلبه ها باید رانندگی بیاموزند تا از این وسیله برای اهداف ارزش مدارانه خود استفاده کنند .

فرمانده اسماعیل  میهن دوست اهل اراک  که فردی میهن پرستی بود من را از وسیله پیاده کرد و برد داخل پاسگاه و گفت شنیده ام روحانیون از طریق ماشین تو اعلامیه به نراق حمل می کنند . اگر یک بار از داخل ماشینت جاسازی اعلامیه بگیرم به جایی می فرستم که دیگر روی نراق را نبینی .

انقلابی ترین روحانی نراق که خیلی دو آتشه فعالیت می کرد شیخ علی رمضانی بود . سال 1356 با ایشان می رفتیم شهرستان خمین و از منزل امام که در اختیار برادرش آیت الله سید مرتضی پسندیده بود اعلامیه های حضرت امام راحل را می گرفتیم و در نراق و دلیجان و روستاهای پیرامون پخش می کردیم .

یکی از شب ها شیخ محمد فروغی به همراه چهره مشهور انقلابی آقای میرزاعلی کمره ای رفتیم دلیجان تا موقع نماز مغرب و عشا در مسجد صاحب الزمان اعلامیه توزیع کنیم . مردم مومن به محض اینکه در نماز به سجده رفتند من اعلامیه ها را پخش کردم و آنجا را ترک کردیم .

بعد رفتیم مسجد جامع در خیابان طالقانی دلیجان و کنتور برق را ابتدا خاموش کردم و با استفاده از تاریکی توانستیم اعلامیه ها را پخش کنیم . به مشهد اردهال نیز زیاد می رفتیم برای پخش اعلامیه چون آنجا مسافرین زیاد داشت و تردد بیشترصورت می گرفت .

 

  

فعالیت های انقلابیون به همین نحو ادامه داشت تا اینکه 26 دی 1357 با فرار محمد رضا پهلوی از کشور جشن و شادمانی سراسر کشور و نراق را فرا گرفت . 12 بهمن هم امام خمینی از فرانسه وارد کشور شد و چند روز بعد در 22 بهمن 1357 انقلاب مردمی به پیروزی رسید .

 

عباس پیشه ور فرزند غلام محمد مشهور به حسینعلی اهل شهر نراق 25/1/1391

 

محمدرضا پهلوی رفته انگلیس و تمام پول های خزانه را در قمار باخته

متولد1321  در شهر نراق می باشم . سال 1339 به استخدام نیروی هوایی در آمدم. اوایل خدمت در فرودگاه بین المللی مهر آباد تهران به عنوان  کروچیف  (راهنمای هواپیما و خلبان) انجام وظیفه می نمودم و بعد در اطاق  دیسپیچ (مدیریت پرواز) گزارشات هواپیما را برای پرواز به عملیات می دادم .

سروان سید مهدی موسوی

 

روزی افسر خط پرواز آقای  خندان نعمتی گفت موسوی حواست جمع باشه دو رو برت همه ضد اطلاعات هستند و مواظب کلام و حرف هایت باش .

از قضا یک بار حرفهایی که بین قسمتی از مردم نقل می شد را بیان نمودم و آن روزی بود که هواپیمای محمدرضا پهلوی پادشاه ایران از مسافرت به انگلستان در حال نشستن در فرودگاه مهر آباد بود .

من گفتم بفرما شاه رفته انگلیس و تمام پول های خزانه را در قمار باخته و حالا برگشته ایران .روز بعد ضد اطلاعات پایگاه من را خواست و جناب سرهنگ گفت پسرم این چه حرفی بود دیروز زدی ؟ فکر نمی کنی زندان یا از کار اخراجت می کنن ؟

ذاکر اهل بیت سید مهدی موسوی

گفتم مردم می گویند . ولی سرهنگ گفت هر چی که مردم می گویند که ما نباید به زبان بیاریم .چون جوان بودم من را بخشید ولی یک هفته بعد افسر خط پرواز گفت موسوی آخر کار خودت را کردی .

گفتم چطور ؟ایشان گفت نامه محرمانه از ستاد مشترک برای بازداشتت صادر شده است . 

سال 1344 به پایگاه وحدتی شهرستان دزفول منتقل شدم و در مسئولیت های مختلف فعالیت داشتم که آنجا با ستوان دوم عباس بابایی ( 1329 - 1366) آشنا شدم . بعد هر دو به پایگاه هشتم شکاری اصفهان منتقل گردیدیم .

 

 

سید مهدی موسوی فرزند سید محمد اهل شهر نراق 8/1/1392

 

مراسم عزاداری رحلت آقا مصطفی خمینی در شهر نراق سال 1356

اول آبان 1356 آقا سید مصطفی مصطفوی فرزند آیت الله سید روح الله خمینی(ره) در شهر نجف عراق به طرز مشکوکی فوت نمود . آیت الله سید ابوالقاسم موسوی خویی (1278 خوی – 1371 کوفه) بر جنازه وی نماز اقامه نمود و در صحن مبارک علی بن ابیطالب(ع) دفن گردید .

حجت الاسلام محمد فروغی

یکسال و سه ماه به پیروزی انقلاب به رهبری امام خمینی(ره) مانده بود و مردم سراسر ایران اندوهگین و مراسم های منتسب به ایشان را کانون مبارزه با رژیم سفاک پهلوی قرار دادند .

بنده هم تصمیم گرفتم یک مجلس سوگواری برای آقا سید مصطفی در شهر نراق داشته باشیم . لذا خدمت آیت الله عبدالرحیم ربانی شیرازی(فرزند بمونعلی تولد 1301 – فوت 1360 محور دلیجان) مراجعه کردم تا فردی را برای سخنرانی معرفی نماید که موفقیتی حاصل نشد . 

امام خمینی (ره) به همراه فرزندش مرحوم آقا مصطفی خمینی

 

سرانجام خودم رفتم یکی از دوستانم به نام حجت الاسلام عبدالرحیم شریفیانی اهل شهرضا اصفهان که آن زمان در شهر قم سکونت داشت دعوت کردم و به نراق آوردم . ششم آبان 1356  در مسجد جامع در حال سخنرانی برای رحلت آقا مصطفی بود که گفت عمامه روحانیون کفن آنهاست .

از منبر که پایین آمد از خوف مامورین پاسگاه ژاندارمری که خیلی فعال عمل می کردند لباس هایش را متغیر و عمامه اش را برداشته و از پشت مسجد از باغ ها فرار کردیم . زیر باغ پالو به کنار جاده آمدیم و با هماهنگی قبلی آقای علیرضا فروغی فرزند نصرالله( . – 1392) با ماشین بی ام وی شخصی اش ما را به قم رساند .

             مرحوم آقا مصطفی خمینی

قم که رسیدیم مجلس هفتم آقا مصطفی به اتمام رسیده بود .پاسگاه نراق هم تا خبر دار شده بود که مراسم تمام و سخنران رفته بود . آقای شریفیانی امام جماعت مسجد موسی بن جعفر(ع) منطقه طرشت تهران می باشد .

 

حجت الاسلام محمد فروغی فرزند حسین مدیر حوزه علمیه الغدیر شهر نراق 27/11/1391

 

علیرضا قجری انقلابیِ گری شجاع بود و ترس از مامورین شاه نداشت

فرزندم علیرضا قجری در شجاعت کم نظیر بود . سرش را برای مقدساتش خصوصا  رهبرش آقا سید روح الله خمینی(ره) می داد .  ژاندارم های پاسگاه ژاندارمری نراق هم از دست فعالیت های او به ستوه آمده بودند . 

شهید علیرضا قجری

شبی دو مامور پاسگاه به درب منزلم آمدند و علیرضا را تحویل دادند . گفتند این پسرت را مواظبت کن . به دیوارهای نراق شعار مرگ بر شاه نوشته و حتی به تابلوی پاسگاه هم رحم نکرده است . سرش به خطر است اجازه نده هر کاری را انجام دهد .

بنده هم گفتم فقط فرزند من این شعار را نمی دهد ؛ سراسر کشور یک صدا مرگ بر شاه می گویند .  مامورین ناراحت شدند و گفتند حاج آقا شما هم که داری همین مطالب را می گویی . علیرضا گفت من از این ها نمی ترسم و مبارزه می کنم تا شاه سرنگون شود .

آذر 1357 محرم بود .  یک پرچم قرمز رنگ تهیه کرد و بر بلندای مناره مسجد جامع نراق نصب کرد . مامور پاسگاه ژاندارمری آمد و اشکال گرفت و پرچم را پایین آوردند .

 

       

 

علیرضا دست بردار نبود سریع پرچم قرمز رنگ دیگری تهیه کرد و مجددا برد و همانجا بالای مناره مسجد به اهتزاز در آورد .

 

          

                                                    شهید علیرضا قجری                                       شهید احمد صفری

این سر و قلب عشق حسینی داشت . شب عملیات بیت المقدس صحنه را به گونه ای می بیند که اسلام را مقابل کفر جهانی قرار گرفته و لذا به شوهر خواهرش حاج احمد صفری (شهید) می گوید آمده بودم دستانم را در راه رضای خدا بدهم ولی اینجا نیاز هست سر دهم و تاریخ 17/2/1361 در سن 22 سالگی ملکوتی و به شهادت رسید .

 

حاج سلطانعلی قجری فرزند رحمان اهل شهر نراق 21/11/1390

 

اولین بار شعار" درود بر خمینی " را بین جمعیت نراق گفتم

متولد 1331 در شهر نراق هستم . چند سال بعد برای کار به شهر قم نقل مکان نمودم . سال 1355 از قم مجددا به نراق بازگشتم و با شاگردانم شغل منبت کاری را ادامه دادم .

ترددات من باعث شد تا روزی حجت الاسلام محمد فروغی فرزند حسین و علی محمد حیدری فرزند حسین که از زمره انقلابیون بودند نزدم آمدند و گفتند آمادگی داری برای نهضت امام خمینی فعالیت داشته باشی ؟

میرزاعلی کمره ای

و ادامه دادند نیاز هست نوار کاست سخنرانی و اعلامیه های ایشان را در سطح منطقه و نراق توزیع کنی . خداوند جرات به من داده بود و  با عشق به امام خمینی موافقت کردم . یکی از اقوامم که معلم بود مخالفت ورزید و  گفت دستگیر می شوی و حسابت با ساواک  است و برایت درد سر درست می شود .

فعالیت را آغاز کردم . خانواده ام تحت فشار بودند . همه رفتن شاه از ایران و سرنگونی اش را غیر ممکن می دانستند . لذا توصیه می کردند به تنهایی و یا با تعدادی می خواهی چکار کنی؟ چاره ای نبود بایستی تحمل می کردند .

اعلامیه ها را در نراق و مشهد اردهال و ... به تنهایی توزیع می کردم . دی ماه 1355 یک هسته سه نفره شامل خودم ، سید حسن باشی(حسینی نژاد) فرزند سید میرزاآقا و کاظم رمضانی فرزند حبیب الله تشکیل دادم و لیکن در زمان فعالیت لو رفتیم و نتوانسیم ادامه فعالیت بدهیم . مجبور شدم تنها کار کنم . علاوه بر ژاندارم ها ؛ رئیس پاسگاه ژاندارمری نراق آقای اسماعیل میهن دوست خودش نیز گشت زنی می کرد .

    

                                                                   میرزاعلی کمره ای           سید حسن حسینی نژاد             کاظم رمضانی

باور کردنی نیست قبل انقلاب شهر نراق با جمعیت زیر 2500 نفر پاسگاهی با شرایط نسبتا مطلوب ؛  دارای یک دستگاه ماشین ریو ، یک دستگاه جیپ ، سه استوار و بیشتر از هشت سرباز داشته باشد . استوارهایی هم که اشتغال داشتند از انسان های وفادار با شاه و میهن بودند . حال تصور کنید در این اوضاع و احوال فعالیت مذهبی چقدر با دشواری شکل می گرفت .

رئیس پاسگاه اغلب پس از گشت زنی شهری در منازل بعضی افراد برای گذران وقت مهمان می شد . چند نوبت پشت ماشین ریو همزمان با گشت زنی که انجام می داد من اعلامیه های امام خمینی(ره) را توزیع  کردم . زمستان 1355 شرایط خیلی سختی بود .

یکبار زمانی که وارد یکی از منازل شد هفت هشت اعلامیه را داخل همان منزل انداختم . زمانی که بیرون آمد و صحنه را دید از فرط ناراحتی دوباره به گشت زنی کوچه و خیابان ادامه داد .

میرزاعلی کمره ای در سالهای دفاع مقدس

فعالیت ها گسترده شد و افراد دیگری هم به فعالیت های انقلابی می پرداختند . غروب یکی از روزهای زمستان سال 1356 با دسیسه یکی از همشهریان توسط استوار... دستگیر و روانه پاسگاه ژاندارمری در محله نراق نو شدم . داخل حیاط  و در هوای سرد به وسیله دستبند من را به تیر پرچم شاهنشاهی بستند .

شب را با همه مشکلاتش به صبح کردم . برای صرف  صبحانه به داخل اتاق منتقل شدم . شیر و صبحانه آوردند و میل کردم . بعد دستم را به تخت های اتاق سربازان بستند . ساعاتی بعد استوار م با تعدادی قاب عکس شکسته و عکس پاره شده محمد رضا شاه وارد پاسگاه شد و آمد مقابل من و گفت این ها چیست ؟ چرا شورش می کنید ؟ گفتم من که نبودم ولی خواست مردم است .

مردم مسلمان نراق به مراکز دولتی از جمله درمانگاه شنتیایی و بانک های صادرات و ملی و حزب رستاخیز رفته بودند و بدون خشونت از مسئولین آن خواسته بودند قاب های عکس شاهنشاه را مقابل پای آنها به زمین کوبیده و شکسته شود . شعار هم اینگونه بود :

"این عکس باید برداشته شه"

به واسطه تهیج حجت الاسلام علی محمد حیدری فرزند حسین مردم توی میدان شهر اجتماع کرده بودند تا برای آزادی من وارد پاسگاه شوند . حجت الاسلام عبدالحسن محمودی فرزند هلیباز اهل روستای زیدون از توابع بهبهان استان خوزستان امام جماعت نراق بود و ایشان نیز جلوی صفوف مردم حرکت می کرد .

 آقای مرتضی کیانی فرزند علی اکبر (1309 – 1376) به عنوان ریش سفید و مورد احترام آمد به رئیس پاسگاه گفت میرزاعلی کمره ای را رها کنید تا مردم هم آرام شوند . و الا برای شما هم خوبیت ندارد .

                                                                                                                                                     مرتضی کیانی

با این پا درمیانی و تهدید پاسگاه من آزاد شدم . بعد کوتاهی نکردم و با چند نفر از جمله حجت الاسلام محمد فروغی ، حجت الاسلام علی محمد حیدری ،استاد علی محمد طهماسبی فرزند قاسم و دو نفر شخصی دیگر به منزل امام جماعت نراق حجت الاسلام عبدالحسن محمودی رفتیم .

      

                                                             شیخ محمد فروغی                     شیخ علی محمد حیدری             علی محمد طهماسبی

منزل روحانی شهر کنار حمام مرحوم استاد مرتضی صفری بود که هر دو اکنون تخریب شده اند .  هدف از این جلسه این بود که آقای محمودی بالای منبر و در سخنرانی هایش تلاش بیشتری برای نهضت امام خمینی(ره) داشته باشد و برای پیشرفت انقلاب کوشش مضاعفی انجام دهد .

حجت الاسلام محمودی

هر جا که شرایط بود ما فعالیت می کردیم . سال 1356 یکبار هم با حجت الاسلام علی محمد حیدری با ماشین پیکان قرمز رنگش به روستای قلاور نیمور از توابع شهرستان محلات رفتیم و من به توزیع اعلامیه پرداختم و ایشان در سخنرانی اش مطلبی گفته بود که باعث نگرانی گردید . فلذا با سرعت به نراق بازگشتیم . حتی در شهرستان های خمین  - دلیجان و گلپایگان هم اقدام به توزیع اعلامیه ها می کردم .

     

در سال 1356 از طریق علی محمد طهماسبی با یکی از انقلابیون نراق به نام حسین نباتی فرزند مندعلی آشنا شدم . روزی حجت الاسلام محمد فروغی در شهر قم بسته ای به آقای علی محمد طهماسبی تحویل می دهد تا در شهر نراق تحویل من نماید . آقای طهماسبی به دلایلی از این کار سر باز زده بود . تا اینکه حسین نباتی به مغازه منبت کاری من که به منزل آقا مشهور بود(فاضلین نراق)  وارد شد و سوال و جواب هایی کرد .

وقتی خیالش راحت شد گفت بیا منزل ما در میدان تا امانتی که از قم برایت فرستاده شده تحویلت دهم . جعبه ای را از وی گرفتم و از آن به بعد نباتی نیز در هسته ما فعالیت های تبلیغاتی بر علیه رژیم ستم شاهی پهلوی را آغاز کرد . حسین آن مقطع در دبیرستان حاج عباس معصومی تحصیل می کرد و شجاعت زیادی داشت .

تظاهرات مردم شهر نراق همزمان با سایر نقاط میهن عزیز ادامه داشت . اولین شعار" درود بر خمینی "  بین مردم  نراق را من دادم . و آن عصر پنج شنبه بود که مردم برای فاتحه خوانی اهل قبور به سمت قبرستان پایین( وادی السلام) می رفتیم . بین راه من با صدای بلند گفتم " درود بر خمینی" یکی دو نفر بیشتر جواب ندادند . دوباره تکرار کردم "درود بر خمینی" که این بار جمعیت بیشتری پاسخ دادند و بعضی ها بهت زده فقط نگاه می کردند .

برای سومین بار که شعار دادم  اکثر جمعیت همراه شدند . بلافاصله فرد خاصی به پاسگاه ژاندارمری گزارش داد ولی چون شعار فراگیر در مناطق دیگر شده بود و انقلاب هر روز به پیروزی نزدیکتر می شد  اقدامی نکردند .

از جمله روحانی های انقلابی و با شجاعت نراق حجت الاسلام شیخ علی رمضانی فرزند تقی بود . آبان 1357 که مامور پاسگاه برای اولین بار در زمان انقلاب تیر هوایی شلیک کرد رفت مقابل پاسگاه ژاندارمری نراق و به آقای میهن دوست با اشاره به سینه اش  گفته بود تصمیم دارید چه کسی را بکشید ؟ من انقلابی هستم . جرات دارید شلیک کنید . واقعا عوامل پاسگاه ترسیده بودند .

سال 1356 سه عدد سه راهی انفجاری برای نیاز احتمالی از قم برای من به نراق آورده بود و تا قبل پیروزی انقلاب داشتم . 13 آذر1357 وارد مسجد جامع نراق شدم که سرباز وظیفه محمد علی   قجری فرزند یوسف را دیدم . گفتم محمد مرخصی آمدی  یا فرار کرده ای؟ او گفت به دستور امام خمینی(ره) از پادگان اصفهان فرار کرده ام و صدایش را در نیاور .

شهید محمد قجری

روحش شاد کمتر از سه ماه به جنگ تحمیلی مانده بود که تاریخ 8/2/1359 در مصاف با چته های گروهک ملحد و کمونیستی کومله در شهر سنندج مرکز استان کردستان به شهادت رسید .

علی(میرزاعلی) کمره ای فرزند فتحعلی اهل شهر نراق25/3/1391 

گوش دادن به پیام امام خمینی از طریق نوار کاست و ضبط صوت

بهار سال 1357 با چند جوان به فعالیت های انقلابی به رهبری آیت الله سید روح الله خمینی(ره) در شهر نراق مشغول بودیم . امام همچنان در نوفل لوشاتو فرانسه در تبعید بود و پیام هایش  از طریق انقلابیون با  اعلامیه و نوار کاست به گوش مردم قهرمان ایران رسانده می شد .

 

حسین نباتی

بنده با غلامرضا قجری فرزند حیدرعلی ، غلامرضا قجری فرزند حسین ، مظاهر لطفی فرزند محمد(شهید) ، غلامعباس کمالی فرزند رمضان ، قدرت الله کمره ای فرزند رمضان(شهید) ، هانی پنبه زن فرزند سلطانعلی و... مخفیانه به منزل پدرم در میدان شهر آمدیم و درب را از پشت محکم بستیم و یک چوب بزرگ هم برای اطمینان بخشی پشتش گذاشتیم .

 

بعد از طریق نوار کاست و یک دستگاه ضبط صوت پیام رهبر را گوش می کردیم .بر حسب اتفاق پسر خاله ام آقای حسین کارگزار فرزند عباس که آن مقطع در شهرستان ساوه سپاه دانش بود برای دیدار خانواده ما با همان لباس مخصوصش به نراق آمده بود .

 

پدرم مندعلی نباتی(شهید) که خودش مخالف رژیم پهلوی بود سراسیمه آمد و گفت حسین مامورین پاسگاه ژاندارمری خانه را محاصره کرده اند .

مامورین قبلا چندین بار از من تعهد گرفته بودند که دیگر فعالیت ضد سلطنت انجام ندهم و اگر گرفتار می شدم دردسر زیادی داشتم .

     

 

با هر بدبختی و زحمتی بود از طریق منازل همسایه ها و دالان های تو در تو فرار کردیم و آن روز به خیر گذشت . خنده دارترین صحنه های آن روز که بیشتر در خاطرم مانده است ترس و وحشت حسین کارگزار با لباس فرم سپاه دانش بود . فعالیت های مخلصانه انقلابیون نراق در سطح منطقه نمونه بود و نسبت به مناطق دیگر پیشتاز تر بودند .

 

 

 حسین نباتی فرزند مندعلی اهل شهر نراق 18/12/1391

 

در استانبول ترکیه کتک دفاع از امام خمینی را خوردم

بحبوبه انقلاب مثل همه مردم ایران به رهبرمان امام خمینی(ره) عشق می ورزیدم . با اتوبوس در ترکیه بودم که روزی نیاز شد وسیله نقلیه را به کارواشی در منطقه توپ قابی استانبول برای شستشو ببرم .

حاج رمضان طالبی

یک مجسمه بالای اتوبوس بود که هنگام ورود به کارواش گیر کرد و شکست . مامور محیط با کنایه گفت خمینی از بین رفت . ناراحت شدم و گفتم آتاتورک از بین رفت .

ریختند سرم و من را به باد کتک دادند . من هم در وسع خودم زدم ولی بیشتر مقاومت می کردم . مدیر کارواش آمد و حرف های طرفین را شنید و حق را به من داد و کارمندانش را مورد نکوهش قرار داد که رفتارو گفتارشان شایسته نبوده است  .

 حاج رمضان طالبی فرزند حسین مدیر سابق شرکت تی بی تی اهل شهر نراق4/9/1392 

 

سربازان نراقی که به دستور امام خمینی از پادگان ارتش گریختند

 تاریخ 11/9/1357 از سوی امام خمینی به مناسبت آغاز ماه محرم پیامی انتشار یافت.  در قسمتی از اعلامیه مرقوم گردیده :

« اخبار طاقت‌فرسای ایران عزیز تا این ساعت که یک روز از محرم نگذشته، روح و جان اینجانب  را معذب نموده است . من از سربازان سراسر کشور خواستارم که از سربازخانه ها فرار کنند . این وظیفه‌ای است شرعی که در خدمت ستمکار نباید بود. اعتصاب بزرگ خود را هر چه بیشتر ادامه دهید و دستگاه این خائنین یاغی را فلج کنید و اگر کسی از سیاسیون با بودن شاه خائن در صدد به دست گرفتن حکومت باشد مطرود و مخالف اسلام است .»

با انتشار این پیام، سربازان بسیاری از پادگان‌ها گریختند و همین امر موجب تضعیف هر چه بیشتر ارتش شد . پنج نفر از سربازان اهل شهر نراق که به فرمان رهبر انقلاب پادگان ها را ترک و به زادگاهشان نراق بازگشتند عبارتند از :

 

1- محمد علی قجری فرزند یوسف متولد 1336

 

آذر 1357 از پادگان اصفهان فرار کرد . تاریخ 25/12/1358 عضو سپاه پاسداران محلات شد و 8/2/1359 به دست مزدوران گروهک کومله در سنندج به شهادت رسید .

 

2- غلامحسین رمضانی نراقی فرزند حسن متولد 1338

 

یک هفته بعد از پیام رهبر ؛ شب تاسوعا تاریخ 18 آذر 1357 از پادگان جی تهران فرار کرد . به فرمان امام راحل مجددا که به پادگان جی بازگشته ملاحظه می کند مردم انقلابی به علت خشم از خیانت های محمد رضا پهلوی پادگان را به آتش کشیده اند . 

 

3- احمد عابدی فرزند ماشاءالله متولد 1338

 

15/4/1357 به سربازی اعزام و آذر ماه 1357 از پادگان کرمان فرار کرد . اسلحه ژ 3 خود را تا مدتی در چاه آب حومه منزلش در نراق مخفی کرده بود که پس از تحویل رسید دریافت می کند .

 

4- نصرت الله اکبری فرزند حسن متولد 1337

 

آذر 1357 از پادگان اصفهان فرار کرد . در نراق به فعالیت های انقلابی پرداخت و بعد از مجریان توانمند صدا و سیما شد و  بازنشسته گردید .

 

5- غلامعلی رضایی فرزند اکبر متولد ...

آذر 1357 به هنگام سربازی از پادگان نیروی هوایی تهران فرار کرد . اکنون از جانبازان 70 % دفاع مقدس می باشد .

 

6-